Rules of Engagement

De film Rules of Engagement is een oorlogsfilm en rechtbankdrama ineen, geregisseerd door William Friedkin, en draait om de tegenstelling tussen militaire belangen en politieke belangen. Daarbij dreigt de waarheid het onderspit te delven.
Kolonel Childers (Samuel L. Jackson) krijgt opdracht om de ambassade van Jemen te ontruimen en iedereen in veiligheid te brengen. Dan worden ze beschoten door sluipschutters, waarbij doden vallen. Childers geeft opdracht om een meute te beschieten waartussen ook sluipschutter staan. Dit leidt tot een politieke rel, waarbij Childers wordt aangeklaagd, terwijl tegenbewijs wordt verdonkeremaand...
De film speelt zich deels af in het strijdgebied en deels in de militaire rechtbank. En het is een spannende film geworden, met een pakkend verhaal.

De score is gecomponeerd door Mark Isham en begint fraai, met een solo trompet op underscore van violen. Na ruim een minuut wordt de muziek chaotischer, wat doorloopt in de tweede track. Dit is stevige orkestrale muziek met een flinke ondertoon van spanning. Die spanning legt Isham in de muziek door de muziek nogal grillig te maken, hoewel het wel harmonisch blijft. De snare-drum speelt hierbij een grote rol.

Vanaf de track 'Back to the World' maakt de muziek een grote omslag en is het orkestrale verdwenen. De muziek neemt nu z'n toevlucht tot min of meer rechttoe-rechtaan thrillermuziek. Het melodieuze dat de eerste paar tracks nog hadden is nu verdwenen en de synthesizer heeft het podium overgenomen. De muziek is hier verworden tot niet meer dan spanningseffecten en soundscape. De geluiden die nu de dienst uitmaken zijn dan ook vaak nauwelijks meer dan minimalistische klanken, lang aangehouden synthesizertonen en galm. Die galm moet daarbij zorgen voor een extra gevoel van spanning. Ook typische snelle percussie doet dan soms nog een duit in het zakje. Maar het is allemaal met fatsoen geen 'muziek' meer te noemen.

Pas vanaf de twaalfde en korte track 'Mrs Mourain' komt er weer wat sjeu in de muziek, want dan komt de trompet uit de openingstrack weer terug. Wat volgt is de lange titeltrack, met nog steeds een hoog thrillergehalte in de eerste twee minuten. Daarna neemt het orkestrale gehalte weer de kleur aan van de openingstracks.
De melodieën zijn daarbij best aardig, maar nog steeds niet sprankelend, ondanks de leidende trompet. De muziek klinkt daarbij toch iets te weinig symfonisch. Dat is in de track 'Semper Fidelis' veel beter. Daar spelen de violen en blazers in een fraai en harmonisch geheel. De melodie is nog steeds wat mager, maar de muziek klinkt in ieder geval erg fraai.
De afsluitende track lijkt dan weer meer op de openingstrack en de titeltrack, met veel orkestrale muziek, die niet echt 'pakt'. Deze langste track van het album is de eerste paar minuten nogal monotoon en pas later wordt de muziek melodieuzer, maar het symfonisch gehalte blijft wat mager, ondanks de inmiddels bekende trompet die er langzaam weer bij komt.

Kortom, de score voor Rules of Engagement van Mark Isham is er eentje met twee smaken. De ene smaak is orkestraal, maar qua melodie nogal mager. Dat geldt dan voor de eerste paar en laatste paar tracks. De andere smaak is slecht te pruimen, met z'n hoge thrillergehalte en vooral soundscapeklanken en effecten.
De fraaiste track is nog de voorlaatste, Semper Fidelis, die als enige mooi symfonisch is en de themamelodie fraai uitspeelt, zij het dat die melodie wat aan de magere kant is. De waardering voor deze score is dan ook eveneens behoorlijk aan de magere kant, met 53 uit 100 punten.