Stop-Loss


Colosseum (4005939688622)
Varèse Sarabande (0030206688627)
电影 | 发布: 2008 | 电影发行: 2008 | 格式: CD, 下载
 

现在订阅!

保持更好的信息,并访问收藏家信息!





 

# 跟踪   持续时间
1.Michelle’s House1:04
2.Graveside1:37
3.Going AWOL3:26
4.Tommy Breaks1:14
5.The Base1:34
6.Leaving Town0:59
7.Pool Trip0:52
8.Troopers0:59
9.Losing Steve1:21
10.Brandon Meets Josh1:39
11.To The Hotel1:16
12.Call Carlson1:50
13.Urban Warfare1:03
14.Theme for Peace2:33
15.Preachers End1:07
16.Both Kinds Of Danger1:51
17.Squad Book1:38
18.The Greatest Tragedy7:29
19.Can’t You See Performed by The Marshall Tucker Band6:03
 39:34
提交您的评论 隐藏其它语言的评论

 

Stop-Loss - 08/10 - 评论 Mitchell Tijsen, 提交于 (荷兰人)
John Powell vond ik altijd al een hele goeie componist. Maar ik zag vorig jaar dat hij wel héél veel scores op zijn lijstje had staan. Konden dat allemaal wel goeie hits worden om het zo even te zeggen. Het antwoord is gedeeltelijk “Ja”! Deze score van Stop-Loss leek me zeker wel de moeite waard dus ben ik hem een rustig gaan luisteren.

Het viel me op dat John Powell de trompet gebruikt net zoals bij I am Legend. De trompet heeft de hoofdrol in bepaalde tracks. In track 1 bijvoorbeeld, daar speelt de trompet het hoofdthema. Want zoals elke score is er wel ergens een hoofdthema te bekennen die steeds maar weer terug komt. Soms is het vervelend omdat je niet van het hoofdthema houd en soms is het prettig. Bij de score van Stop-Loss ervaar ik het hoofdthema als: zeer prettig. Wat mij vooral opviel is de emotionele en zielige inpact van dat hoofdthema. Je hoort het bijvoorbeeld ook terug in track 15, ook daar weer op een heel zielige manier. De gitaar is het 2e voorkomende instrument dat in de score voorkomt, maar ook de piano laat weer van zich horen. Soms word namelijk het hoofdthema ook gespeeld door de piano (zoals in track 16). De score kan je overigens verdelen in 2 delen. Of dat bij de film ook zo is weet ik niet maar voordat ik een score ga luisteren kijk ik wel altijd eerst naar het plot van de film of ik kijk de film zelf natuurlijk als ik hem inmiddels nog niet gezien heb…

Stop-Loss (de film) komt pas geloof ik in juli uit dus ik begon het plot maar eens even te lezen. Het ging over de oorlog, en dat kon ik ook naderhand terughoren in de muziek. 2 jongens moeten terug naar Irak maar de ene wil niet…als ik daaraan denk dan denk ik aan hele zielige emotionele muziek, dat kon ik wel een beetje horen in Powell zijn score. Apart de de regisseur van de film voor Powell koos. Maar we weten allemaal dat Powell zowel rustig films en actiefilms kan maken en ook animatiefilms. Hij kan zowat alles. Nu het oorloggenre nog even in muziek uitleggen. Het klinkt makkelijk maar het lijkt mij een moeilijke klus. Je kan de score zoals ik al zei verdelen in 2 delen…het eerste deel van de score loopt ongeveer tot track: 11. Daarna word het een geheel andere score. Vooral na track 11 zie ik zeker hele erge verbeteringen in de score! Het eerste gedeelte is meer met een beetje slagwerk (zoals we van hem gewend zijn) en de (elektrische)gitaar heeft ook een grote rol in de beginhelft van de score. Niet in alle nummers (niet in track 1 bijvoorbeeld) maar in de meeste tracks in aldus die beginhelft van de score. Sommige dingen van de score doen me denken aan Jumper die Powell al eerder maakte dit jaar maar toch weet hij weer een geweldige aparte sfeer te crieeren en dat vind ik echt knap. Vooral als je natuurlijk nagaat wat voor een scores die man allemaal geschreven heeft eind 2007 en in het eerste half jaar van 2008. Hij schreef: Jumper, P.S. I love you, Horton deze Stop-Loss (zijn nieuwste score) maar hij schreef ook de muziek voor de film: The Bourne Ultimatum (eind 2007). En alsof dat nog niet genoeg is schreef hij samen met Hans Zimmer de score voor Kung Fu Panda waar ik toch meer Powell hoorde dan Zimmer. Moet je dus nagaan! En ook weer dus deze score voor Stop-Loss, nou ik heb hier echt bewondering voor. Door al deze overdosis aan nieuwe scores had ik bijna geen tijd om ze te luisteren. Maar ik heb er lekker tijd voor genomen na mijn eindexamens. Deze score stond op mijn verlanglijstje om te luisteren en ik moet zeggen dat hij mijn verwachtingen heeft overtroffen. Vooral natuurlijk het einde van de score. Het begin viel soms wat tegen door de harde tonen van de gitaren. Ik vind P.S. I love you wel een betere score maar deze vind ik zeker niet slecht. Zijn score voor United 93 was naar mijn mening stukken minder dan deze.

Een cijfer geven blijft altijd moeilijk. Ik vind namelijk dat je ook rekening moet houden met het schema van de man. Bij andere componisten die heel lang niets hebben gedaan kan je zeggen:’Die hebben lang kunnen nadenken en van alles op hun piano thuis kunnen uitproberen’. Ik ga daar dus zeker wel vanuit, ik snap niet dat Powell zoveel op zijn vork kon nemen. Hij bewijst dat hij tot de top componisten hoort. Ik was eerst namelijk nog niet zo’n hele grote fan van Powell. Zijn score van de animatiefilm Robots vond ik maar veels te druk en helemaal niet mooi. Maar toen ik zijn andere scores ging beluisteren viel het mij op dat Powll een componist van klasse is. Mr. & Mrs. Smith maakte bij mij de doorslag en ik moet jullie zeggen dat er in deze score wel tintjes van zitten. Vooral die drukke slagwerkstukken van deze score doen me dus denken aan de score voor Mr. & Mrs. Smith. Ik houd het denk ik maar op een 8. Ik zat te twijfelen tussen een 7 en een 8 maar ik ga toch voor de 8…
Ik raak mensen overigens aan om deze score eerst te luisteren en niet zomaar te kopen op amazon.com of misschien op bol.com. Eerst rustig luisteren en daarna pas kopen. Ook al zie je deze score van Powell in de winkel liggen, denk alsjeblieft goed na over je beslissing. Je moet namelijk wel van deze stijl houden. Er zaten namelijk nummers in die op het randje zaten (wat mij betreft) van goed en slecht. Gelukkig zaten ze wat mij betreft nog op de goeie helt. Natuurlijk zitten er ook rustige nummers is en voor mij maakte track: 14 de doorslag. Of ik deze score ga kopen is de vraag, er zijn namelijk wel betere scores van andere componisten op de markt gekomen. Maar misschien over een paar maandjes voeg ik deze score toe aan mijn filmmuziekcollectie want de score is zeker niet slecht! Een verdiende 8 voor Powell zijn nieuwste score, ik doe het hem zeker niet na! Hopelijk maakt hij ook een verbluffende score voor de animatiefilm “Bolt”, want ook die staat op Powell zijn drukke lijstje…het blijft natuurlijk afwachten. Powell heeft wat mij betreft al een paar slipertjes gemaakt (met Robots bijvoorbeeld) maar na al deze scores in de jaren 2007 en 2008 heeft hij nog geen 1 slippertje gemaakt naar mijn mening. Mijn petje af voor John Powell.

Stop-Loss - 07/10 - 评论 Maurits Petri, 提交于 (荷兰人)
Vaak blijft er na goedkopere producties geld over. Dat was ook het geval bij de film Stop-Loss. Regisseur Kimberly Peirce wist het binnen de perken te houden, waardoor de post-productie duurder mocht worden. Mede daardoor hebben ze een redelijk dure componist weten aan te trekken, John Powell. Zoals we allemaal weten is Powell bekend om zijn heerlijke pakkende composities met veel percussie. Ook bij Stop-Loss heeft hij de percussie niet thuis gelaten. In veel tracks, te beginnen bij Going Awol horen we die heerlijke muziek die zo kenmerkend is voor Powell. Veel drums met het orkest als begeleider, plus veel gebruik van koper. Going Awol behoort dan ook tot een van de beste tracks van het album en heeft in tegenstelling tot 80% van de tracks een langere speelduur. De toevoeging van een duistere donker spelende syntesizer maakt het geheel even wat ongemakkelijker. De link met Powell's United 93 is wel weer snel gelegd bij dit nummer. De tracks die hierna volgen zijn simpel gezegd te kort om een geheel te vormen. De gemiddelde speelduur is 60 seconde en dat luistert gewoon niet lekker. John Powell komt ook niet echt los op dit album en blijft de bescheidenheid zelve. Geen grootse thema's of orkestraties waar je je vingers bij af likt. De track Carl Carlson had met gemak van de hand van James Newton Howard kunnen komen. Rustgevende muziek met een trompetsolo die rechtstreeks uit I Am Legend gestapt lijkt te zijn. Theme for Peace is samen met Going Awal de beste track van het album. Een prachtige emotionele pianosolo speelt het thema van Stop-Loss, wat sporadisch is te horen op het album. Deze prachtige muziek laat je wegdromen en genieten. Squad Book is een vreemde track, een syntesizer en een elektrische gitaar volgen elkaar, totdat er een drum en een gitaar bij komt. Wederom een beetje een deja-vu met soundtracks zoals Collateral of The Lookout van James Newton Howard. The Greatest Tragedy is een aparte track waarbij eerst een trompetsolo en zachte strijkers klinken. Niet kort daarna word het hoofdthema door het complete esemble gespeeld. Even lijkt Powell terug van weggeweest met grootse en meeslepende muziek, maar iedere keer heb je het gevoel dat je de muziek allang kent. John Powell heeft veel patronen gebruikt uit eerdere soundtracks van andere componisten. De orginaliteit druipt er niet van af en een beetje kenner merkt op dat muziek van bijvoorbeeld Jumper of The Bourne Ultimatum veel vernuftiger in elkaar zit dan dit schijfje. Toch ligt de muziek wel lekker in het gehoor en zet je de cd toch op repeat. Voor grootse orkestraties hoef je Stop-Loss niet aan te zetten. Voor lekkere toegankelijke filmmuziek, met een snufje rock wel degelijk!


报告错误或发送给我们附加信息!: 登录

 



更多