The Killing Room is een psychologische horrorthriller van regisseur Jonathan Liebesman. Liebesman regisseerde eerder al een aantal horrorfilms, maar kreeg na
The Killing Room de kans om ook in het actiegenre z'n kunnen te bewijzen, met
Battle: Los Angeles als succesvolle eerste daarvan, die ook in 2009 uitkwam.
Het verhaal gaat over een supergeheim overheidsonderzoek. Vier volwassenen wordt gevraagd om in een witte ruimte een vragenformulier in te vullen ten behoeve van het onderzoek. Het invullen zou acht uren duren en daarvoor zouden ze alle vier betaald krijgen, zo legt de onderzoeker aan hen uit. Vervolgens schiet hij de enige vrouwelijke kandidaat dood, de drie mannen in ontreddering achterlatend. Die drie worden vervolgens blootgesteld aan heftig lichamelijk en psychisch geweld, waarbij slechts een van hen overleeft...
Voor de muziek stapte regisseur Liebesman naar de componist van de muziek voor z'n eerste film
Darkness Falls, Brian Tyler, die ook daarna nog vaker voor Liebesman's films de muziek zou verzorgen, waaronder die voor
Battle: Los Angeles. Hiervoor maakte Tyler een bombastische, heftige, stoere en toch ook melodieuze score. De tegenstelling met
The Killing Room kan bijna niet groter zijn.
Jaren eerder maakte Tyler de nogal minimalistische score voor de wat vreemde film
The Big Empty. De muziek voor deze film ligt meer in de lijn van
The Killing Room. Want ook die muziek is vooral minimalistisch getoonset. De vele ijle en lang aangehouden klanken in veel tracks werken als underscore en zorgen voor versterking van de psychologische effecten in de film. De muziek is vooral unheimisch en vaak ook creepy, wat meestal door het arrangement gekleurd wordt. Slechts enkele malen is er in de muziek sprake van typerende horroreffecten met plotselinge klappen of andere angstwekkende geluiden. Die ijle en wat onbestemde klankkleur houdt Tyler de hele score lang vol, waardoor het wel een consistente score is geworden.
Vaak past Tyler de synthesizer toe, waarmee de muziek nogal eens wat vreemde klanken krijgt. En omdat veel muziek lang en ijl aangehouden wordt, geeft dat een bepaalde spanning aan de muziek, maar ook een zekere kilheid en steriliteit. Dat laatste zal vooral ook te maken hebben met de kale witte ruimte waarin het grootste deel van de scenes zich afspelen. Ook past Tyler regelmatig strijkers toe, als viool of cello, waarmee hij dan zomaar halverwege een track rare fratsen uithaalt, zoals solo gespeelde plotselinge heel chaotische klanken of jankende geluiden van meerdere strijkers tegelijk. Toch is de muziek, ondanks de onheilspellende klank, regelmatig best heel behoorlijk te beluisteren als je niet zo'n fan bent van creepy muziek. Wel maakt de traagheid en ijlheid de muziek wat deprimerend en saai.
Maar de score kent ook een andere, veel fraaiere kleuring van de muziek. Vooral naar het einde van de score, maar toch ook wel in beperkte mate verspreid over de score kom je mooie tracks of vooral gedeelten van tracks tegen. Deze meer orkestraal klinkende muziek is van vaak prachtige harmonieën voorzien. Die erg fraai klinkende harmonieën kabbelen vervolgens traag voort en geven daardoor een soort gedragenheid aan de muziek, zoals in delen van 'Liberty', Invocation, 'Adagio Spritiso' en 'End'.
Maar ook geeft Tyler die fraaie klanken soms een extra dimensie door de strijkers op een ritmische manier met het volume te laten spelen, wat een erg mooi en vol effect geeft. Voor het eerst is dit te horen vlak voor het einde van de track 'Memoriam' en later in de tracks 'Adagio Spritiso' en 'End'. Helaas zijn die delen in deze tracks nogal beperkt, want dit zijn duidelijk de mooiste stukjes van de score.
Kortom, met
The Killing Room heeft Brian Tyler een nogal minimalistische en vaak wat saaie score neergezet. De muziek heeft meestal een nogal onheilspellend karakter, met soms echt creepy momenten of zelfs schrikeffecten. De lang aangehouden klanken en ijle kleuring van de hele score maken het wat eentonig. Wel kent de score een aantal tracks die overwegend fraai klinken en mooie harmonische klankcombinaties hebben, waarvan sommige wel erg mooi zijn. Helaas komen die veel te beperkt voor op de score. Ondanks dat het een score is voor een horrorfilm is de muziek over het algemeen goed te beluisteren, dus dat is dat weer een pluspunt. Al met al komt de waardering voor deze score op 68 uit 100 punten, wat voor een horrorscore zeker niet slecht is.