Tin Cup

De Amerikaanse sportfilm Tin Cup is geregisseerd door Ron Shelton (Bull Durham, White Men Can't Jump, Play it to the Bone, Dark Blue), die ook meeschreef aan het scenario. Naast sportfilm is de film een romcom, waarbij de scenes op de golfcourt voor de nodige spanning zorgen. Kevin Costner speelt de hoofdrol is kreeg hiervoor training van een topgolfer, waarna hij voor de film de meeste ballen zelf geslagen heeft. De film is positief ontvangen door de critici en was in de bioscopen redelijk succesvol.
Het verhaal draait om Roy McAvoy (Costner), die vroeger een talentvolle golfer was. Hij leeft nu een wat verlopen bestaan op zijn paardenranch en met zijn vriendenclubje. Dan verschijnt Molly Griswold (Rene Russo) op zijn ranch, die eerder bevriend was met David Simms (Don Johnson), een voormalig topgolfcollega van Roy. Als er daarna een goede-doelen-golftoernooi gehouden wordt, verschijnt David daar ook en hij huurt Roy in als drager en hulpje. Maar tijdens het toernooi dagen ze elkaar uit...

De muziek bij deze romcom-sportfilm is van William Ross, die uitstekend weg weet met scores waar een heroïsch aspect aan vast zit. Van de film is een ook een soundtrackalbum uitgekomen, waarop alleen songs uit de film zijn opgenomen. Van de score van Ross is geen enkele track op dat album opgenomen.

Gelukkig is er een promo album uitgebracht, waarop zo'n 25 minuten muziek is opgenomen, waarvan verreweg het grootste deel van de score van Ross.
Het album opent met de titeltrack, wat een soort instrumentale countryblues laat horen. Het is geen meeslepende muziek en laat qua melodie wel wat te wensen over. Ook de tweede track is een soort country-blues-rock, waarbij elekrische gitaar, drumpercussie en piano de dienst uitmaken. Het kon zomaar de instrumentale versie van een wat ruige song zijn. Niet zo fraai.
In 'Molly and Roy' is nog steeds die country sfeer aanwezig, maar hier is dat beperkt tot een paar rustig getokkelde gitaren.

De vierde track is een song die ook op het soundtrackalbum staat. Mickey Jones zingt hier een typische blues-rocksong, zoals ook de tweede track zonder zang laat horen. Moet je van houden.
Met de vijfde track 'La Sonrisa del Sol' klinkt er ineens heel zonnige muziek uit de luidsprekers, in een soort caraïbisch-cubaanse stijl, met trompetten en gitaren. Een prettig track.

Pas met 'The U.S. Open' komt Ross met muziek op de proppen waar hij zo goed in is. We krijgen het hoofdthema te horen in bijzonder fraaie en meeslepende klanken, die vol orkestraal gebracht worden. Met de koperblazers in de hoofdrol, die prachtig boven het orkest uit schallen krijgt de muziek een heroïsche kleuring, terwijl ook de melodie erg aanspreekt. In 'Final Round' loopt
deze imponerende muzikale stijl nog even door, maar af en toe schijnen er kort wat bluestonen doorheen.
Met 'The Waffle House' krijgen we tussendoor een typische country-track te horen, compleet met slidegitaar en drumpercussie. Eigenlijk best fraai.

Maar de heroïsche klanken komen in 'Eagles and Demons' weer volop voor het voetlicht, met prachtige klanken van trompetten en hoorns. En ook in 'Master of the Game' komen diezelfde prachtige klanken terug in een heerlijk arrangement, waarin Ross met de geweldig meeslepende en vol orkestrale themamelodie weet te imponeren. Dit is waarom filmmuziek zo mooi is.
Het album sluit af met een op zich best fraaie track, al komt deze na de indrukwekkende muziek van de voorgaande wat armoedig over. Het is opnieuw een track in country-stijl en met een prettig zonnige kleuring.

Kortom, met zijn muziek voor Tin Cup heeft William Ross een score gecomponeerd met meerdere stijlen. Al die stijlen zijn op dit promo-album vertegenwoordigd. Eerst is er de blues-rock-stijl, die duidelijk wat minder gemakkelijk in het gehoor ligt, tenzij je liefhebber hiervan bent natuurlijk. Dan is er de viva-mexico-stijl en vervolgens de typische country-stijl, met z'n slide-guitar en drumpercussie. Tot slot er is dan de vol orkestrale bravoure waarmee Ross de muziek zelfs een heroïsche kleuring geeft, met koperblazers die vol boven de orkestrale klanken uit schallen. Het is vooral die laatste stijl die meeslepend en melodieus gebracht wordt, en die de punten verzamelt. Het is jammer dat het album met nog geen dertig minuten zo kort is en dat er eigenlijk slechts vier van die meeslepende tracks op aanwezig zijn, hoewel een paar andere ook best prettig beluisterbaar zijn. De waardering voor het geheel van dit promo-album komt zo op een heel behoorlijke 73 uit 100 punten.