De Amerikaanse film Mary Reilly is een thriller, die geregisseerd is door Stephen Frears (Dangerous Liaisons, The Queen). Aanvankelijk zou Tim Burton de regie op zich nemen, maar vanwege een verschil van mening met de producent haakte hij af. Het verhaal is gebaseerd op het gelijknamige boek van Valerie Martin, die haar boek weer baseerde op de verhalen over Jekyll en Hyde. De film is slecht ontvangen door de critici en ook in de bioscopen liet het publiek het massaal afweten, ondanks hoofdrollen van Julia Robert en John Malkovich.
Het verhaal draait om Mary Reilly (Roberts), die als dienstmeid komt te werken bij dr. Jekyll (Malkovich). Hij kondigt op een dag aan dat er een nieuwe voorman van het huis komt, een zekere Edward Hyde. Mary komt op een hardhandige manier met hem in botsing en hij bedreigt haar. Als zij van Jekyll een brief moet afgeven bij een bordeel, hoort zij daar dat Hyde er nogal tekeer was gegaan, waarbij het nodige bloed was gevloeid...
De muziek bij deze horrorachtige film komt uit onverwachte hoek, namelijk van George Fenton, die vaak in de meer lyrisch-romantische hoek zit. En dat laatste is te horen, want de muziek is duidelijk anders dan een gemiddelde horrorscore. Hier hoor je maar heel beperkt de chaotische en atonale klanken die veel horrorscores kleuren en nauwelijks effecten of creepy geluiden die je moeten doen schrikken.
De muziek die Fenton voor de film gecomponeerd heeft is volledig orkestraal en vooral violen spelen de leidende melodieën. De kleuring van de muziek is vooral tragisch en dramatisch, waarbij voortdurend de nodige dreiging in de lucht hangt. In tracks als 'Mary Meets Hyde' en 'The Transformation' wordt die dreiging opgevoerd tot erg spannende muziek, waarbij vooral het thema van mr. Hyde hierbij een belangrijke rol speelt in die dreiging en spanning.
Mary zelf heeft een eigen thema, die al gelijk in de openingstrack naar voren komt en in andere tracks verder wordt uitgewerkt. Haar thema is vaak te horen op een solo gespeelde viool, die daarmee inkleuring geeft aan de eenzaamheid van Mary. Dit thema wordt door andere strijkers ondersteund en heeft een nogal dramatische sfeer.
Een aparte track van de score is 'Mrs. Faraday'. Dit is een track met heel aardige solo pianomuziek in een tamelijk opgewekte stemming, die in de film bij de scènes hoort die zich rondom het bordeel afspelen.
Het lijkt soms wel alsof James Newton Howard met zijn score voor The Village heel goed naar deze van Fenton heeft geluisterd. De sfeer van Fenton's score tref je ook aan in die van Howard, hoewel de muziek van Howard duidelijk minder tragisch is en vaak veel fraaier is gearrangeerd dan Fenton's muziek voor Mary Reilly. Waar Fenton vaak blijft hangen in tragiek en dreiging, is de muziek van Howard veel aansprekender. Beide films hebben natuurlijk ook een heel verschillend karakter en Fenton's score zal vast heel goed bij deze tragische film passen. Immers de hele score is doorweven van tragiek en drama, waarbij pas in de afsluitende track er wat zonnestraaltjes doorheen lijken te breken.
Kortom, met zijn score voor Mary Reilly heeft George Fenton een nogal dreigende en triestige score gecomponeerd. De muziek klinkt op zich goed, maar door de tragiek daarvan is de muziek duidelijk minder aansprekend. Voor een herfstige en regenachtige namiddag is de muziek wellicht geschikt, maar je loopt wel de kans dan acuut een depressie op te lopen. De waardering als luisterscore blijft dan ook hangen op 63 uit 100 punten.