The Karate Kid is een remake van de 'oude' film uit 1984. Het verhaal is vergelijkbaar, de setting geheel anders. Waar de film uit '84 zich afspeelt in California en de 'bullies' blanke tieners op karateles zijn, speelt de nieuwe film zich af in China, waarheen moeder Parker met haar zoon Dre is verhuisd. De 'bully' is nu een Chineze klasgenoot, maar wel weer met karate-ervaring. En daar kan Dre -nog- niet tegenop, daar heeft hijzelf eerst karatelessen voor nodig... (van niemand minder dan Jackie Chan!)
Waar Bill Conti de eerste film van muziek voorzag, evenals voor de toenmalige delen 2, 3 en 4, mocht nu veteraan James Horner aan de slag. En hij doet dat niet onverdienstelijk, met meerdere mooie melodielijnen en thema's, waaronder het erg fraaie hoofdthema. De score is geen orkestraal hoogtepunt geworden, maar een mooie en rustige score met veel strijkers en melodieuze underscore. Uiteraard ontbreken de actietracks niet, maar de mooie klanken en melodieën overheersen. En dat is ook wel logisch, omdat de film geen karatefilm is, maar een verhaal vertelt over opgroeien, eenzaamheid, weerbaar worden en leren het goede te doen en het kwade na te laten. En met name dat proces wordt mooi begeleid door de muziek van Horner.
'Backstreet Beating' is de eerste actietrack, met daarin de nodige dissonanten en percussie om de dreiging duidelijk te maken. Ook 'Han's Kung Fu' is een korte actietrack met snelle strijkers en percussie, maar weinig melodie. Beide tracks zijn minder fraai.
Daarna volgen twee nogal minimalistisch getinte tracks met weinig melodie, die nogal aan de saaie kant zijn. Maar in 'Mei Ying's Kiss' komt het mooie en melodieuze thema van de film weer prachtig terug, inclusief wat Chinees getinte instrumentatie. Een van de mooiste tracks. Ook in andere tracks komen die Chineze klanken voor, maar die zorgen hooguit voor enige 'couleur locale' en geven wat extra's aan de score. (Dit in tegenstelling tot John William's Memoirs of a Geisha, waar de Chineze klanken een hoofdrol spelen, en zelfs nog minder dan Hans Zimmer's The Last Samourai). Horner houdt zich op dit gebied gelukkig erg in.
Her en der zijn in de score ook kleine stukjes te horen die zo uit andere Horner-scores zijn overgestapt (bv uit Titanic in Jacket on, Jacket off of uit Avatar in Journey to the Spiritual Mountain).
De score kent verschillende minimalistische tracks met wel erg weinig muziek, zoals 'Ancient Chineze Medicine' en delen uit 'Journey to the Spiritual Mountain'. Ook de eerste helft van de langste track van de score, 'From Master to Student to Master' is zeer beperkt voorzien van muziek. Dit is vooral heel lichte pianomuziek en pas de tweede helft van deze track wordt de muziek weer (veel) fraaier met mooie orkestraties en hoor je het thema weer terug.
De track 'Dre's Gift and Apology'is een prachtige, rustige en bijna emotionele track, waarin Horner z'n kunde laat zien en waarin ook het thema weer mooi naar voren komt.
De beide afsluitende tracks hebben een hoger actiegehalte, maar houden de mooie melodielijnen vast, in tegenstelling tot bv Backstreet Beating. Beide tracks zijn dan ook erg prettig beluisterbaar en Horner heeft met deze tracks mooi naar een muzikale climax toegewerkt. Met name de laatste track is een mooie, vol orkestrale track die de score prachtig afsluit en waarin de mooie thema's nog een keer terugkomen.
Kortom, James Horner levert met The Karate Kid een mooie score af, ondanks een aantal mindere tracks. Gemiddeld is de score erg rustig, soms te minimalistisch, maar bevat zeker een aantal erg zeer fraaie tracks en ook de orkestrale afsluitende tracks zijn van hoog niveau. Ook prettig is dat de score herkenbaar is als Horner-score. De thema's die Horner gebruikt zijn ook erg fraai en tillen de score naar een mooi niveau.