Een nieuwe film over één van de beruchtste koningen van Engeland en van Europa, en zijn tweede vrouw, Anna Boleyn. Dat moet toch wel een goede film worden? Hoe de film eruitziet, weet ik nog niet, hoewel hij er wel goed uitziet.
De muziek dan. Ze is verrassend. Het heeft een speciale ondertoon. Het is direct romantisch, dramatisch, emotioneel (wat de film ook beoogt), toch hoor je de hele tijd een ondertoon die niet veel goeds voorspeld. Een mooi voorbeeld is Henry is Hurt. De track bouwt langzaam gestaag op, bereikt niet de grote climax, want het bouwt naar het einde toe gewoon terug af.
Mary and Henry is een typische track die romantische zielen niet onberoerd laat. Het is een gevoelige mooie track, die teder is, lange noten maken het plaatje idyllisch en romantisch. Benieuwd welke beelden hier bij horen, want Henry heeft het voor "the other Boleyn girl".
Anne's Secret Marriage klinkt helemaal niet zo romantisch. Zou het komen omdat ze in het geheim trouwt, of het ergens niet wilt? De film zal het uitwijzen. In elk geval, dramatisch klinkt het wel en grootser dan al de voorgaande tracks. De track sluit af met dezelfde tonen, die dreiging verkondigen en tragedie.
Anne Charms Henry, is ook geen romantische track. Wederom dat atypische gevoel voor een film. Langzaamaan maar zeker wordt duidelijk dat het hier een tragedie beoogt, want Anne Boleyn zal sowieso sterven. Het heeft waarschijnlijk allemaal te maken met de Engelse geschiedenis, die de doordeweekse Engelsman wel kent, maar die voor het Continent minder bekend is. Weinigen zullen haar kennen, laat staan dat ze weten dat ze vermoord werd door Henry VIII. En dat zal ook de tragiek verklaren. Het heeft allemaal wel iets donker, duister, iets wat een naar einde voorspelt.
Maar toch blijft deze score steken. De aangekondigde dood van Anne, waarvoor Henry een koninkrijk in gevaar gebracht had (het stichtten van de Angelsaksische kerk), zou tragisch geweest zijn. Nu blijft de muziek overal wat tussen steken. De ene keer valt de balans door naar de tragische kant, dan weer naar de dramatische kant, maar het heeft nooit echt het effect dat het wil bereiken. Soms heb ik gewoon on - empathisch geluisterd naar de muziek, omdat het gewoon zo raar klonk. Net niet tragisch, net niet dramatisch. Toch kon deze score bekoren. Mary and Henry is zonder meer een gevoelige track, die zeker zal bekoren, Anne's Coronation verrast in het midden ongeveer met een koor. Daar hoort men de tragiek van het verhaal nu echt doorgedrukt worden in de muziek. Mary Leaves Court is ook een goede track die weet bekoren en het hoogtepunt is Execution, de enige track waar het gevoel echt bespeeld wordt.
Kortom, de score is geen onaardige, maar in vergelijking met het recent verschenen Atonement, luister ik toch liever naar Atonement. De thematiek verschilt ergens wel, maar vertoont ook gelijkenissen. Marianelli slaagde er veel beter in om het verhaal te vertellen in de muziek. Cantelon minder, weet af en toe te boeien, weet af en toe te vervelen. Dit is een score waar je van kan houden of die je kan haten.