Dario Marianelli is een uiterst begaafde componist. Niet alleen maakt hij voor ons, filmmuziekliefhebbers, van ieder nieuw werk een feest, ook is hij bijzonder goed in het schrijven van thema's en zeer gevoelige muziek, het combineren van diverse instrumenten, en soms experimenteert hij er met goed resultaat op los. De typemachine die werd gebruikt in Atonement bevestigt dat. Collega en veteraan Angelo Badalamenti prees Marianelli, en meende dat Atonement een van de beste scores sinds lange tijd was. Zo dachten de leden van de Academy Awards er ook over. Mensen die aanwezig waren bij de World Soundtrack Awards van 2008 zagen 's morgens een goedgeluimde en toch serieuse man, 's avonds een meestercomponist. Een 25 minuten lang durende suite van Atonement, tot in de perfectie uitgevoerd (ja, zelfs de typemachine was aanwezig) was het hoogtepunt van de avond. en dat terwijl Marianelli zelf voor het concert nog onzeker was over zijn prestatie, hij zou het pianowerk doen.
De lijst van bekende werken is niet lang, wel indrukwekkend. V for Vendetta, The Brave One, Pride and Prejudice, Atonement, The Brothers Grimm en Beyond the Gates zijn niet de minste films. Maar allen waren ze zonder Marianelli een stuk minder waard geweest dan ze nu zijn. Joe Wright, die Marianelli als huis-tuin-en-keuken componist heeft, heeft na Atonement en Pride and Prejudice eens gekozen voor een film waarin Keira Knightley geen korset aan hoeft (de arme vrouw lijkt sinds het eerste Piraten avontuur alleen nog maar in korset te lopen. Hoeft ze van wright nie top te komen dagen, moet ze voor The Duchess er alsnog aan geloven.). Nee, deze keer kiest Wright voor wonderkind Jamie Foxx, en de man die voor Iron Man en Tropic Thunder werd doodgewaand, Robert Downey Junior. Ik ben enorm benieuwd naar de film, maar het gaat hier natuurlijk om de muziek.
Het eerste wat opvalt, maar gezien het thema van de film erg logisch is, is de gigantische hoeveelheid klassieke muziek op deze score. Mensen die zich altijd hebben afgevraagd wat nou het verschil is tussen filmmuziek en klassieke muziek zullen het na het beluisteren van deze score meteen weten.Luister bijvoorbeeld naar A City Symphony, waar de overgang filmmuziek-klassieke muziek duidelijk te horen is. Het tweede opvallende is, dat veel stukken allemaal erg Italiaans aandoen. De connectie met de film heb ik niet kunnen ontdekken. Natuurlijk heeft Italië een groot aandeel in de klassieke muziek gehad, maar ik kon ook geen echte beroemde stukken ontdekken. Misschien heeft Marianelli deze kans gebruikt om zijn Toscaanse roots te uiten? Wat het ook is, het siert het geheel enorm, en werkt verfrissend.
The Soloist is geen gemakkelijk te beluisteren score. De strijkers zijn intens, en er zijn enkele passages waarin Marianelli het hout van de violen en cello's laat janken. Het resultaat is een grimmige score. De componist liet in V for Vendetta, The Brothers Grimm en het prachte The Brave One horen dat hij donkere, dreigende composities kon schrijven, maar kiest hier voor eenvoud, door gebruik van slecht enkele istrumenten, of soms zelfs solo's met lage klanken. Falling Apart is hier een mooi voorbeeld van. Maar ook voor de wat milder klinkende en rustigere werken van Marianelli is er genoeg om van te genieten. Vooral fans van Atonement kunnen hun hart ophalen. The Lord's Prayer is minstens net zo sterk als bijvoorbeeld Denouement. Emotioneel hoogtepunt is Mr. Ayers and Mr. Lopez.
Dario Marianelli weet mij wederom te imponeren, en voegt een waardevol stuk toe aan zijn toch al prachtige CV. De strijkers zijn fantastisch, en liefhebbers van klassieke muziek, en ik weet dat mensen die daarvan houden al lang fan zijn van Marianelli, en andersom idem dito, kunnen hun hart ophalen. Marianelli flirt met het klassieke gedeelte, maar blijft altijd het doel voor ogen houden. Het resultaat is een evenwichtige score, die tot nu toe een van de hoogtepunten van het jaar is.