De Amerikaanse film Big Top Pee-Wee is een komedie die geregisseerd is voor Randal Kleiser (Grease, The Blue Lagoon, White Fang, Flight of the Navigator). De film was, na het succes van Pee-Wee's Big Adventure, de tweede in een serie over Pee-Wee Herman, opnieuw geschreven en gespeeld door Paul Reubens, die ook meedraaide in de productie. In 2016 volgde nog een derde film voor Netflix, opnieuw met Paul Reubens. Deze tweede film kreeg nogal magere recensies van de critici en is in de bioscopen een flop geworden.
Het verhaal draait om de nogal kinderlijke Pee-Wee, die op een boerderijtje woont, samen met zijn pratende varken. Hij heeft een speciale, beveiligde ruimte, waar hij met planten experimenteert. Ondanks zijn tevreden leven op de boerderij, waar hij regelmatig zijn verloofde ontmoet, droomt hij ervan om zanger te zijn. Als hij weer eens in de stad is, hoort hij dat er een zware storm op komst is. Hij snelt terug naar zijn boerderij en brengt de dieren naar een veilige plek, waarna hij zelf de schuilkelder opzoekt. Na de storm blijkt er een compleet circus op zijn erf te zijn beland...
De muziek bij deze film is van Danny Elfman, die ook al de score voor de eerste film componeerde. Omdat die eerste film bij een andere productiemaatschappij was gemaakt, lagen daar de rechten voor die muziek. Zodoende kon Elfman geen gebruik maken van de muzikale motieven die hij in die eerste film had gebruikt, en moest hij eigenlijk opnieuw beginnen.
Van zijn muziek voor deze tweede film is dit score-album uitgebracht, met daarop een heel aantal tracks die dialoog uit de film bevatten. Dat is toch wel wat irritant, vooral ook omdat de acteurs vaak een 'stemmetje' opzetten. Veel tracks beginnen daarmee, maar gelukkig duurt dat meestal niet zo lang. Maar sommige tracks gaan daar dan weer tegenin, zoals 'Happy House / Pee-Wee Herman had a Farm', waarin het deuntje van Old MacDonald's farm naar voren komt. Maar als er flink in geknort wordt (door het sprekende varken in de film), ontstaat toch sterk de neiging om te skippen.
Dan de muziek. In de film draait veel om een circus dat bij Pee-Wee op het erf staat. De muziek is daar grotendeels op afgestemd en heeft dan ook een hoog kermisgehalte, of eigenlijk circusgehalte. Met veel deuntjesachtige comedymuziek heeft Elfman z'n muziek uitgewerkt. Dat begint al gelijk bij de openingstrack van het album. Vaak is het tempo van de muziek behoorlijk hoog en bereikt soms zelfs slap-stick-turbostand.
In een enkele track is de muziek zelfs nogal dreigend, zoals in 'Psycho Winnie', of juist heel romantisch meeslepend, zoals in 'The Big Kiss' of 'Pee-Wee's Love Theme', die beide veruit de mooiste tracks van het album zijn. Er zijn zeker nog wel een paar fraaie tracks, maar dat is allemaal veel te weinig om er een genietbaar geheel van te maken. Het deuntjesgehalte is eenvoudigweg veel te hoog.
Kortom, met zijn muziek voor de komedie Big Top Pee-Wee heeft Danny Elfman een score gecomponeerd die vast prima bij de film zal passen. Maar om los daarvan naar te luisteren is toch een opgave gebleken. Veel tracks hebben een inleiding met stemmen van de personages uit de film, terwijl de meeste tracks een hoog kermisgehalte hebben. De handvol fraaie tracks kan het allemaal niet redden en de waardering als luistermuziek komt dan ook niet hoger dan 47 uit 100 punten.