Bedtime Stories

Na een serie recensie naar aanleiding van het overlijden van Ennio Morricone, wordt nu de draad weer opgepakt met de Rupert Gregson-Williams serie, waarvan dit de zesde recensie is.

Vorige: The Legend Of Tarzan
Volgende: Hotel Rwanda

De Amerikaanse film Bedtime Stories is een fantasy komedie uit de stal van Disney. De film is geregisseerd door Adam Shankman (The Wedding Planner, Monk, The Pacifier), die vooral komedies regisseert. Adam Sandler is de producer en ook de hoofdrolspeler in de film. De film is door de critici nogal negatief ontvangen, wellicht vooral vanwege Sandler, maar was in de bioscopen een groot succes, wellicht vooral vanwege Sandler.
Het verhaal draait om Skeeter Bronson (Sandler), wiens vader het familiemotel Sunny Vista runt. Skeeter is als klein kind beloofd dat hij later de manager van dat motel zou worden. Maar het motel is failliet gegaan en verkocht met de belofte van de nieuwe eigenaar dat Skeeter later de manager zal worden. Maar de belofte is vergeten en hij is niet verder gekomen dan hulpje bij het onderhoud van datzelfde Nottingham motel. Als de huidige eigenaar een nieuwe manager zoekt is dat niet Skeeter, maar de arrogante Kendall (Guy Pearce). Als Skeeter op een avond oppast op de kinderen van z'n zus, vertelt hij hen een verhaal. En dat verhaal komt de volgende dag uit in Skeeter's eigen leven! Dat biedt dus mogelijkheden...

De muziek bij de film is gecomponeerd door Rupert Gregson-Williams, die zo ongeveer Sandler's vaste componist is sinds hun eerste samenwerking met de film Click uit 2006. Hij won voor zijn score een BMI Filmmusic Award.
Het verhaal in de film kent verschillende verhaallijnen en elke verhaallijn heeft bij Gregson-Williams z'n eigen geluid. Het album is dan ook erg gevarieerd, misschien wel te gevarieerd.

Het album opent met de mooie, vrolijke, bijna gedragen en wat zoetige track 'The Sunny Vista Motel', wat ook gelijk de langste track van het album is. De muziek heeft hier een wat magische kleuring, met belletjes, twinkels en koorklanken, die de heerlijke strijkers een wat sprookjesachtige sfeer geven.
De tweede track lijkt zo uit een historische film te komen, zelfs met geluiden van paardenhoeven en middeleeuwse muzikale kleuring van fluiten en klavecimbel en wat mineure melodieën, waar regelmatig iets van komedie doorheen schijnt, in allerlei gedaanten. De track komt daardoor wat rommelig over, hoewel gedeelten van de track zeker fraai zijn.
'Raining Gumballs' bouwt in de eerste helft van de track verwachtingen op, die inderdaad in de tweede helft prachtig worden ingelost met vol orkestrale klanken in een warme en lievige kleuring.
De track 'The Fat Mouse' is meer een typische comedy track, met veel staccato gespeelde muziek van losse tonen en klanken, die duidelijk afbreuk doet aan de genietbaarheid.
Daarna volgt weer een andere stijl in 'The Wild West Adventure', die mooi ingetogen begint, maar al snel overgaat in een soort achtervolgingsgrilligheid, waarna de muziek weer rustiger wordt, om vervolgens weer een typische western-kleuring mee te krijgen met heldere koperblazers en later zelfs een banjo. Dat is toch wel erg veel variatie in een track van ruim twee minuten. Soms zijn er thema's uit andere films in terug te horen.
Gelukkig is 'Rooftop Camp Out' weer een wat gelijkmatiger track, van een keyboard op een rustige getokkelde underscore, die halverwege de leiding neemt op fraaie underscore van strijkers. Een fraaie, tamelijk ingetogen en licht romantische track.
In de zevende track valt Gregson-Williams weer terug op de muziek uit grootscheepse historische film. Alleen heet Spartacus hier dan Skeetacus... De muzikale sfeer is hetzelfde en wordt door Gregson-Williams vet aangezet met fraaie en grootse orkestrale muziek, die zo in een Romeinse arena thuis zou kunnen horen.
De tracks van tweede helft van de score zijn behoorlijk vergelijkbaar met die van de eerste zeven tracks, zowel in variatie als in orkestrale setting en melodieën, al is het steeds even iets anders. Ook hier mooie ingetogen muziek, evenals uitbundige en vol orkestrale meeslepende muziek, maar evenzo goed wat weeïge comedy deuntjes en ook evenzo goed muziek die van andere films herkenbaar is. Maar ook hier weer muziek die door z'n snelle afwisseling van stijlen vooral rommelig en grillig overkomt, ondanks best wel indrukwekkende orkestraties.

Een aparte track is 'At the Nottingham Broadway Mega Resort', een song die in de beste broadway musical tradities gezongen wordt door Kendall (Guy Pearce) als de hotelmanager, die zichzelf wel ziet zitten als manager van een nieuw hotel in Broadway-sfeer. De tekst zit dan ook vol verwijzingen naar allerlei musicals die op Broadway hebben gedraaid. De song is overigens niet gecomponeerd door Gregson-Williams, maar, wel speciaal voor de film, door Marc Shaiman. Overigens past de stijl van deze song niet zo goed bij de score.
In de film komen veel meer songs voor, maar die zijn op dit album niet meegenomen.

Het album sluit af met een track met de toepasselijke titel 'Happily Ever After'. Deze korte track is tegelijk sprookjesachtig en comedy-achtig, en ligt prettig in het gehoor, met een aangename melodie en vrolijk arrangement. Het staand slot met een losstaand eindakkoord zorgt voor een pakkende afsluiting van dit album.

Kortom, met zijn muziek voor de komedie Bedtime Stories heeft Rupert Gregson-Williams een score gecomponeerd die enerzijds wat rommelig is, maar anderzijds ook prachtige muziek bevat, met een sprookjesachtige allure. Vaak is de mooie muziek vrij ingetogen en met een licht romantische kleuring, maar soms ook uitbundig en vol orkestraal. Ook de muziek die wat meer rommelig of grillig is, is vaak vol orkestraal, maar de stijlen, tempo's en kleuringen in die tracks wisselen elkaar zo snel af, dat de muziek erg druk overkomt, waardoor dit iets minder prettig beluisterbaar is. De enige song op het album is niet van Gregson-Williams, maar van Marc Shaiman en heeft een typische, wat verlopen musical sfeer. De waardering voor het geheel komt zo uit op 76 uit 100 punten.