Crocodile Dundee

De actie-comedy Crocodile Dundee was een van de grootste hits in 1986. Het verhaal draait om Mick Dundee (Paul Hogan), een krokodillenjager uit de Australische Outback. Een Amerikaanse journaliste Sue (Linda Kozlowsi) wordt erop uitgestuurd om hem te interviewen. Daarbij gaat ze mee op een tocht in de wilderniss, waar ze een oogje op elkaar krijgen, hoewel ze verloofd is met de editor van de krant. Ze nodigt Mick naderhand uit om naar New York te komen, waar Mick een bezienswaardigheid is. Maar z'n oprechtheid bezorgt hem respekt van iedereen, waarbij z'n talent om sterke verhalen te vertellen natuurlijk meespeelt. De editor vraag naderhand om Sue's hand, waarop Mick er vandoor gaat, niet wetend dat Sue hem geweigerd heeft. Op het metrostation volgt dan de ontknoping...

De score opent met het thema van de film die in deze eerste track op een fraaie en vlotte manier wordt uitgewerkt. Dit thema wordt op gitaar gespeeld en komt af en toe terug in de score. De voorlaatste track werkt dit thema prachtig uit door naar een climax toe te werken. De openingstrack heeft door de percussie en achtergrondgeluiden een sfeer die je prima kunt asociëren met de 'outback' in Australië waar de film zich in eerste instantie afspeelt.
Naast de paar fraaie tracks waarin het thema speelt bevat de score veel nogal funky tracks, vooral The Walkabout Bounce, The Pimp, That's Not a Knife en The Pimp Returns zijn nogal hip klinkende tracks, die op zich goed beluisterbaar zijn, maar absoluut niet mooi symfonisch. Ze klinken meer als popsongs zonder zang, terwijl de enige song op deze score (Mad, Bad and Dangerous) ook funky is en wat zwoel klinkt. Dit is een stijl waar je wel wat van moet houden om deze score te kunnen appreciëren.
Typische spannende muziek is ook opgenomen op deze uitgebreide score. Deze zijn vaak nogal minimalistisch uitgevoerd en klinken niet zo geweldig. Deze tracks draaien meer om de onheilspellende effecten door het gebruik van instrumentatie dan om de muzikale melodieën. Vaak komt in dit type tracks ook de typische Australische klank van de Didgeridoo voor.
Crocodile Dundee is een film met veel humor en in de score hoor je dat terug. Sommige tracks ondersteunen dat met een beetje 'laid back' muziek op vooral akoestische en af en toe ook op de elektrische gitaar, omdat de grappen vaak vooral in de dialogen zitten. De Overture als slottrack van deze score laat die comedy-inslag goed horen door de staccato-achtige eerste helft van de track, die wat Mickey Mousig overkomt. De tweede helft bevat het fraaie thema. Dit thema wordt in de voorlaatste track geweldig uitgewerkt, doordat Peter Best de track nogal saai begint met eentonige klanken, die langzaam steeds meer melodie krijgen, totdat het thema er voluit bovenuit komt en naar een climax werkt.

Al met al is de score voor Crocodile Dundee een magere score, die in de film echter wel goed werkt, vooral omdat Best de muziek redelijk koppelt aan de plaats waar Mick Dundee zich op dat moment bevindt. Toch heeft de score om te beluisteren een tekort aan fraaie harmonische en melodieuze tracks. Het thema is mooi, maar de tracks waarin dit thema voorkomt zijn bijna de enige fraaie tracks en dat is toch wel erg mager. Mijn beluisteringswaardering komt dan ook niet hoger dan 52 uit 100.