Ichi

De Japanse film Ichi is de derde bioscoopfilm van regisseur Fumihiko Sori, die eerder veel succes had met zijn film PingPong. Deze nieuwe film is een historische zwaardvechtfilm, waarin samoerai, Japanse ridders een belangrijke rol spelen. De film is gebaseerd op een manga-stripverhaal en is in de pers wat gemengd ontvangen, waarbij de ene recensent de film verfrissend of zelfs betoverend vindt, terwijl een ander de film voorspelbaar of zelfs wat simplistisch vindt. De invloed van de persoonlijke smaak geldt kennelijk niet alleen voor filmmuziekrecensenten...
Het verhaal draait om Ichi, een jonge vrouw die blind is, een Goze. Ze reist door het Japanse land, op zoek naar de eveneens blinde Zatoichi, die vroeger haar leermeester was en die haar geleerd heeft om een uitstekende zwaardvechter te worden. Tijdens haar omzwervingen ontmoet ze Touma, een samoerai, die echter niet meer in staat is om z'n zwaard te trekken, vanwege een gebeurtenis uit het verleden. Dan komen ze in een dorpje dat geterroriseerd wordt door de Bankito-groep, waar ze een paar leden van die groep in een gevecht verslaan. De familie in het dorp die daar orde probeert te handhaven stelt Touma dan aan als lijfwacht, omdat ze niet weten dat Ichi feitelijk dat gevecht beslist heeft. Maar als de Bankito dan aanvallen blijkt Touma de familie niet te kunnen beschermen en wordt Ichi gevangen genomen...

De muziek bij deze Japanse samoerai-film is van Lisa Gerrard, die hier samen met Michael Edwards een erg ingetogen score voor componeerde, waarin de harp een belangrijke rol speelt.
Het Australische duo heeft al vaker samengewerkt, terwijl beide ook al individueel samenwerkten met componist Patrick Cassidy.

De muziek voor de film drijft een beetje op die getokkelde klanken van harp en andere xylofoonachtige instrumenten, waarbij ook Gerrards stem een belangrijk aandeel in de score heeft.
Het album opent met 'The Path Ahead', of in de letterlijke Japanse vertaling van de tracktitels 'De reis naar Morgen - Hoofdthema', met een prachtige melodie en mooi ingetogen gespeeld en gezongen. Qua instrumenten hoor je behalve Gerrards stem, die een onverstaanbare tekst zingt, eerst alleen de harp en een voorzichtige keyboard underscore, maar als er later een stevige percussie aan toegevoegd wordt en ook de underscore wat wordt uitgebreid met meer klanken, dan ontstaat er zowaar een prachtige track, die niet alleen melodieus fraai is, maar ook een soort sprookjesachtigheid over zich heeft door de licht etherische kleuring van de muziek.
Deze track komt als voorlaatste nog een keer terug zonder de zangstem van Gerrard. Het maakt de muziek iets 'kaler', maar het blijft ook dan een fraaie track.

Ook het 'Love Theme', van de tweede track heeft een harp en de stem van Gerrard als leidende instrumenten, die hier al snel aangevuld worden met een meer uitgebreide, maar nog steeds ingetogen instrumentatie. Ook al is dit het liefdesthema, toch is de melodie wat minder aansprekend, hoewel nog steeds fraai. De track is ook wat melancholieker, wat toch een wat meer dramatische kleuring aan de muziek geeft. Het album heeft als negentiende track een instrumentale versie van deze toch fraaie track, die eveneens prima in het gehoor ligt.
De derde track 'The Wind and the Goze' is een track waarin alleen de stem van Gerrard een duidelijk minder fraaie melodie zingt. De solozang zorgt voor een wat magere muzikale invulling.
'Touma's Story' in de achtste track heeft opnieuw de harp als hoofdinstrument met daarbij rustige underscore, maar de melodie is wat herhalend en daardoor wat saai en dat geldt voor meer tracks.

Ook de piano speelt een behoorlijke rol in de score, maar komt in de melodieën nogal eens niet echt goed uit de verf, vooral wanneer die melodieën wat meer dreigend zijn gekleurd. De score bevat een flink aantal tracks met die meer dreigende of zelfs spannende kleuring. In de vijfde track 'Tegenstand' of in de Engelse titel 'Resistance', wordt die spanning opgevoerd door de muziek steeds even te laten pauzeren, in een soort staccato-stijl met voortdurende onderbrekingen van de klanken. In de dertiende track wordt die spanning opgevoerd met stevige percussieklanken en lage koperblazers in een stoer arrangement, die bijna naadloos overgaat in de 'Final Battle' van de veertiende track.
Na de strijd volgt de klaagzang, die een mooie elegische melodie heeft in een ingetogen, harmonische setting, waarin opnieuw de harp een belangrijk aandeel heeft, naast de klaaglijke zang van Gerrard. Dat klaaglijke komt in de 18e track met de Japanse titel 'Grenslijn' en de Engelse titel 'I Will Never Forgive' nog sterker naar voren, omdat de muziek hier nog wat trager is en de instrumentatie minder aansprekend.

Het album sluit af met een song, die door de Japanse zangeres SunMin wordt gezongen. De song heeft een Japanse tekst, maar begint met een Engelstalig couplet en regelmatig komen er Engelse woorden of zinnen in terug, wat een beetje apart overkomt. De song is een min of meer gewone popballad, die op zich best heel aansprekend is, maar niet zo goed bij de score van Gerrard en Edwards past.

Kortom, met hun muziek voor de Japanse samoeraifilm Ichi hebben Lisa Gerrard en Michael Edwards een score gecomponeerd met een flink aandeel erg prettig beluisterbare muziek. De muziek op dit album is overwegend ingetogen en redelijk melodieus en heeft regelmatig een wat etherische kleuring, zonder al te zweverig te worden. De stem van Lisa Gerrard zorgt in veel tracks voor een aangename muzikale emotie, vooral wanneer de muziek melodieus en harmonieus is. Dat is zeker niet altijd zo, want een deel van de muziek heeft een nogal dreigende of zelfs spannende kleuring, waarin melodieën het moeten afleggen. Ook is de muziek in sommige tracks wat minimalistisch of ronduit saai. Dat geeft een nogal wisselend beeld van dit op zich goed beluisterbare album. De waardering komt toch nog op een heel behoorlijke 73 uit 100 punten.