‘The Boy in the Striped Pyjamas’ is een nieuwe Holocaust film over een jongentje wiens vader hoofd wordt van een concentratiekamp, waar hij en de rest van het gezin maar weinig van weten. De film vertelt het verhaal over wat er gebeurt als je een onschuldig, naïef kind in de boze en kwade wereld van volwassenen terechtkomt. Mark Herman lijkt in zijn boekverfilming, die overigens historisch niet helemaal correct is en gespeeld wordt met een gemaakt bekakt Brits accent, één doel te hebben: het veroorzaken van sentiment. Met componist James Horner heeft hij dan goud in handen. De man weet wat te doen om sentiment te veroorzaken met bijvoorbeeld Titanic al op zijn oeuvre.
De soundtrack van James Horner is tot nog toe enkel via de digitale weg verkrijgbaar, maar heeft wel een prima speelduur met ruim vijftig minuten muziek. James Horner lijkt met het dramatische genre nogmaals goed overweg te kunnen. Met vooral de piano schrijft Horner een amuserende score die behalve sentiment veroorzaakt, ook avontuurlijk en akelig duister is. Door de snelle motieven in bijvoorbeeld ‘An Odd Discovery Beyond the Trees’ weet Horner een avontuurlijke en kinderlijke sfeer te creëren, terwijl alle rustige tracks ergens een kille en duistere ondertoon hebben die de onheil aangeeft die zich maar zo dichtbij afspeelt, maar waar de jongen zelf niks van weet.
Het hoofdthema van ‘The Boy in the Striped Pyjamas’ bestaat uit zowel snel als langzaam pianogetingel met op de achtergrond duistere synthesizers: de basis van de hele score. Het hoofdthema is in diverse varianten te horen gedurende de hele score en de overige thema’s kennen dezelfde basis waardoor Horner een typische sfeer creëert die alles behalve origineel, maar wel zeer coherent is. Zoals men gewend is zijn diverse motieven van Horners eerdere scores in ‘The Boy in the Striped Pyjamas’ te horen, maar dit stoort eigenlijk nergens.
Toch heeft de score gemis aan vernieuwing. Op den duur herhaalt de score veel motieven en te weinig motieven werkt Horner écht uit. Het lijkt alsof Horner te kampen heeft gekregen met een gebrek aan perfectionisme die ervoor zorgt dat zijn recente scores nooit een ‘Willow’ zullen evenaren. Tijdens de film is het een zorg, vertelt de muziek een verhaal en doet zijn werk. De soundtrack staat hard aan, maar weet zonder beelden zelden een compleet gevoel te geven. Een voorbeeld is de track ‘Strange New Clothes’, die het gedramatiseerde einde van de film prima ondersteunt. Men luistert hierin bijna tien minuten lang naar de uitwerking van een motief van enkele noten, waarin enkel het volume van de spelende instrumenten harder wordt. Doet zijn werk in de film, maar is op cd irritant.
James Horner schrijft met ‘The Boy in the Striped Pyjamas’ een aardige, vermakelijke soundtrack die tijdens de film, met zijn standaard middelen goed werk levert. Alle emoties werkt Horner in zijn score uit en de soundtrack is een prima geheel. Toch mist ‘The Boy In the Striped Pyjamas’ enige perfectie, waardoor de soundtrack zelden volmaakt overkomt. Originaliteit is tevens ver te zoeken en op cd zakt de score af en toe in. Toch heeft de soundtrack een aangename luisterervaring te bieden voor wie zijn nek niet omdraait bij het horen van een gedramatiseerde score. Een betere Horner van de afgelopen jaren.