Fried Green Tomatoes
| # | 跟踪 | 艺术家/作曲家 | 持续时间 |
|---|---|---|---|
| 1. | Ghost Train (Main Title) | 3:12 | |
| 2. | Whistle Stop, Alabama | 1:16 | |
| 3. | A Charge To Keep I Have | Marion Williams | 2:34 |
| 4. | Xmas In Hooverville | 1:51 | |
| 5. | The Treehouse | 1:08 | |
| 6. | Night Baseball | 0:57 | |
| 7. | Whither Thou Goest I Will Go | 1:51 | |
| 8. | Buddy Threadgoode | 1:18 | |
| 9. | Didn't It Rain | Marion Williams | 2:51 |
| 10. | The Bee Charmer | 1:59 | |
| 11. | Wallpaper | 1:31 | |
| 12. | The Smell Of Coffee | 1:10 | |
| 13. | Visiting Ruth | 1:43 | |
| 14. | Miss Otis Died | 1:27 | |
| 15. | The Town Follies | Ralph Grierson | 0:44 |
| 16. | Klansmen | 2:04 | |
| 17. | Smokey Lonesome | 1:23 | |
| 18. | Big George | 1:50 | |
| 19. | Night Baseball (Mandolin Reprise) | 1:02 | |
| 20. | The Whistle Stop Cafe | 2:25 | |
| 34:16 |
提交您的评论
隐藏其它语言的评论
De Amerikaanse vrolijke dramafilm Fried Green Tomatoes was in 1991 de eerste bioscoopfilm van regisseur Jon Avnet (Up Close & Personal, 88 Minutes). De film, die gaat over vriendschappen, is goed ontvangen, zowel door recensenten als publiek.
Het verhaal wordt vertelt via Evelyn Couch (Kathy Bates), die bij een bezoek aan een bejaardentehuis in contact komt met de oude Virginia (Ninny) Threadgoode (Jessica Tandy). Ze worden vrienden. Ninny vertelt haar over het verleden en hoe het de Threadgoode-familie is vergaan in vroeger jaren, met name rondom Idgie Threadgoode en haar vriendin Ruth tijdens de grote depressie in de jaren voor de oorlog, in het zuiden van de VS. Als Ruth trouwt vertrekt ze met haar man, maar maakt veel ellende mee, omdat ze door haar man mishandeld wordt. Ze vertrekt en zoekt Idgie weer op, waarna ze samen kans zien om een cafe te beginnen in hun dorpje Whistle Stop. Dan lijkt het verleden hen toch nog weer in te halen...
Dit verhaal wordt in flash-backs verteld, terwijl tussendoor de verhaallijn van Evelyn en Ninny in beeld wordt gebracht, die zich in de veel recentere jaren tachtig afspeelt.
De muziek bij de film is van Thomas Newman en hij heeft een score gecomponeerd die goed aansluit bij de muzikale sfeer voor het gebied waar de film zich afspeelt. De score bevat de nodige invloeden uit die zuidelijke Amerikaanse regio. De score is dan ook gekleurd in een lichte Americana sfeer, met country en dixieland invloeden, naast een flinke jazzy en bluesy kleuring, die mede uitdrukking geeft aan het tijdsbeeld. Daarbij is er ook nog de stem van gospelzangeres Marion Williams, die een stevige portie soul aan de muziek toevoegt.
In 1991 was Thomas Newman nog niet zo bekend en in de negentiger jaren klonken z'n scores nog niet zo extravagant en expirimenteel als in de eerste jaren van dit millenium, wat eigenlijk begon met z'n score voor American Beauty. Voor pakweg 1999 hadden z'n scores nog een soort symfonische allure en ook Fried Green Tomatoes past in dat stramien.
De score is door Newman behoorlijk gevarieerd gemaakt, met invloeden uit diverse muzikale stijlen. Die stijlen zijn dan veelal gerelateerd aan de plek en/of de tijd waar de film zich afspeelt. Daarnaast laat Newman de gebeurtenissen en de karakters van de personages meewegen in zijn composities, wat in zijn latere scores wel anders is. Die verzorgen vaak meer uitsluitend een bepaalde sfeer rondom de situaties.
Gelukkig heeft Newman voor deze oudere film daarnaast ook gekozen voor de inkleuring van het verhaal en de emoties. Dat hoor je al gelijk vanaf de openingstrack, die op een stevige manier de setting kleurt. Daarbij wordt de stem van Williams ingezet voor extra dramatiek en expressie.
De stem van Marion Williams komt in meerdere tracks terug. Daarbij is de derde track meer een song dan een stemkleuringstrack. Williams zingt de song 'A Charge to keep I Have' hier echter geheel à capella met een flink dramatische impact. Deze traditionele gospelsong is door Thomas Newman aangepast aan de stijl van de score en past dan ook goed in het geheel van de tracks. Op het soundtrack-album van Fried Green Tomatoes staat ook een track met dezelfde titel, maar dat is op dit score-album de track 'Big George'. Op die laatste zingt ze op donker gekleurde underscore, die de dramatiek nog versterkt. Dit is zonder meer een fraaie track, in tegenstelling tot de à capella song.
Ook de track 'Didn't it rain' is een song op deze score, die door Williams gezongen wordt met begeleiding. De song heeft een jazzy kleuring, met bijna een ragtime-achtige vlotte sfeer. De keyboard klanken komen echter nogal kunstmatig over.
In beide 'Night Baseball'tracks zingt Williams weer kort zonder woorden. In de eerste van die beide bluesy tracks speelt een hobo de leidende partij, terwijl in de laatste een mandoline dat heeft overgenomen. In beide gevallen is het een fraaie en vrij stevige track, waarin koperblazers ook een belangrijke rol spelen.
Een aantal tracks zijn fraai symfonisch en orkestraal en liggen in lijn met tracks uit Angels in America of Meet Joe Black. Sommige van die tracks zijn ronduit lyrisch, met prachtige melodieën en een emotionele kleuring. De muziek is dan nogal eens heel licht, zonder de inzet van lage instrumenten. Zo speelt in 'Whither thou goest I will go' een hobo op hoge violen, iets wat onder andere terugkomt in 'Buddy Threadgoode' of 'Smokey Lonesome'.
In de lichte kleuring van een aantal tracks merk je al de hang van Newman naar een meer sferische stijl, die hij in latere scores tot in het extreme zou doorvoeren. Dat zijn niet altijd de fraaiste tracks op deze score, maar de melodieën doen het zeker niet onverdienstelijk. Dat geldt ook voor de themamelodieën die Newman gecomponeerd heeft en af en toe terug laat komen, iets waar hij voor latere scores ook vanaf zou stappen. Maar Fried Green Tomatoes heeft nog wel herkenbare thema's, waarvan de eerste vooral door houtblazers wordt gespeeld en die een soort onschuld verklankt. Het tweede is een wat vlotter thema, die wat meer de levendigheid verklankt.
Dan zijn er nog een paar aparte tracks, zoals 'The Town Follies', die een soort kermispianomuziek bevat, en 'The Bee Charmer', waarin de slide-gitaar een grote rol speelt, met z'n afwijkende klankverschuivingen.
De score sluit af met 'The Whistle Stop Cafe' die mooi rustig de thematiek nog een keer presenteert in een fraaie orkestrale setting en de score uitluidt met een prachtige climax.
Kortom, Thomas Newman heeft met Fried Green Tomatoes een score gecomponeerd die vooral onder de noemer symfonisch valt. De variatie in stijlen op deze score is redelijk groot, wat toch enige afbreuk doet aan het geheel van de score, maar de score kent voldoende fraaie tracks om aangenaam te beluisteren. Vooral de meer harmonische en orkestrale tracks doen het goed, met vaak aangename melodieën. Daarentegen wijken de twee songs van Marion Williams nogal sterk af, wat het geheel niet ten goede komt. Ook de tracks die heel licht zijn gecomponeerd doen het wat minder, evenals de tracks met een wat meer bluesy of jazzy kleur. De waardering van de score als geheel komt op 73 uit 100 punten.
Het verhaal wordt vertelt via Evelyn Couch (Kathy Bates), die bij een bezoek aan een bejaardentehuis in contact komt met de oude Virginia (Ninny) Threadgoode (Jessica Tandy). Ze worden vrienden. Ninny vertelt haar over het verleden en hoe het de Threadgoode-familie is vergaan in vroeger jaren, met name rondom Idgie Threadgoode en haar vriendin Ruth tijdens de grote depressie in de jaren voor de oorlog, in het zuiden van de VS. Als Ruth trouwt vertrekt ze met haar man, maar maakt veel ellende mee, omdat ze door haar man mishandeld wordt. Ze vertrekt en zoekt Idgie weer op, waarna ze samen kans zien om een cafe te beginnen in hun dorpje Whistle Stop. Dan lijkt het verleden hen toch nog weer in te halen...
Dit verhaal wordt in flash-backs verteld, terwijl tussendoor de verhaallijn van Evelyn en Ninny in beeld wordt gebracht, die zich in de veel recentere jaren tachtig afspeelt.
De muziek bij de film is van Thomas Newman en hij heeft een score gecomponeerd die goed aansluit bij de muzikale sfeer voor het gebied waar de film zich afspeelt. De score bevat de nodige invloeden uit die zuidelijke Amerikaanse regio. De score is dan ook gekleurd in een lichte Americana sfeer, met country en dixieland invloeden, naast een flinke jazzy en bluesy kleuring, die mede uitdrukking geeft aan het tijdsbeeld. Daarbij is er ook nog de stem van gospelzangeres Marion Williams, die een stevige portie soul aan de muziek toevoegt.
In 1991 was Thomas Newman nog niet zo bekend en in de negentiger jaren klonken z'n scores nog niet zo extravagant en expirimenteel als in de eerste jaren van dit millenium, wat eigenlijk begon met z'n score voor American Beauty. Voor pakweg 1999 hadden z'n scores nog een soort symfonische allure en ook Fried Green Tomatoes past in dat stramien.
De score is door Newman behoorlijk gevarieerd gemaakt, met invloeden uit diverse muzikale stijlen. Die stijlen zijn dan veelal gerelateerd aan de plek en/of de tijd waar de film zich afspeelt. Daarnaast laat Newman de gebeurtenissen en de karakters van de personages meewegen in zijn composities, wat in zijn latere scores wel anders is. Die verzorgen vaak meer uitsluitend een bepaalde sfeer rondom de situaties.
Gelukkig heeft Newman voor deze oudere film daarnaast ook gekozen voor de inkleuring van het verhaal en de emoties. Dat hoor je al gelijk vanaf de openingstrack, die op een stevige manier de setting kleurt. Daarbij wordt de stem van Williams ingezet voor extra dramatiek en expressie.
De stem van Marion Williams komt in meerdere tracks terug. Daarbij is de derde track meer een song dan een stemkleuringstrack. Williams zingt de song 'A Charge to keep I Have' hier echter geheel à capella met een flink dramatische impact. Deze traditionele gospelsong is door Thomas Newman aangepast aan de stijl van de score en past dan ook goed in het geheel van de tracks. Op het soundtrack-album van Fried Green Tomatoes staat ook een track met dezelfde titel, maar dat is op dit score-album de track 'Big George'. Op die laatste zingt ze op donker gekleurde underscore, die de dramatiek nog versterkt. Dit is zonder meer een fraaie track, in tegenstelling tot de à capella song.
Ook de track 'Didn't it rain' is een song op deze score, die door Williams gezongen wordt met begeleiding. De song heeft een jazzy kleuring, met bijna een ragtime-achtige vlotte sfeer. De keyboard klanken komen echter nogal kunstmatig over.
In beide 'Night Baseball'tracks zingt Williams weer kort zonder woorden. In de eerste van die beide bluesy tracks speelt een hobo de leidende partij, terwijl in de laatste een mandoline dat heeft overgenomen. In beide gevallen is het een fraaie en vrij stevige track, waarin koperblazers ook een belangrijke rol spelen.
Een aantal tracks zijn fraai symfonisch en orkestraal en liggen in lijn met tracks uit Angels in America of Meet Joe Black. Sommige van die tracks zijn ronduit lyrisch, met prachtige melodieën en een emotionele kleuring. De muziek is dan nogal eens heel licht, zonder de inzet van lage instrumenten. Zo speelt in 'Whither thou goest I will go' een hobo op hoge violen, iets wat onder andere terugkomt in 'Buddy Threadgoode' of 'Smokey Lonesome'.
In de lichte kleuring van een aantal tracks merk je al de hang van Newman naar een meer sferische stijl, die hij in latere scores tot in het extreme zou doorvoeren. Dat zijn niet altijd de fraaiste tracks op deze score, maar de melodieën doen het zeker niet onverdienstelijk. Dat geldt ook voor de themamelodieën die Newman gecomponeerd heeft en af en toe terug laat komen, iets waar hij voor latere scores ook vanaf zou stappen. Maar Fried Green Tomatoes heeft nog wel herkenbare thema's, waarvan de eerste vooral door houtblazers wordt gespeeld en die een soort onschuld verklankt. Het tweede is een wat vlotter thema, die wat meer de levendigheid verklankt.
Dan zijn er nog een paar aparte tracks, zoals 'The Town Follies', die een soort kermispianomuziek bevat, en 'The Bee Charmer', waarin de slide-gitaar een grote rol speelt, met z'n afwijkende klankverschuivingen.
De score sluit af met 'The Whistle Stop Cafe' die mooi rustig de thematiek nog een keer presenteert in een fraaie orkestrale setting en de score uitluidt met een prachtige climax.
Kortom, Thomas Newman heeft met Fried Green Tomatoes een score gecomponeerd die vooral onder de noemer symfonisch valt. De variatie in stijlen op deze score is redelijk groot, wat toch enige afbreuk doet aan het geheel van de score, maar de score kent voldoende fraaie tracks om aangenaam te beluisteren. Vooral de meer harmonische en orkestrale tracks doen het goed, met vaak aangename melodieën. Daarentegen wijken de twee songs van Marion Williams nogal sterk af, wat het geheel niet ten goede komt. Ook de tracks die heel licht zijn gecomponeerd doen het wat minder, evenals de tracks met een wat meer bluesy of jazzy kleur. De waardering van de score als geheel komt op 73 uit 100 punten.
Fried Green Tomatoes is one of those flashback films where an old dear relates tales of her youth, in this case of two ladies running a café and the issues raised living in 1920's Alabama; trying to get along with the black population and the two ladies in question being more than just friends. Framing it all is Thomas Newman's delightful score, which was released sometime after the original song album and is now somewhat difficult to come by, but worth the effort. Ghost Train and Main Title introduce three of the score's key ingredients. The first is a brief clarinet tune, ostensibly the main theme, but as noted elsewhere, Thomas Newman rarely deals in 'main themes' in the traditional sense. The second is Marion Williams' humming, gospel style vocals, which are immediately evocative of the south. The final element is the more sprightly Main Title, which introduces a curiously blustery horn fanfare over the piano and percussion background. A little unorthodox (but then this is a Thomas Newman score), but extremely effective.
Thomas Newman is a composer whose scores can rarely be compared to the work of others, but in this instance, there is a definite hint of Hans Zimmer's charming score to Driving Miss Daisy (also about racial prejudice in the deep south and also starring Jessica Tandy), most notably in the piano riffs for the Main Title, the two Night Baseball segments and the latter stages of The Bee Chamber. Zimmer and Newman also both feature a gentle clarinet solo for the main theme, but Newman's is a real one and a lot more gentle in approach. Given the very similar subject matter and location, it's not a great surprise there's some crossover, most likely due to temp tracking. The similarities are more glancing than glaring and only make up a fairly small proportion of the overall music. Although replete with jauntier passages, many of the cues are more considered, with Newman employing a warmer than usual string sound and a typically subtle approach to the drama. The occasional addition of Williams' vocals is a good dramatic move, as well as one that suggests the location - unlike, for example, Elfman's recent score to Hulk where the vocals do neither of these things.
I have often complained that the non score cues on his albums conflict with Newman's carefully crafted atmosphere, but in this case the two songs and single, brief piano tune fit in rather better. Unfortunately, when performing on her own, Williams adopts the approach of improvising a whole sub melody around each note, so each syllable is treated to half a dozen notes close to the actual one required. It might be stylistically appropriate for spirituals of this type, but I find it very unappealing and couldn't help but be reminded of a spoof of this type of singing that appeared in The Simpsons where the national anthem took ages to perform as the singer warbled endlessly around each note. However, her vocals within the score itself are wonderful and overall Newman's score is a delight. Despite it's brevity and scarcity, well worth picking up. Soulful.
Thomas Newman is a composer whose scores can rarely be compared to the work of others, but in this instance, there is a definite hint of Hans Zimmer's charming score to Driving Miss Daisy (also about racial prejudice in the deep south and also starring Jessica Tandy), most notably in the piano riffs for the Main Title, the two Night Baseball segments and the latter stages of The Bee Chamber. Zimmer and Newman also both feature a gentle clarinet solo for the main theme, but Newman's is a real one and a lot more gentle in approach. Given the very similar subject matter and location, it's not a great surprise there's some crossover, most likely due to temp tracking. The similarities are more glancing than glaring and only make up a fairly small proportion of the overall music. Although replete with jauntier passages, many of the cues are more considered, with Newman employing a warmer than usual string sound and a typically subtle approach to the drama. The occasional addition of Williams' vocals is a good dramatic move, as well as one that suggests the location - unlike, for example, Elfman's recent score to Hulk where the vocals do neither of these things.
I have often complained that the non score cues on his albums conflict with Newman's carefully crafted atmosphere, but in this case the two songs and single, brief piano tune fit in rather better. Unfortunately, when performing on her own, Williams adopts the approach of improvising a whole sub melody around each note, so each syllable is treated to half a dozen notes close to the actual one required. It might be stylistically appropriate for spirituals of this type, but I find it very unappealing and couldn't help but be reminded of a spoof of this type of singing that appeared in The Simpsons where the national anthem took ages to perform as the singer warbled endlessly around each note. However, her vocals within the score itself are wonderful and overall Newman's score is a delight. Despite it's brevity and scarcity, well worth picking up. Soulful.
其他版本 Fried Green Tomatoes (1991):
