The Distinguished Gentleman

De Amerikaanse film The Distinguished Gentleman is een komedie, geregisseerd door Jonathan Lynn en met Eddie Murphy in de hoofdrol.
Als het congreslid Jeff Johnson komt te overlijden, ziet de straatcrimineel met de naam Thomas Jefferson Johnson (Eddie Murphy) z'n kans om tot congreslid gekozen te worden, zodat voor hem het geld voor het opscheppen is, zoals hij zegt. Hij kort z'n naam af tot 'Jeff Johnson' en krijgt de bejaardenclub zover krijgt om via hen de ouderenstemmen te krijgen en zo genomineerd te worden. Daarna voert Jeff een korte campagne met de posters van de vorige campagne van het overleden lid, waarbij hij erop vertrouwt dat de mensen toch zullen stemmen op een naam die ze kennen. En dat lukt, waarna hij op weg kan naar Washington. Maar al snel komt hij erachter dat die politieke wereld aan elkaar hangt van smeergeld en corruptie...
Het zou het verhaal van een thriller kunnen zijn, maar Murphy weet er met zijn maniertjes en woordenstroom erg veel humor in te stoppen, hoewel de film maar matig ontvangen is en de critici de humor nogal mager en traag vinden. Of dat aan Murphy ligt is dan maar weer de vraag, want hij zocht juist een film die wat meer te bieden had dan alleen platte humor.

De muziek voor deze komedie is van Randy Edelman, die al eerder samengewerkt heeft met regisseur Lynn voor My Cousin Vinny en ook later nog weer met hem zou samenwerken voor The Whole Nine Yards.
Eerder dat jaar had Edelman al samengewerkt met collega componist Trevor Jones voor hun succesvolle score voor The Last of the Mohicans, waarbij Edelman overigens meer de aanvullende underscore leverde en Jones de grote thema-tracks. Maar de underscore van Edelman was voor die score toch erg aangenaam.

Ook de score voor The Distinguished Gentleman is erg aangenaam. De muziek is melodieus, zoals vrijwel al Edelman's muziek melodieus is. Ondanks de relatieve eenvoud van de muziek is de score toch erg prettig om naar te luisteren. Met name het hoofdthema dat voor het eerst te horen is in de titeltrack is erg fraai melodieus, ondanks dat de synthesizer een hoofdrol speelt, zoals in veel van Edelman's scores. Ook nu weer is dit een combinatie met orkestrale muziek, wat het geheel toch een bijzonder prettige muzikale kleur geeft, met name wanneer koperblazers de melodie voor hun rekening nemen.
Ook het liefdesthema is bijzonder fraai, door de gevoelige melodie en arrangement met hoorns en tokkelende gitaar, op underscore van de synthesizer. Dit meer romantisch getinte thema hoor je voor het eerst in de track 'A Kiss by The Potomac'. Zowel het hoofdthema als het liefdesthema komen op de score nog een aantal keren terug.

Maar de score kent ook een andere kleuring, die veel vrolijkheid uitstraalt. Het album opent met zo'n track. Deze openingstrack heeft daarbij ook een nogal Caraïbische sfeer door de gebruikte instrumenten, hoewel de hoofdmelodie met de fluitachtige klank uit de synthesizer komt. Een fraaie en opgewekte opener. De score kent nog een paar van die vrolijke tracks met diezelfde Caraïbische kleuring.
Ook heeft Edelman meer spannende muziek gecomponeerd voor diverse scenes, hoewel ook die spannende muziek vooral melodieus blijft en daarmee prima beluisterbaar. Daarnaast zijn sommige tracks van een meer funky kleuring voorzien. Die funky stijl heeft toch iets van vrolijkheid over zich, waardoor ook deze tracks aangenaam blijven klinken, hoewel toch duidelijk minder dan de erg fraaie thema-tracks.

De film is natuurlijk een komedie en ook muziek die dat versterkt hoor je terug op de score, hoewel dat slechts beperkt is, met eigenlijk alleen 'Three Ring Hearing Room' als typische comedy-track. Wel passen diverse andere tracks goed bij dat komedie-aspect, hoewel die tracks niet die specifieke comedy-effecten hebben. Vooral de vrolijker tracks dragen daaraan bij.

De score sluit af met als voorlaatste track weer die vrolijkheid van het Caraïbische thema in 'On the Campaign Trail'. Daarna volgt nog een reprise van het hoofdthema, die afsluit met marsmuziek op deze melodie, zoals dat zou kunnen klinken tijdens een politieke happening in de film. Zo eindigt de score op een erg fraaie manier.

Kortom, met The Distinguished Gentleman heeft Randy Edelman weer een erg fraaie score neergezet, die niet onderdoet voor veel van z'n andere, al heeft hij zeker ook fraaiere scores gemaakt, maar ook mindere. De score is gevarieerd, melodieus en vrolijk, maar zonder overdreven komische effecten. De synthesizer, die in veel van Edelman's scores een belangrijke rol speelt, voert hier zeker niet de boventoon, wat de muzikale kleur ten goede komt. Ook de minder melodieuze spannende of funky tracks blijven prima beluisterbaar, waardoor de waardering voor deze score toch op een mooie 83 uit 100 punten komt.