Bright Star
| # | 跟踪 | 艺术家/作曲家 | 持续时间 |
|---|---|---|---|
| 1. | Negative Capability | Ben Whishaw | 3:55 |
| 2. | La Belle Dame Sans Merci | Ben Whishaw | 2:28 |
| 3. | Return | 0:58 | |
| 4. | Human Orchestra | Samuel Barnett, Mark Bradshaw, Cameron Woodhouse, Ben Whishaw and Daniel Johnston | 1:48 |
| 5. | Convulsion | 0:52 | |
| 6. | Bright Star | 1:49 | |
| 7. | Letters | Ben Whishaw | 3:49 |
| 8. | Yearning | Ben Whishaw | 2:24 |
| 9. | Ode To a Nightingale | Ben Whishaw | 5:24 |
| 23:27 |
提交您的评论
隐藏其它语言的评论
Regisseur Jane Campion, vooral bekend van The Piano, vertelt in Bright Star over de laatste drie levensjaren van de Engelse romantische dichter John Keats en zijn romance met Fanny Brawne.
Voor het bekijken van de film vond ik de score van Mark Bradshaw saai en weinig opvallend. Alle aandacht ligt op Keats' poëzie die voorgelezen wordt door hoofdacteur Ben Whishaw; de muziek is volledig bijkomstig en “afstandelijk”. Ze betrekt de luisteraar niet bij het verhaal. Meer nog, ze creëert de verwachting dat ook de film koud en afstandelijk zou zijn.
Niets is echter minder waar. Ik heb erg genoten van “Bright Star”, de knappe sfeerschepping en cinematografie, de kledij van de hoofdactrice en vooral het kloppend hart van het tragische liefesverhaal.
Waarom dan die koude score? Ergens is het wel logisch dat de poëzie van Keats centraal staat. Dit is niet “The Piano”, waar alles draait om de liefde voor een piano en Michael Nyman deze liefde in zijn schitterende score kan uitdragen. In die film is muziek alles.
Hier draait het om Keats, zijn werk en de liefdesbrieven de hij in zijn door tuberculose opgedrongen isolatie schrijft en ontvangt.
Zoals de soundtrack van “The Piano” legt het album van “Bright Star” de nadruk op het hart van het verhaal. Maar zou een levendigere score dit in de weg gestaan hebben? Muzikaal blijft het te saai. Enige uitzondering is misschien “Yearning” waar een trieste vioolsolo prachtig “smachtend” klinkt. De melodie komt trouwens (mét dialoog) ook terug in de track “Bright Star”.
“A thing of beauty is a joy forever”, vinden we in één van Keats zijn gedichten. Jammer genoeg geldt dat niet voor deze score. Tenzij je een grote Keats fan bent, en vooral voorgelezen werk met wat muziek wilt horen.
Voor het bekijken van de film vond ik de score van Mark Bradshaw saai en weinig opvallend. Alle aandacht ligt op Keats' poëzie die voorgelezen wordt door hoofdacteur Ben Whishaw; de muziek is volledig bijkomstig en “afstandelijk”. Ze betrekt de luisteraar niet bij het verhaal. Meer nog, ze creëert de verwachting dat ook de film koud en afstandelijk zou zijn.
Niets is echter minder waar. Ik heb erg genoten van “Bright Star”, de knappe sfeerschepping en cinematografie, de kledij van de hoofdactrice en vooral het kloppend hart van het tragische liefesverhaal.
Waarom dan die koude score? Ergens is het wel logisch dat de poëzie van Keats centraal staat. Dit is niet “The Piano”, waar alles draait om de liefde voor een piano en Michael Nyman deze liefde in zijn schitterende score kan uitdragen. In die film is muziek alles.
Hier draait het om Keats, zijn werk en de liefdesbrieven de hij in zijn door tuberculose opgedrongen isolatie schrijft en ontvangt.
Zoals de soundtrack van “The Piano” legt het album van “Bright Star” de nadruk op het hart van het verhaal. Maar zou een levendigere score dit in de weg gestaan hebben? Muzikaal blijft het te saai. Enige uitzondering is misschien “Yearning” waar een trieste vioolsolo prachtig “smachtend” klinkt. De melodie komt trouwens (mét dialoog) ook terug in de track “Bright Star”.
“A thing of beauty is a joy forever”, vinden we in één van Keats zijn gedichten. Jammer genoeg geldt dat niet voor deze score. Tenzij je een grote Keats fan bent, en vooral voorgelezen werk met wat muziek wilt horen.