Knowing: een rommeltje
De afgelopen paar jaar moeten we ons ernstige zorgen gaan maken om acteur Nicolas Cage. Want, zo lijkt het, hij verschijnt alleen maar in films waar we medelijden met hem hebben. Sinds 2006 lijkt Cage rollen te kiezen waar hij óf een wanstaltig kapsel heeft - Bangkok Dangerous -, een vreselijke snor - World Trade Center - óf waar zijn gezicht een chirurgische ingreep gehad lijkt te hebben (Next, Knowing). In de film, die je in ieder geval al niet erg serieus kan nemen, lijkt de man het te moeten hebben van zijn neergestreken gelaat. Het lijkt dan ook continu of een bezoekje aan de plaatselijke toiletgroep geen kwaad zou kunnen.
Knowing is een film in het genre ‘ongeloofwaardige meuk’. Wanneer het personage van Cage een tijdcapsule opent, ontketent er een reactie van rampen. Door mysterieuze nummertjes te lezen op een oud stukje perkament probeert Cage te voorkomen dat er doden vallen. Geen moment is de spanning in de film dermate spannend dat je aandacht er bij blijft. Enkel de scène met het neerstortende vliegtuig is memorabel.
Componist Marco Beltrami was in tegenstelling tot Cage en Knowing regisseur Alex Proyas wel geconcentreerd en schreef een zeer duistere en bijna lugubere score voor de film. Bij de eerste track is al gelijk duidelijk dat we te maken met muziek die te vergelijken is met bijvoorbeeld The Happening van James Newton Howard en Valkyrie van John Ottman. Qua stijl dan, niet de kwaliteit!
Het hoofdthema van Knowing is het beste te omschrijven als een subliem samenspel van veel cello’s, zwaar koper en met hier en daar een lekkere symfonische uitschieter. Toch komt de muziek helaas geheel van de grond en blijft hangen in een eentonige laag van underscore. Dat is vooral goed te merken in de tiende track Numerology. Op een of andere manier werkt de muziek niet goed zo los op een schijfje. Waarschijnlijk zullen de beelden de duistere effecten in de muziek beter ondersteunen. Vreemd is de dertiende track, die de naam “Trailer Music” heeft meegekregen. Noch in de film, noch in de trailer van Knowing komt deze muziek voor. Een volslagen raadsel dus, om maar eens in het thema van de film te spreken. De veertiende track met de titel “33” is echter wel erg goed. Beltrami knalt eindelijk lekker alles eruit en laat horen dat de film ook wel denderende actiemuziek blieft. Bij de titel van de twintigste track (“Roll Over Beethoven”) verwacht je een aangepast stukje muziek van de 17e-eeuwse componist. Helaas! Wat we wel te horen krijgen is wederom een zeer duister stukje filmmuziek. Niet heel memorabel, wel ontzettend mooi georkestreerd. De tweeëntwintigste track “Who Wants An Apple?” is een gewoon een stomme afsluiter en erg onbevredigend.
Beltrami gooit er te vaak met zijn pet naar, raffelt composities af en weet de aandacht van de luisteraar er niet bij te houden. Sterker nog, na tien minuten je blij om de cd af te zetten. Er mag dan wel ruim een uur aan muziek op het schijfje staan, baanbrekend, origineel en leuk is het allemaal niet. Wat het wel is: duister, underscore en een rommeltje. Daarmee past de muziek wel ontzettend goed bij de sci-fi film. Mocht je Beltrami willen horen in topvorm, pak dan Max Payne uit de kast. Of gewoon nog een keer de heerlijke onrustige actiemuziek van Die Hard 4.0!