De Brits-Amerikaanse film
Edge of Darkness is een thriller die geregisseerd is door Martin Campbell (GoldenEye, Vertical Limit, The Mask of Zorro). De film is gebaseerd op de zesdelige Britse tv-miniserie
Edge Of Darkness uit 1985, die toen ook al geregisseerd is door Campbell. De hoofdrol was voor Mel Gibson, die daarmee terugkwam op het witte doek, na een aantal jaren voornamelijk geregisseerd te hebben. De film is door de critici vrij goed ontvangen, maar was aan de kassa's van de bioscopen toch niet het verwachte succes, waardoor de film nauwelijks uit de kosten kwam.
Het verhaal draait om detective Thomas Craven (Gibson), van wie de dochter doodgeschoten wordt als ze samen in de auto stappen. Craven denkt dat het een aanslag op hem is vanuit het criminele milieu, maar verandert van gedachten wanneer hij merkt dat zijn dochter een pistool had. Als hij dat natrekt komt hij bij haar vriend David (Shawn Robert), die vertelt dat beiden bij het bedrijf Northmoor werkten, maar meer durft hij niet te zeggen. Craven ontdekt dat Northmoor radioactief materiaal verwerkt en gaat op onderzoek uit. Maar dan treft hij iemand in zijn tuin (Ray Winstone), die hij onder schot houdt en hem vertelt dat hij opdracht heeft om ervoor te zorgen dat de activiteiten van Northmoor ten koste van alles geheim blijven...
De muziek bij deze thriller is van Howard Shore die er een grootschalige score voor componeerde. Maar oorspronkelijk zou de film veel lichter van toon worden, totdat de productiemaatschappij besloot dat het een veel grimmiger kleuring moest krijgen. Voor die oorspronkelijke edit was John Corigliani gevraagd om een score te componeren, die hij ook volledig heeft afgerond en opgenomen. Maar zijn score bleek niet geschikt voor de veel grimmiger nieuwe versie en Corigliani had geen tijd om zijn score aan te passen. Daarop is Howard Shore gevraagd om deze nieuwe versie van een veel donkerder en spannender score te voorzien. Hij heeft zijn muziek geheel orkestraal gecomponeerd.
Nu is Shore op dat gebied natuurlijk prima thuis, getuige zijn score voor thrillers als Panic Room, The Fly, Seven of The Game en ook deze Edge-score is een echte thrillerscore geworden. Dat blijkt al gelijk in de openingstrack 'Main Titles', die redelijk rustig begint, maar na een minuut al plotseling een eerste chaotische orkestrale uitbarsting laat horen, die daarna weer langzaam wegebt in relatieve stilte en met lage langwerpige tonen de track afsluit. Ook in een track als 'Pursuit' komen creepy klanken naar voren, die zo in een horrorscore zouden passen, met ijle en jankende violen op een lage underscore van lage koperblazers, lage strijkers en lage, maar stevige percussie. Maar in deze track hoor je rond twee minuten eveneens een chaotische kakafonie van koperblazers en strijkers en na een relatieve stilte barsten op drie minuten nog een keer de ijle jankende strijkers los. En ook in 'Killing' komen die jankende strijkers terug, wat de spanning op een creepy manier flink opvoert.
In de tweede track van het album horen we dan een van de slechts beperkt aanwezige meer introspectieve gedeelten van de score, met een wat tragische, triestige kleuring in een toonsetting met veel wat lagere klanken, waarmee deze track perfect in het geheel van de muzikale stijl van de score past. En ook 'Beach' is zo'n aangename ingetogen track, met een mooie, wat melancholieke melodie. Maar naar het einde toe merk je dat de dreiging begint toe te nemen. Datzelfde geldt ook voor de track 'Emma'.
Vanaf de vierde track 'Knife' begin je te merken dat Shore muzikale elementen uit The Lord of the Rings trilogie toepast, met name elementen die gerelateerd zijn aan Isengard, Orks, Uruk-Hai en Mordor. Je hoort de trombones van Middle-Earth doorklinken in de muziek, evenals de langzaam opklimmende donkere strijkerpartijen, maar het stoort helemaal niet. Daardoor kan deze thrillerscore prima op zichzelf staan, met z'n donkere en grimmige muziek, die vooral in de lagere regionen van het orkest blijft hangen.
Het album sluit af met de ingetogen pianotrack 'You're My Girl', die sterk doet denken aan Shore's thema voor The Twilight Saga: Eclipse. Het is een mooie melodie in een fraai gestileerd arrangement, die de score rustig en melodieus afsluit.
Kortom, met zijn muziek voor de thriller
Edge of Darkness heeft Howard Shore een sterke, maar tegelijk grimmige orkestrale score gecomponeerd, met een stevige, donkere kleuring. De paar meer ingetogen tracks zorgen voor de nodige afwisseling en een prettige beluisterbaarheid. De echte thrillermuziek doet dat veel minder, vooral op de momenten waarop de muziek een echte creepy kleuring krijgt van chaotische klanken of jankende strijkers. Toch is veel van de wat minder creepy en toch donkere muziek goed te genieten, ook al hoor je duidelijk de nodige elementen terug uit Shore's scores voor The Lord of the Rings en zelfs op het eind The Twilight Saga. Daarmee komt de waardering op een voor een thrillerscore mooie 73 uit 100 punten.