88 Minutes

Dit is de zesde recensie in de Edward Shearmur-serie.

Vorige: Charlie's Angels - Blue Streak
Volgende: Abduction

De Amerikaanse thriller 88 Minutes is geregisseerd door de relatief onbekende Jon Avnet en heeft Al Pacino in de hoofdrol. De film is echter bijzonder slecht ontvangen en was zelfs genomineerd voor een aantal razzies. Toch was de opbrengst in de bioscopen en via verkoop van rechten voldoende om net uit de kosten te komen.
Het verhaal draait om forensische psychiater Gramm (Pacino). Hij moet als expert getuigen bij de rechtzaak van seriemoordenaar Jon Forster, die mede door zijn getuigenis veroordeeld wordt. Negen jaar later is Gramm professor op een universiteit en is het nog maar kort voor de executie van Forster. Dan volgen er een aantal moorden die erg lijken op de methodiek van Forster. Hij krijgt een telefoontje waarop een stem hem vertelt dat hij nog maar 88 Minuten te leven heeft, en belandt samen met studenten en assistenten in een nachtmerrie...

De muziek bij deze film is van Edward Shearmur, die er een nogal donkere en dreigende score voor componeerde.
Zijn score is overwegend orkestraal, maar verwacht geen grootse orkestrale uitspattingen, eerder is de muziek aan de minimalistische kant. Die akoestische muziek wordt daarnaast ondersteund door talloze effecten en geluiden uit de elektronische trukendoos, die de spanning in de film moeten verhogen.

Het album opent gelijk met de langste track uit de score, die werkt als een soort suite van de muziek uit de rest van de score. Een groot deel van deze track bevat echter behoorlijke creepy effecten en ijzige geluiden, die eerder aan een horrorfilm doen denken dan aan een thriller. Aan het begin en meer naar het eind klinken nog redelijk fraaie pianoklanken en muziek van strijkers, maar de dreiging hoor je al duidelijk tussen de klanken door.
Die wat meer aangename klanken komen nog in enkele tracks op het album terug, maar het is tamelijk beperkt. Verreweg het grootste deel van de muziek van deze score bestaat uit donkere en dreigende muziek. Die muziek probeert vooral een sfeer neer te zetten en werkt daarom vaak als een soort melodieloze soundscape van klanken en geluiden, die de ene keer grimmig en
grommend zijn en een andere keer ijzig en ijl klinken. Die sfeer wordt meestal in een nogal minimalistische stijl opgebouwd met veelvuldig gebruik van horroreffecten. Bij andere meer muzikale effecten die Shearmur toepast valt vooral op dat galmeffecten veelvuldig voorkomen. Die galmeffecten zorgen voor een soort afstandelijkheid in de muziek, alsof de geluiden zich op grotere afstand van de luisteraar bevinden. De muziek en geluiden krijgen daardoor een soort kilheid over zich heen, die de dreiging in de muziek flink versterkt.

De piano is een instrument dat regelmatig terugkomt, maar verwacht hiervan geen warme klanken. Shearmur heeft ook die pianoklanken een nogal kille en koude kleuring gegeven, die zelfs met een underscore van strijkers kil en koud blijft aanvoelen.
Soms past Shearmur een stevig ritme toe in zijn tracks, die voor een soort urgentie van tijd in de muziek en in de film zorgen. Dit geeft een heel andere spanningsbeleving dan de horrorachtige soundscape die in een groot aantal tracks te horen is.
Na de openingstrack is de afsluitende track de langste. Verwacht hier echter geen climax of happy-ending-muziek. De dreiging blijft voortdurend klinken en de muzikale intensiteit neemt alleen maar af gedurende de track, om aan het eind als een nachtkaars uit te gaan.

Kortom, met zijn muziek voor 88 Minutes heeft Edward Shearmur een score gecomponeerd die beter bij een horrorfilm past dan bij een thriller. Met veel soundscape met ijzige en grimmige effecten en geluiden en met veel dreigende orkestrale klanken heeft hij de muziek neergezet in vaak een nogal minimalistische stijl. Dat maakt deze donkere en creepy score niet erg aantrekkelijk om naar te luisteren. De waardering komt dan ook niet hoger dan 36 uit 100 punten.