Micheal Jackson, Tina turner, Madonna, U2, The Rolling Stones, David Bowie, Phil Collins, allen domineerden in de jaren 70/80 de hitlijsten met hun prachtige nummers. Iedereen kent de nummer Holiday, Billie Jean, Let’s Dance en Bad. Maar als ik zeg Mamma Mia veert iedereen op. Abba, je haat het of je houdt er van, is een band die iedereen kent, en vaak wordt overgeslagen. En hoewel veel nummers nogal Cheesy zijn, of gewoonweg irritant: iedereen kent ze. En dat was het concept voor Mamma Mia! De musical. En Hollywood zou Hollywood niet zijn als ze dit niet zouden verfilmen. En vorig jaar gebeurde dat. Met een indrukwekkende sterrencast, waaronder Meryl Streep en Pierce Brosnan harkte Mamma Mia! $ 600.000.000 binnen, en werd daarmee een van de grootste films van vorig jaar. De soundtrack zit, natuurlijk, vol met Abba-liedjes, en zijn ingezongen door de cast.
Als eerst horen we de nog redelijk jonge Amanda Seyfried. Deze actrice, die zich Van een bijrol in As the World Turns tot een internationale ster heeft opgewerkt, blijkt een gouden keeltje te hebben. Hoog of laag, snel of langzaam, in Honey Honey zingt ze ons effectief de score in, met haar prachtige stem. Hierop volgt niemand minder Meryl Streep. Deze vrouw, wereldster, algemeen beschouwd als de beste actrice ter wereld, iemand die zelfs Jack Nicholson even kan doen vergeten op het scherm als ze wilt, zingt. Mooi? Nou dat weet ik niet. Natuurlijk is Meryl niet meer de jongste, en daarom is het verbazingwekkend dat ze ineens zingt, toen ik hoorde dat ze Mamma Mia! Ging doen was ik dan ook zeer verrast. Maar ze voldoet aan de eisen. Oké, ze heeft geen gouden keeltje, en ze zal nooit een carrière kunnen starten in de muziekwereld, maar ze is ook niet slecht. Ze voldoet aan de eisen, en zingt net goed genoeg om de leiding te nemen in de film, en vooral de gezichten die ze trekt, enigszins geholpen door de vlotte dialogen, maken haar wederom uitmuntend. En hoewel Money,Money, Money op schijf en in de film net iets te lang duurt, ligt dat absoluut niet aan Mrs. Streep. Ze is wederom uitstekend in Mamma Mi, de titeltrack. Het is een van de beste performances van haar, en dankzij de fijne instrumentatie, heeft het Abba-nummer een leuk Rock-tintje gekregen. Dit niveau houdt vol in Dancing Queen, misschien wel een van de meest Cheesy nummers die Abba ooit heeft gemaakt, maar daalt vervolgens in Our Last Summer. Colin Firth, een sterke, Shakespeareaanse acteur, kan niet zo goed zingen, en zijn stem en het nummer zelf zijn niet fantastisch, te traag en het ligt er allemaal net wat teveel bovenop. Later horen we ook nog even Pierce ‘007’ Brosnan, maar de stem van Firth neutraliseert de zijne, en we zullen dan ook moeten wachten op Brosnan. Wat voor Firth geldde, geld ook voor Dominic Cooper. Zijn iets te lage stem werkt niet in een snel, redelijk sterk nummer als Lay All Your Love on Me, en het is dan ook beter in de stukken als er meerdere stemmen aanwezig zijn, of als Amanda Seyfried zingt. Meryl heeft in de film twee goede vriendinnen, Julie Walters en Christine Baranski. Allen hebben een geheel eigen stemgeluid, en dat maakt Super Trouper nou net zo leuk. Meryl zingt prachtig, en als Walters en Baranski invallen is het feest compleet. Gimme, Gimme, Gimme is sterk. Seyfried zingt wederom de sterren van de hemel, en de instrumentatie van deze Abba-klassieker is een stuk sterker, dankzij enkele strijkers, die op de juiste momenten zijn toegevoegd.
Hoewel alle genoemde tracks iedereen bekend moeten voorkomen, heeft Abba ook nog redelijk verborgen nummers, die niet iedereen kent. The Name of the Game is er zo eentje. En het is een van de mooiste nummers. De teksten zijn slim, en de akoestische gitaar geeft precies de goede stemming mee aan het stuk. Voulez-Vous is dan weer zo’n druk nummer, maar wel de beste van de score. De gehele cast zingt mee, om samen te smelten in een agressieve maar toch fijn te beluisteren track, dat absoluut het paradepaardje van de soundtrack hoort te zijn. Nu krijgen we daarna eindelijk James Bond te horen. In SOS begint hij. En dat klinkt niet eens zo slecht. Pierce Brosnan is overduidelijk beter in de rustigere stukken van SOS, maar zijn schreeuwerige stem voldoet prima aan de eisen, en is een stuk leuker om naar te luisteren dan Dominic Cooper of Colin Firth. Christine Baranski laat ook nog even horen dat ze kan zingen. Het chaotische nummer Does Your Mother voert ze moeiteloos op. Haar stem is fijn om naar te beluisteren, en met enkele krachtige uithalen verbaast ze. Dit had je niet achter haar gezocht. In interviews heeft ze ook ooit toegegeven dat ze wist dat ze kon zingen, maar het nooit durfde. Slipping trough My Fingers is dan ineens heel anders. Het is een triest nummer, met een mooi achtergrondkoor, en Streep doet haar werk goed. Maar het best is in the Winner takes it all. Al haar vocale kwaliteiten komen hier aan bod: hoog laag, lange uithalen, tempowisselingen, nergens laat ze een moment van zwakte zien. Haar stem klinkt persoonlijk en op sommige momenten verrassend diep. Hoe goed Brosnan was in SOS, in When all is Said and Done is hij gewoon niet om te horen. De wat tragere liedjes zijn niet voor zijn stem bedoelt: het is gewoonweg niet zuiver, soms zelfs onverstaanbaar. Laatste verassingen op de soundtrack zijn Julie Walters en Stellan Skarsgard, beiden niet de beste zangers, maar verrassend genoeg om Firth en Cooper te doen vergeten. Ze zingen overtuigend de hoofdregels in Take a Chance on Me. In I have a Dream, goed gezongen door Seyfried dut het tempo nog even in, maar in Thank You for the Music horen we haar schitteren. Haar stem, bijgestaan door een breekbare piano, is prachtig, en is net zo passend als afsluiter als een immens musical nummer was geweest.
Mamma Mia! Is zeker niet de beste musical die ooit is uitgebracht. Daar is de kwaliteit van sommige zangers gewoonweg niet goed genoeg voor. In films als Hairspray, Sweeney Todd en Chicago, die allen ongeveer hetzelfde concept bevatten, is dit veel beter gedaan. Nee, het zijn de wereldberoemde, onsterfelijke liedjes van Abba die deze musical de moeite waard maken, en de manier waarop ze in de film gebruikt worden. Het is een leuke, vrolijke soundtrack, met enkele hoogtepunten en dieptepunten, en is voor Abba-fans, of fans van een swingende, vrolijke musical, een aanrader.