Fire Birds

De Amerikaanse film Fire Birds is een thriller met een hoog actiegehalte en is geregisseerd door de relatief onbekende David Green. De film is nogal slecht ontvangen in de pers en ook het publiek liep er niet warm voor, ondanks dat Disney achter de productie stond. De film is ook bekend onder de titel Wings of the Apache.
Het verhaal draait eigenlijk om de helicoptergevechten en niet zozeer om de personages. Een grote drugsbende heeft in Zuid-Amerika een uitvalsbasis in de bergen, die door helicopters wordt verdedigd. Er zijn bij diverse aanvallen al een aantal heli's van het Amerikaanse leger neergehaald. Een van de piloten van zo'n heli is Jake Preston (Nicolas Cage), die nu een zwaar trainingsprogramma doorloopt om gevechtsvlieger te worden. Zijn ex-vriendin blijkt mee te werken aan die training. De training wordt gegeven door veteraan Brad Little (Tommy Lee Jones). Hij helpt Preston om met z'n handicap, die tijdens de training naar voren kwam, te leren omgaan. Dan gaan ze alle drie mee met de missie om de DEA de drugsuitvalsbasis te laten ontmantelen en de kopstukken te arresteren...

De muziek bij deze film is van David Newman en is daarmee een van zijn eerste echte actie-scores. Hij kreeg hiervoor echter maar weinig tijd, wat wellicht aan de muziek te horen is.
De muziek is vooral een combinatie van elektronische en orkestrale klanken, waarbij de koperblazers en de percussie een flinke rol spelen. Veel muziek en vooral underscore komt uit de synthesizer, die bij de muziek voor deze film een hoofdrol speelt. Dat is allicht ingegeven door het technologische karakter van de film, terwijl het militaristische deel benadrukt wordt door die koperblazers en percussie. In een flink aantal tracks pakt die combinatie van elektronische muziek en orkestrale klanken heel redelijk uit, wat dan ook een wat heroïsche klankkleur aan de muziek geeft.

Toch overheerst bij veel tracks het elektronische karakter nogal. Dat komt dan zowel vanwege de underscore die uit de synthesizer komt, als vanwege de effecten en percussie die elektronisch wordt aangestuurd. Die drumpads maken dat veel van deze muziek nogal gedateerd overkomt. In de tachtiger en begin negentiger jaren van de vorige eeuw was dit allicht modern, maar dat is inmiddels volledig achterhaald.
Een deel van de tracks heeft ook een nogal poppy gehalte. Met up-tempo muziek en begeleidt door stevige drumpads klinkt de muziek als tachtiger jaren instrumentale popmuziek. Vooral het elektronische gehalte geeft het die tachtiger jaren kleuring. Dit zijn niet de meest aansprekende tracks, maar een flink aantal tracks zijn zo gearrangeerd, terwijl dit ook nogal eens wat langere tracks zijn, zoals 'War Games'.

Bij een track als 'Copter Romance' verwacht je een fraaie romantisch getinte melodie en begeleiding. Maar dat valt dan toch even tegen. Het is een nogal saaie melodie op een wat staccato gespeelde underscore van een elektronische deun. Niet erg fraai en zeker niet romantisch. Dan klinkt 'Corvette Drive' nog romantischer.

Een aantal tracks bestaat vooral uit underscore, die dan ook nog een wat plastic klank heeft. Wellicht moet die underscore een zekere spanning geven, maar dat lukt niet helemaal. Dit zijn vooral nogal saaie tracks, waar de percussie dan nog een beetje kleur aan geeft. Een deel van die percussie is echter van drumpads, maar wanneer de percussie echt akoestisch is, klinkt dit al duidelijk een stuk beter, hoewel de melodieën dan nog steeds te wensen overlaten.
De lange track 'Gates of Hell' is van alle muziek nog de meest orkestrale track. Hierin spelen koperblazers en percussie een hoofdrol, terwijl de underscore vooral van echte violen komt. Dit zorgt voor een aangename kleuring van de muziek, maar de spanning gooit dan toch het nodige roet in het eten. Want de muziek is stevig aangezet en de melodieën zijn niet aansprekend, juist om die spanning te creëren.
De afsluitende track spreekt dan weer veel meer aan. Dit is weer een van de meer poppy gekleurde tracks, waarbij zelfs de elektrische gitaar wordt ingezet. De elektronische effecten van belletjes of chimes geven er een soort ruimtelijke sfeer aan, die wat vreemd aandoet.

Kortom, met Fire Birds heeft David Newman een score gecomponeerd met een hoog jaren '80 gehalte. De muziek is vooral elektronisch en klinkt daarbij nogal kunstmatig, wat de beluisterbaarheid niet ten goede komt. Er worden ook in een aantal tracks koperblazer ingezet, die er een wat heroïsch tintje aan geven, maar het vele gebruik van elektronische drumpads en effecten doen dat weer teniet. De melodieën spreken ook niet echt aan en een aantal tracks zijn vooral saaie underscore of juist van gedateerde up-tempo pop-instrumentals. De ene echt orkestrale track duurt weliswaar ruim 11 minuten, maar is dan juist weer minder melodieus en verklankt de grilligheid van de strijd. De waardering voor deze score komt daarmee niet hoger dan 63 uit 100 punten.