The Crazies

De Amerikaanse horrorfilm The Crazies was in 1973 al eens gemaakt door de bekende horrorregisseur George A. Romero. In 2010 greep regisseur Breck Eisner (Sahara, The last Witch Hunter) de kans aan om dit zombieverhaal nog eens over te doen, nu met Romero als producer. De film is redelijk ontvangen door de critici en was redelijk succesvol in de bioscopen.
Een zombieverhaal heeft vrijwel altijd een vast stramien van een vredige bevolking, een oorzaak van buitenaf (wat de ene keer een chemische stof is, dan weer iets buitenaards, maar vaak is het een virus), een aantal niet geïnfecteerden die moeten vechten voor hun leven, het net op tijd uitschakelen van de zombies, waarna de vrede terugkeert. Ook hier begint het verhaal in een vredig dorpje in Iowa, waar sheriff David Dutten (Timothy Olyphant) de rust weet te bewaren en waar zijn vrouw Judy de plaatselijke dokter is. Dan beginnen er vreemde dingen te gebeuren, waarbij voorheen vredige burgers van het dorp ineens kwaadaardig en moordlustig worden. Daarop komt de sheriff erachter dat er onlangs een vliegtuig met een geheime missie is neergestort in het nabijgelegen waterreservoir. Als hij de watertoevoer naar het dorp wil afsluiten wordt hij tegengehouden en komen er ook nog militairen die het dorp afgrendelen. Ontsnappen aan de Crazies wordt zo een hachelijke zaak...

De score bij deze horrorfilm is van Mark Isham, die teruggreep op zijn eerdere composities voor horror- of thrillerscores, waarbij vooral The Mist van drie jaar eerder de nodige overeenkomsten laat horen. Ook Isham's muziek voor The Crazies is vooral een soundscape-achtige score geworden, die vooral leunt op elektronische geluiden en effecten. De muziek is relatief weinig melodieus en werkt vooral als een soort ijle underscore in veel tracks. De muziek is dan wat rustiger als in andere tracks op deze score, die veel meer een angst opbouwende structuur hebben, door veel gebruik van dissonante en atonale klanken, die soms zelfs licht chaotisch worden. Die elektronische klanken worden af en toe nog ondersteund door een enkele elektrische gitaar, en ook de percussie komt veelal uit de elektronische trukendoos. Die overmaat aan elektronische klanken wordt daarbij ook nog vaak ondergedompeld in een soort nevelige kleuring, die een bepaalde, wat kille atmosfeer creëert, waardoor een soort onderhuidse spanning wordt opgeroepen in een groot deel van de tracks.

Op een aantal plaatsen versterkt Isham de spanning door via plotselinge uitbarstingen van percussie de nodige schrikmomenten in de film te versterken. Daarnaast wordt de angst vergroot door allerlei soorten creepy geluiden, van raspen tot jankende ijle klanken. Ook als de spanning gecombineerd wordt met actie blijft de muziek in die typische underscore stijl hangen en wordt hooguit het tempo verhoogd of worden gitaren en een soort rock-achige percussie toegevoegd. Met veel lage en bassige klanken blijft de spanning zo voortdurend voelbaar en weet je dat het verhaal zich afspeelt in een vreemde en angstwekkende omgeving.

Een paar tracks kennen een wat minder naargeestige kleuring. Dat is op momenten wanneer Isham wat lichte keyboardmelodieën laat horen. Dat begint met 'Something in the Water Supply' en loopt via de eveneens lange track 'Had to be Sure' uiteindelijk naar de afsluitende 'Cedar Rapids'. Ook in een paar andere tracks hoor je die wat melodieuzere keyboardklanken terug en die momenten van kalmte zijn prettig, omdat het even afleidt van de met spanning en angst beladen tracks. Nu is 'prettig' in dit verband relatief, want in die rustiger en melodieuzere momenten hoor je nog steeds dat wat ongure sfeertje op de achtergrond, terwijl het overgrote deel van de muziek op dit album duidelijk niet aangenaam is.

Kortom, met The Crazies heeft Mark Isham een nogal ongemakkelijke score gecomponeerd. Nu is een horrorscore uiteraard nooit de meest plezierige luisterervaring en vergeleken met veel andere horrorscores valt deze nog mee. Maar het beladen en creepy karakter van de tamelijk minimalistische muziek is niet aangenaam. Veel muziek op dit album bestaat vooral uit het creëren van een creepy sfeer door het gebruikt van effecten, allerlei geluiden, en een nogal donkere, vaak wat ijzige atmosfeer van de underscore. Maar ook plotselinge uitbarstingen van percussie laten je duidelijk weten dat je naar een horrorscore zit te luisteren. De enkele wat melodieuzere momenten helpen de waardering nauwelijks omhoog. Met 28 uit 100 punten is dit wel genoeg.