The Golden Compass


New Line Records US (0794043910128)
New Line Records EU (0028947802075)
电影 | 发布: 2007 | 电影发行: 2007 | 格式: CD, 下载
 

现在订阅!

保持更好的信息,并访问收藏家信息!





 

# 跟踪 艺术家/作曲家 持续时间
1.The Golden Compass2:20
2.Sky Ferry2:42
3.Letters from Bolvangar2:32
4.Lyra, Roger & Billy1:27
5.Mrs. Coulter5:18
6.Lyra Escapes3:42
7.The Magisterium1:57
8.Dust1:08
9.Serafina Pekkala1:48
10.Lee Scoresby's Airship Adventure1:18
11.Iorek Byrnison5:26
12.Lord Faa, King of the Gyptians2:17
13.The Golden Monkey2:02
14.Riding Iorek4:39
15.Samoyed Attack1:21
16.Lord Asriel2:08
17.Ragnar Sturlusson6:19
18.Ice Bear Combat2:15
19.Iorek's Victory1:27
20.The Ice Bridge1:31
21.Rescuing the Children2:18
22.Intercision2:48
23.Mother3:34
24.Battle With the Tartars4:29
25.Epilogue3:27
26.LyraKate Bush3:19
 73:31
提交您的评论 隐藏其它语言的评论

 

The Golden Compass - 10/10 - 评论 Cohen Oat, 提交于 (荷兰人)
Met een indrukwekkende oeuvre reeds opgebouwd in zijn geboorteland Frankrijk bestormde Alexandre Desplat Hollywood in 2003 met het geweldige Girl with a Pearl Earring. Het bleek de score te zijn die zijn ticket richting Hollywood zou betekenen. Geheel verdiend, want de score bood een ongekend palet aan instrumentatie, thematiek en motieven die op innemende wijze met elkaar werden verbonden.

Na dit unaniem geprezen ‘debuut’ volgde Birth en wederom overtuigde Desplat in elk facet. Helaas voor hem was de film heel wat minder briljant, maar het toonde aan dat zijn muziek, zelfs bij een slechte film, zijn volledige zeggingskracht behield. Bekijkt u nogmaals eens de openingssequentie van de film en zie hoezeer de muziek de scène aanstuurt. Na Birth vervolgde Desplat zijn verovering van Hollywood met het commerciële, maar lang niet zo fijnzinnige Hostage. Gelukkig voor zijn trouwe aanhangers, waaronder uw vaste filmmuziekrecensent, greep hij dat jaar ook terug op zijn zo herkenbaar geworden stijl. Syriana was minder makkelijk beluisterbaar dan Girl with a Pearl Earring maar toonde opnieuw zijn enorme vakmanschap aan. Mocht het toen nog niet duidelijk zijn, Hollywood was opnieuw een groot talent rijker en wederom, net als Alberto Iglesias en Dario Marianelli, had deze nog relatief jonge componist zijn wortels in Europa liggen.

Daarna ging het snel met de carrière van de Fransman die commerciële projecten (Firewall) bleef afwisselen met integere arthouse projecten (the Queen en The Painted Veil). In zijn drukke schema vergat hij zijn geboorteland nimmer hoewel de scores die daar verschenen buiten de eigen landsgrenzen nauwelijks aandacht kregen. Nadat de eerste helft van het jaar 2007 de klassieke score voor Se, Jie (Lust, Caution) voortbracht, een score die geheel in de lijn lag van het evenzo klassieke en door piano gedragen The Painted Veil, bracht het einde van 2007 ons echter weer twee vernieuwende werken van Desplats hand. Eerst verscheen zijn score voor Mr. Magorium’s Wonder Emporium die hij wegens tijdsdruk niet kon afronden en derhalve die taak overdroeg aan Aaron Zigman. De toon van de score was voor Desplats doen ongewoon vrolijk en ongecompliceerd, boordevol zeemzoete klanken. De score kon echter bij lange na niet tippen aan een van Desplats beste werken tot nog toe: the Golden Compass.

De laatste jaren zijn de fantasiespektakels niet meer weg te slaan uit de bioscoop. Sinds het grote (financiële) succes van Lord of the Rings trachtten vele producenten en regisseurs die truc te herhalen. Net zo velen faalden jammerlijk, wat vooral te verklaren viel door het totale gebrek aan originaliteit in het verhaal en aan memorabele personages. Aan de gebruikte speciale effecten lag het zeker niet, want die waren immer overtuigend. De enige serie die een trouwe schare fans wist op te bouwen is Harry Potter, maar het succes van die films is vooral te danken aan de enorme populariteit van de boekenreeks. Echt populair is de boekentrilogie His Dark Materials nooit geworden en dat in combinatie met de niet al te overtuigende film maakt dat het eenvoudig te begrijpen is waarom de film geen succes werd in Amerika. Het valt dan ook nog maar zeer te bezien of er überhaupt nog een tweede en derde deel gaat volgen, hetgeen vanuit filmmuzikaal oogpunt ten zeerste te betreuren zou zijn.

Alexandre Desplat kreeg voor The Golden Compass hoorbaar carte blanche, want zijn muziek is in tegenstelling tot de vele fantasiescores van de afgelopen tijd nauwelijks met andere werken te vergelijken. Hooguit bevat het hints naar andere werken van Desplat zelf, hetgeen eens te meer aantoont dat de man steeds meer zijn eigen signatuur weet aan te brengen in zijn scores voor Hollywood producties zonder dat hij in zelfplagiaat vervalt. Terwijl John Williams met Harry Potter een vlot beluisterbare, magische score neerpende, benadrukte Doyle de grandeur van het personage. Het leverde echter een veel statischere, want minder vernuftig thematisch gebruik, score op, hetgeen Doyle helaas opnieuw deed bij het ronduit teleurstellende Eragon. Stardust was de enige score die nog redelijk wist te overtuigen, maar Harry Potter 5, Mimzy en al die anderen waren scores die vooral de verwachte dingen brachten.

Desplats score is echter van geheel andere orde. Zijn arrangementen zijn complex gestructureerd, maar dankzij de heldere orkestratie vervalt de muziek nimmer in stroperige sequenties. De enorme dynamiek, veelzijdige instrumentatie en perfect getimede thematiek maken het album tot een waar feest voor het oor. Alle goede elementen van zijn scores voor de verschillende arthouse projecten worden gecombineerd met de vurigheid die we konden horen in zijn actiemotieven op de scores van Hostage en Firewall. Daarvan levert de openingstrack al direct een mooi bewijs. De track opent met zachte staccato klanken die het mysterieuze element Dust introduceren, terwijl de violen de thematiek voor Lyra voorzichtig aanhalen. De blazers op hun beurt brengen een eigen motief dat later in de score herpakt en groots uitgewerkt wordt.

Al direct in de beginklanken van ‘Sky Ferry’ verraadt Desplat zijn hand door de korte vioolstrijken zoals we die ook hoorden in The Queen en Syriana. Het is een zwierig thema dat de speelsheid van de kinderen benadrukt. Opmerkelijk is de rol van de viool, omdat, in tegenstelling tot de openingstrack waarin het solo-instrument Lyra introduceerde, het hier een eerste hint geeft naar het donkere thema voor mrs Coulter. ‘Lyra Roger and Billy’ werkt de speelsheid uit de tweede track krachtig uit, rijk geschakeerd met mooie motieven en melodieën. Voor de aandachtige luisteraar is er één simpele noot te horen van het Dust thema, wat aantoont hoe knap geconstrueerd deze score is. In ‘Mrs. Coulter’ legt Desplat het verraderlijke karakter van het personage vast in muziek. Enerzijds is er de onschuld en de speelsheid (benadrukt door dezelfde instrumentatie als in ‘Sky Ferry’) terwijl anderzijds de lage klanken van onder andere de in staccato bespeelde piano haar duivelse karaktertrekken bloot leggen.

‘Lyra’s Escape’ laat voor het eerst het belangrijkste actiethema horen van de score. De instrumentatie roept herinneringen op naar componisten van weleer, zoals Nino Rota, Jerry Goldsmith en Bernard Herrmann, componisten die talloze motieven op ingenieuze wijze met elkaar wisten te vermengen zonder dat zij daarbij de helderheid van de orkestratie uit het oog verloren. Opvallend in deze track is de heden ten dage nog maar zelden gehoorde dynamiek in de compositie. Forte (hard van toon) tegenover piano (zacht van toon). Tevens introduceert de gebruikte percussie het thema voor de Gyptians. Tegenover het dynamische ‘Lyra’s Escape’ en het dubbelzijdige karakter van ‘Mrs. Coulter’ staat het statige ‘The Magisterium’, dat gevolgd wordt met ‘Dust’ waarin het thema voor dit element wordt uitgewerkt.

‘Lee Scorseby’s Airship Adventure’ is een mooie suite van een thema dat in de film versnipperd te horen is. Het is geen actiemotief maar eerder een heroïsche melodie dat een variatie is van ‘Sky Ferry’. ‘Iorek Byrnison’ herbergt een nieuw element, het gebruik van een koor. De belangrijkste melodische laag wordt echter gevormd door de strijkers, die de spanning prachtig opbouwen. Het is de lotsbestemming, de samensmelting van het gezamenlijke einddoel dat Lyra en Iorek hebben dat hier door Desplat verwoordt wordt. We horen dan ook voorzichtige hints naar Lyra’s thema, met als opvallendste kenmerk dat het koor steeds lichter van klank wordt; van de zware basstemmen naar de hemelse klanken van de sopranen. Desplat plaatst in de onderste muzikale laag verschillende tempowisselingen, voordat het thema in een Horneresque (denk aan het actiethema voor Titanic) actiemotief uitmondt.

Het exotische thema van de Gyptians krijgt verdere gestalte in ‘Lord Faa, King of the Gyptians’. Het actiemotief uit ‘Lyra’s Escape’ wordt in herinnering geroepen, maar ook het mysterieuze ongrijpbare karakter van Dust wordt wederom aangehaald. ‘Riding Iorek’ brengt eerst een reprise van het heroïsche motief, waarna de muziek een nog niet eerder gehoorde dissonantie meekrijgt die dicht aanleunt tegen het thema van Howard Shore (jawel daar is zijn naam) voor ‘the Dead Marshes’ uit The Two Towers. Dat is niet vreemd omdat de aanblik van de bijbehorende scène uit The Golden Compass wel wat wegheeft van de gelijknamige scène uit het tweede deel van de wereldberoemde trilogie. ‘Samoyed Attack’ kent weer een nieuw actie- en exotisch motief en ondanks het vurige karakter blijven de elementen helder gescheiden.

‘Lord Asriel’ wordt weer gekenmerkt door een sterke dynamiek die gecontinueerd wordt in het absolute hoogtepunt van de score. Dat hoogtepunt begint met de track ‘Ragnar Sturlusson’ dat met mystieke staccato klanken van de piano begint. Desplat bouwt gestaag de spanning op om met een prachtige tussentijdse climax te komen van het heroïsche thema uit ‘Riding Iorek’. Hierna krijgen de koperblazers ruim baan die een mooie ingeleide vormen voor ‘Ice Bear combat’, de opwindendste actiescène van de film en tevens een van de meest opwindendste varianten op het actiethema van de score. De krachtige wisselwerking van violen, percussie en blazers laten je als luisteraar op het puntje van je stoel zitten. ‘Iorek’s Victory’ opent met wederom een statement van de blazers, waarna het heroïsche motief wordt hernomen. Ditmaal klinkt het minder overtuigend, omdat tegelijk met de overwinning de realisatie komt dat het belangrijkste gevecht nog beginnen moet.

‘Rescuing the Children’ brengt een eerste thematische en instrumentale variant op het kinderlijke thema uit Lyra, maar doordat Desplat vooral gebruik maakt van de cello krijgt de cue een droevigere ondertoon mee. ‘Intercision’ brengt het element Dust weer in herinnering, waardoor de track vooral als muzikale spanningsopbouw dient. ‘Mother’ daarentegen, vooral door de wisselwerking tussen de zwaardere klanken van viool in contrast met de lichte klanken van de piano, roept een emotie van droefheid op. Een mooie track die de finale van de score inluidt: ‘Battle with the Tartars’. Het maakt voor Desplat niets uit dat de filmscène een totaal gebrek kent aan spanning en opwinding kent. De componist benadert het alsof het een zinderende finale betaamt en brengt een rijk georkestreerde en thematisch ingenieus geschakeerde track die de verschillende actiemotieven en het heroïsche thema naadloos met elkaar vermengt. Briljant!

Zoals de proloog een voorzichtige schakering bracht van de belangrijkste thematiek zo completeert de epiloog diezelfde thematiek glorieus, met als belangrijkste element het thema voor Lyra. De orkestratie is net als de score rijk, en de mooie toevoeging van de triangel, die we eerder hoorden in ‘Sky Ferry’ roept ook nog even die track in herinnering op. Helemaal afsluiten doet de score met de obligate en weinig memorabele track ‘Lyra’, gezongen door Kate Bush. Het is een duidelijke op Lord of the Rings geïnspireerde song, want net als in ‘Gollum’s Song’ wordt ook hier een hoofdpersonage toegezongen. De track kan helaas niet tippen aan de zojuist genoemde track, vooral omdat de thematiek van Desplat niet gebruikt wordt, wat maakt dat de song nogal geïsoleerd overkomt. Verder is hij, mits u iets tegen zeemzoete liedjes heeft, best genietbaar.

The Golden Compass kent een indrukwekkend lange tracklist maar dankzij het feit dat veel tracks in elkaar overlopen mag de korte speelduur geen belemmering voor het luisterplezier vormen. Opmerkelijk is dat Desplat voor The Golden Compass gewaakt heeft voor het Lord of the Rings-syndroom. In tegenstelling tot zijn illustere voorganger wordt het koor opvallend weinig gebruikt en spelen de koperblazers een niet al te overheersende rol, waardoor de score een verfrissend karakter meegekregen heeft. Terwijl Howard Shore voor Lord of the Rings zware composities neerpende die soms dreigden te verdrinken in hun eigen gelaagdheid, heeft Desplat een evenzo complexe score geschreven zonder dat hij het lichte, speelse karakter van de opening uit het oog verloren geraakt is. En dat is een hele, hele grote en bewonderenswaardige prestatie. Een diepe buiging is hier dan ook op zijn plaats. Laat u betoveren door een van de meest magische scores ooit geschreven.
The Golden Compass - 09/10 - 评论 Sjoerd , 提交于 (荷兰人)
Voor een teleurstellend soundtrackjaar met veel tegenvallers als ‘300’ en ‘Transformers’ beloofde 2007 wél spectaculair af te sluiten met aan aantal soundtracks waar naar werd uitgekeken. ‘AVPR’, ‘Enchanted’, ‘Beowulf’, ‘The Water Horse: Legend of the Deep’, ‘Charlie Wilson's War’, ‘Mr. Magorium's Wonder Emporium’ en ‘The Golden Compass’ zijn soundtracks van grote namen. Echter, ‘Beowulf’ is was een grote tegenvaller en ook ‘Charlie Wilson's War’ was niet echt bijzonder. Despat, die in 2006 met ‘The Painted Veil’ en ‘The Queen’ misschien wel de beste soundtracks van dat jaar afleverde, wist dit jaar al op een redelijke manier samen met Aaron Zigman ‘Mr. Magorium's Wonder Emporium’ te scoren. Met ‘The Golden Compass’ grijpt hij terug naar het niveau van zijn eerder genoemde soundtracks; ‘The Painted Veil’ en ‘The Queen’.

Het luisteren naar ‘The Golden Compass’ is één en al avontuur. Elke track wordt je weer verbijsterd door een onvoorspelbaar thema dat ook nog eens goed georkestreerd is. Decca Records, naar mijn mening de beste soundtrackuitgever van dit moment weet tevens weer een goede release uit te brengen. Maarliefst 73 minuten muziek wordt gevuld op het schijfje verstopt in een prachtig hoesje met een goedgevuld boekje als kerstcadeautje.

The Golden Compass’ is van alle markten thuis. Alle tracks zijn een nieuw avontuur. Al de eerste seconden van de score ben je verbijsterd van een prachtig openingsthema. De mysterieuze klanken van de eerste track die gelijknamig is aan de film weten je meteen te boeien. De orkestratie is zoals ik al zei fantastisch. In de tweede track wordt het openingsthema verder uitgebreid. De track bouwt zich fantastisch op en bereikt met zijn grootsheid een hoogtepunt aan het einde van de track. ‘Letters from Bolvangar’ bewijst meteen dat de score van alle markten thuis is, want na de mysterieuze openingstracks is dit een vooral dramatische track. De track blijft toch mysterieus en het thema van de piano zorgt ervoor dat je een soort gevoel krijgt van wat er in de film gebeurt, zonder dat ik deze gezien heb. ‘Lyra, Roger & Billy’ laat ons de derde sfeer te bespeuren in de score horen. Een nieuw thema wordt geïntroduceerd dat vrolijk en groots is. Despat haalt eens alle instrumenten uit de kast om dit thema neer te zetten, dat gedurende de track in allerlei varianten te horen is. In ‘Mrs. Coulter’ horen we de mysterieuze kant van de score weer. Ditmaal kun je flink op het puntje van stoel gaan zitten met een uitwerking van vijf minuten. Ook deze track weet je weer dichtbij de film te brengen door onder andere de prachtige instrumentatie. In ‘Lyra Escapes’ horen we voor de eerste keer de echte actie in de score. Despat begint in de track direct met plankgas, zonder enige spanningsopbouw kunnen we genieten van een spannend thema dat zich in de track een paar keer opnieuw opbouwt. Ook in de volgende tracks; ‘The Magisterium’, ‘Dust’ en ‘Serafina Pekkala’ valt er te genieten van de spanning en de mysterieuze klanken van Despat. In ‘Lee Scoresby's Airship Adventure’ is er sprake van een kippenvel moment. Waar de track nog mysterieus begint eindigen we met een groots thema met veel lagen en een fantastische winterse sfeer! Onbeschrijfelijk gewoon, maar fantastisch voor de luisteraar. ‘Iorek Byrnison’ is een heerlijke track met vijf minuten luisterplezier, waarin we enkele rustige thema’s te horen krijgen. Er wordt niet bezuinigd, aangezien Despat ook nog ruimte heeft voor een koor dat de sfeer nog wat mysterieuzer maakt. Aan het einde van de track valt er nog een sensationeel actiethema te bewonderen. In ‘Lord Faa, King of the Gyptians’ is nog een actiethema te horen dat garant staat voor kippenvel. Het thema is zeer melodisch en heeft lekker veel lagen, dat het luisteren toch iets aantrekkelijker maakt, maar misschien heb ik daar als Hans Zimmer fan niet te veel over te vertellen.

Na ‘The Golden Monkey’ dreigt de score even langdradig te worden, maar net op het goede moment open Despat een nieuw thema. ‘Riding Iorek’ begint met een grote koperpartij die een fantastische melodie speelt, waardoor je je meteen niet meer verveelt. De track gaat verder met underscore, dat over het algemeen een spijtig detail is, maar Despat weet interessante underscore te schrijven. Echter moet het niet te lang duren, en daarom schrijft Despat weer een fantastisch nieuw actiethema dat te horen is in ‘Samoyed Attack’. Ook ‘Lord Asriel’ introduceert een groots en spannend actiethema, waarna het zes minuut durende ‘Ragnar Sturlusson’ weer rustig begint. Echter is de pianosolo wel in zoverre mysterieus dat je op het puntje van je stoel gaat zitten. Wanneer de percussie de track binnen vliegt spreken we van de volle spanningsopbouw. Voordat de echte actie begint zijn we al wat verder, maar daarvoor vermaakt de track ook. De track sluit aan op ‘Ice Bear Combat’ waarin de actie nog voller en spannender wordt. Ook dit is alweer zeer goed geslaagd. In ‘Iorek’s Victory’ lijkt er een eind te komen aan de actie wanneer we weer de emotionele strijkers horen. Echter begint de actie ook in deze track weer opnieuw, waarna ‘The Ice Bridge’ stilte na de storm is. In deze track horen we een mooi dramatisch thema dat al snel weer wat mysterieuzer wordt en aan het einde van de track wat spanning opbouwt. ‘Rescuing The Children’ bevat wel weer een hele ‘vredige’ pianosolo die ook weer zeer goed in de oren klinkt. In ‘Intercision’ herhaalt Despat zijn mysterieuze hoofdthema.

De laatste paar tracks bieden de score niet meer zoveel extra, maar zorgen wel voor veel luisterplezier zoals de hele score daarvoor zorgt. In ‘Battle With the Tartars’ horen we nog één keer een zenuwslopend actiethema en ‘Epilogue’ laat ons het hoofdthema nog eens op een fantastische manier horen en dat zorgt voor kippenvel! De laatste track is een song die niet zo bijzonder, eerder walgelijk is.

Conclusie:
Despat schrijft voor ‘The Golden Compass’ een score die te vergelijken is met een ontdekkingstocht. Elke track ontdek je weer iets nieuws, een hoogtepuntje qua instrumentatie of thematiek. De score is tevens zoals ik al zei van alle markten thuis. Van vrolijk, naar dramatisch, van mysterieuze klanken naar keiharde actie en weer terug! De score zorgt enkele keren voor kippenvel, iets dat bij een ‘standaard’ score alleen gebeurt bij het zien van de film. Enig smet is toch de originaliteit, want soms heb je toch het gevoel dat je de score herkent. Tevens wordt het hoofdthema iets te vaak herhaald. Verder kan ik alleen positief zijn over de score. Zonder dat je de film ziet heb je de beelden al in je hooft, doordat de muziek zo een goede sfeer aanduidt. Kan tegenvallen bij het zien van de film, als je niet ziet wat je in gedachten had, maar een heerlijk gevoel als je naar de cd luistert. Misschien wel de beste score van 2007, of bevat dit ‘spectaculaire’ einde van een teleurstellend soundtrackjaar nog meer hoogvliegers? Dit is in ieder geval een hele hoge, een dikke negen!
The Golden Compass - 09/10 - 评论 Tom H., 提交于 (荷兰人)
Met The Golden Compass voegt componist Alexandre Desplat nieuwe lofbetuigingen en aanprijzingen toe aan zijn palmares. Na zijn overwinning op de Golden Globes met The Painted Veil is Desplat niet meer weg te slaan uit de filmmuziekwereld en daar is grote reden toe. Niet alleen blaken zijn soundtracks van originaliteit, ze geven een nieuw elan aan filmmuziek door verrassende thema’s en vaak opmerkelijke orkestraties. Hoewel zijn composities enorm passend zijn bij de film, vind ik de luisterbaarheid op album vaak heel wat minder. Birth en “The Painted Veil” zijn in grote mate veeleisende soundtracks die, hoewel ze perfect aansluiten bij de film – wat de essentie zou moeten vormen van elke soundtrack die wordt geschreven – op cd-release zwaar aankomen op een nuchtere maag. Gelukkig is het avontuurlijke verhaal van “The Golden Compass” licht en jeugdig en mocht Desplat voor de eerste maal in zijn carrière een grote blockbuster van muziek voorzien. Verwacht echter geen Howard Shore of een John Williams. Desplat blijft zijn eigen originele klankenpalet bewaren doorheen de score, wat al op applaus mag onthaald worden. Om de vele hypermoderne en sprookjesachtige locaties van een colour locale te voorzien, put Desplat uit een verscheidenheid van instrumenten; van de piano, over klankschalen tot etnische instrumenten slaagt de componist erin om het volledig orkest te integreren en schuift in vele cues solo instrumenten naar voren. Het resultaat is een grote, robuuste soundtrack die toch een tikkeltje anders blijft dan de mainstream avontuurlijke score.

De film is gebaseerd op het eerste boek uit de trilogie van Pullman: “The Northern Lights”, hoewel hier geopteerd werd voor de Amerikaanse titel van het boek. In het verhaal volgen we Lyra, een jonge, losbandige meid die samen met haar daemon, een dier die van vorm veranderd en haar ziel voorstelt, die droomt van de wereld ver buiten een opgesmukte versie van ons hedendaagse Oxford. Wanneer op een dag haar beste vriend Roger ontvoerd wordt door Gobblers, wil de jonge held een heuse reddingsactie op touw zetten om haar maatje te redden. Met de hulp van een Alethiometer, een mysterieus gouden kompas die altijd de waarheid laat zien, reist Lyra naar het Verre Noorden waar ze de hulp krijgt van een gepantserde ijsbeer en eeuwenoude heksen. Al vlug wordt ze op de hielen gezeten door het Magisterium, een dictatoriale overheidsinstelling die de macht over de wereld in handen wil krijgen. Wanneer blijkt dat Lyra’s oom Asriel een belangrijke ontdekking heeft gedaan met betrekking tot het mysterieuze “dust” die mensen toelaat om te reizen tussen de vele werelden van het universum gaan de poppen pas echt aan het dansen en wordt het kleine meisje meegezogen in een bittere machtsstrijd. De film heeft bloedmooie effecten en kan rekenen op enkele sterke acteerprestaties waaronder Nicole Kidman die schittert in haar rol als de boze Mrs. Coulter. Verder passeren ook Ian McKellen, Daniel Craig en Christopher Lee de revue. Opmerkelijk is de uitstekende vertolking van nieuwkomer Dakota Blue Richards als Lyra.

De magie van deze pseudomagische wereld wordt naar een hoger level getild door de muziek van Desplat. Hoewel erg spaarzaam op gebied van koorpartijen, weet de componist toch de grandeur te vatten. Het zou ridicuul zijn om alle tracks van dit wonderbaarlijke album te beschrijven. Deze moet jezelf ontdekken en afvragen of je er voor bent gewonnen of er niets van moet weten. Toch probeer ik graag even enkele aandachtspunten op een rij te zetten. Zijn thema’s voor “Sky Ferry” en “The Magisterium” zijn gerust hoogtepunten te noemen van dit album, maar ook het adembenemende thema voor “Iorek Byrnison” staat garant voor een uitstekende luisterervaring. De sterkte van de muziek zit hem ook in de steeds weer veranderende thematiek, hoewel er een hoofdthema is dat weinig origineel “The Golden Compass” is gedoopt, maar erg herkenbaar is en in vele variaties doorheen de muziek zit verweven. Het album wordt verder voortgedreven door de vele karakters en gebeurtenissen die door Desplat allemaal een eigen stem krijgen in de muziek. De score springt van de ene gemoedstoestand naar de andere. Het opmerkelijke “Ice Bear Battle” is spannende en opzwepende actiemuziek waarnaast “Letters from Bolvanger” fragiel en ingetogen afsteekt met haar eenvoudige pianobegeleiding en lichte strijkers. Het frivole “Lyra, Roger and Billy” is dan weer heerlijk semikomische muziek met de nadruk op de speelsheid van de kinderen die wordt verwoord door de houtblazers en een heerlijk solomoment voor de klarinet.

Het heerlijke maar dubbele karakter van “Mrs. Coulter” krijgt van Desplat een riante uitwerking in een suite van maar liefst vijf minuten. Het is even voluit genieten van de schizofrene manier van werken; het lieflijke thema dat even later een duivelse bijklank krijgt, is een ware ontdekkingstocht. In sterk contrast staat dan weer het nummer “Samoyed Attack” met schetterende kopers en cimbalen die worden opgesmukt door Tibetaanse gezangen. De spannende laatste cues “Intercission” en “Rescuing the Children” worden even onderbroken door het emotionele “Mother” wanneer Lyra de waarheid ontdekt over haar verdwenen ouders. Daarna schopt Desplat de muziek weer in full gear en trakteert de componist ons op heerlijke actiemuziek in “Battle with the Tartars”, een opgefokt thema ondersteund door tollende strijkers, luide kopers en heerlijke percussies. De score eindigt met de zachte melodie van de “Epilogue” waar Desplat het thema van “The Golden Compass” nog even herhaalt om dan in waardigheid de film af te sluiten en het publiek zich realiseert dat ze nog eens twee films achter de kiezen moeten krijgen voordat ze eindelijk alle mysteries hebben ontsluierd. Het album sluit af met een draak van een nummer gezongen door Kate Bush. De teksten zijn spuuglelijk en de muziek blijft maar voortkabbelen zonder enige richting. Een betere titelsong was toch wel op zijn plaats, zeker na meer dan een uur innemende score van Alexandre Desplat.

The Golden Compass is een symfonisch avontuur met opmerkelijke orkestraties die het sterke visuele plaatje goed ondersteunen. Met deze score biedt Desplat één van zijn meest toegankelijke scores aan. Af en toe is er wel een uitstapje naar de muziek die de componist componeerde voor Birth, maar dat kan de componist gemakkelijk worden vergeven. “The Golden Compass” is een sterke score en biedt een aangename uitstap naar een denderende avonturenscore die toch dat tikkeltje anders is dan de meeste andere bombastische scores die tegenwoordig op de markt worden gebracht. Deze score zal zeker hoge toppen scoren tijdens de komende Awards. Ik ben er alleszins als voor gewonnen!
The Golden Compass - 08/10 - 评论 Tom Daish, 提交于 (英语)
Eventually, Hollywood will run out of fantasy novels to convert into film, but by then, we'll all be long gone. After quite a few pretty dismal entries (a tedious The Lion, The Witch and the Wardrobe, complete with underwhelming Harry Gregson-Williams score and the truly dire Eragon with a good to fine Patrick Doyle accompaniment), Philip Pullman's His Dark Materials trilogy seemed a far more interesting prospect. The books themselves are very highly regarded, although I must confess to having given up on them rather quickly, but I may reconsider. Maybe I have a crushing lack of imagination, but fantasy always strikes me as far better suited to cinema since books require lengthy descriptions of distant lands, which in a time of such impressive effects can be rendered every bit as beautifully as the mind can conjure. Sadly, the opening entry in the trilogy, The Golden Compass (amended from the rather more mysterious Northern Lights, under which the book was released in the UK, the replacement seemingly rather a bastardised title as the semi-magical instrument it refers to isn't a compass in any real sense) struck me as distinctly underwhelming. Somehow, one never really feels that much for the characters, nor is the story sufficiently interesting to be so engrossed. A lot of the deeper ideas (namely its atheist overtones) have been toned down. Also, as many reviewers have pointed out, Nicole Kidman and (in particular) Daniel Craig aren't nearly in the film as much as the publicity would suggest, rather it's left to Dakota Blue Richards, the child lead, to anchor the film and, aside from a voice that veers from stage school to cockerney every couple of minutes, does a fine job.
If the film itself is something of a disappointment (not bad, by any means, just not blow you out of your seat amazing as I rather hoped) then you could say the same of Alexandre Desplat's score. I know, it's a horribly downbeat way to start and I wouldn't want anyone to think Desplat has done a bad job, but in the pantheon of great fantasy scores, The Golden Compass doesn't quite cut it (admittedly, it's a genre with probably a higher number of outstanding scores than any other and populated by some of film music's best composers, from Mr Williams downwards). However, let's start with the good; the main themes are, if not stupendous, memorable and not relentlessly upbeat or gratingly in your face. Admittedly, the titular opening cue doesn't exactly splash across the speakers, introducing the idea (not so much a theme than an assemblage of mysterious twinkling) for the nominal instrument, an idea repeated more frequently in the film itself. The score doesn't quite appear in film order, but this is to its benefit as there is a cluster of rousing travelling cues in the film that would make the album top heavy. Still, they constitute some of the most memorable musical moments (stop alliterating!), notably Sky Ferry, Lee Scoresby's Airship Adventure (which does sound like a board game devised by a 2nd division football manager) and Riding Iorek, which are all suitably thrilling. Needless to say, Desplat pulls out all the stops, but with his customary ability to orchestrate more clearly than just about anyone else in Hollywood.

The action cues are also a rousing bunch, notably Samoyed Attack, Battle with the Tartars (no sauce) and, especially, Ice Bear Combat which is just about the most pant wetting couple of minutes committed to digital tape all year. It also further proves the notion that you don't need to simply pile on the percussion (although there is plenty) to make something exciting, indeed, it's string led, with just cunning use of a descending, chromatic motif to provide all the momentum. Surprisingly, it's perhaps the quieter tracks where the score seems to fall down a bit. There's nothing overtly wrong with them - this is Desplat after all - but are occasionally a little inconsequential and across a lengthy album do lead to it dragging a little in places. The score closes with a rousing finale that is curiously close to Williams' Jurassic Park, while the Kate Bush song is reasonable, but skippable. I am definitely becoming more curmudgeonly in my old age (unless it's to do with Doctor Who in which case I skip around like a demented child) so you should probably take the above with that in mind. Don't get me wrong, The Golden Compass is largely excellent and easily one of the best scores of the year. Maybe, as other reviewers have pointed out, I'm being unduly harsh because it doesn't fulfil the fantasy score stereotype; possibly, but I'd like to think I'm not quite that shallow. It could be down to the brevity of many of the tracks and there not being quite enough room for the music to breathe, a side effect of the pacing of the film. Of course, Desplat could be suffering from John Williams syndrome where expectations are now so ridiculously high, anything less than perfection is a disappointment. From almost anyone else, The Golden Compass would be at the top of their output, but from a composer whose output is an embarrassment of riches, just not quite the knockout score we were all hoping for.
The Golden Compass - 09/10 - 评论 Jesse van Amelsvoort, 提交于 (荷兰人)
Alexandre Desplat is met een opmars bezig. Na jaren van Franse producties, begeeft hij zich nu naar de grotere producties in Hollywood. Toch behoudt Desplat zijn eigen stijl. Na zijn geweldige thema’s en orkestraties voor onder meer ‘The Painted Veil’ en ‘The Queen’ laat hij ook nu weer een monument van een score zien.

The Golden Compass”, naar de titel van de film, geeft ons het hoofdthema van de film. Het is al gelijk duidelijk dat dit geen kopie van ‘Lord of the Rings’ wordt. Desplat zet zijn instrumenten anders in, individueler dan Howard Shore dat bij het andere (monumentale) epos van de makers deed. “Sky Ferry” is een typische melodie van Desplat, het doet zeer denken aan zijn composities voor ‘The Queen’. Laatstgenoemde blijkt echter steeds fletser te worden en Desplat verovert je gevoel.
Elk nummer speelt in op een ander gevoel. “Letters From Bolvangar” is een emotionele track, een piano wordt begeleid door zachte strijkers.Het nummer “Lyra, Roger And Billy” is thematisch minder sterk, maar weer ouderwets vrolijk. “Mrs. Coulter” is, het moet gezegd worden, fenomenaal. Het haalt alles uit het orkest, zoals Desplat dat vaker doet. Het is nu al wel duidelijk dat dit een zeer dubbelzinnige score is: de emoties wisselen elkaar af. Die afwisseling gaat zelfs in de nummers verder, zoals “Lyra Escapes”.
De overwegend spannende tonen van “Lyra Escapes” gaan verder in “The Magisterium”, “Dust” en “Serafina Pekkala”. “Lee Scoresby’s Airship Adventure” houdt al vast aan een wat lichtere toon. Dit is het eerste duidelijke voorbeeld van de gelaagdheid die Desplat gebruikt voor zijn muziek. Dan zet bij “Iorek Byrnison” ook nog eens een groots koor in, zonder dat het een afgelikte ‘Lord of te Rings’ kopie wordt.
The Golden Compass’ kent vele gezichten, vele emoties: van “Ice Bear Combat” en “Battle With The Tartars” – waarvan de laatste in het begin nogal Pirates-achtig overkomt – tot “Lyra, Roger And Billy” tot “Letters From Bolvangar”: deze score heeft het allemaal in zich.

De titels van de nummer slepen je als luisteraar verder door een vreemd soort wereld, door de muziek samengevat. Desplat heeft grote kennis van gelaagdheid, van de instrumenten. De angst dat de soundtrackwereld zou afzakken naar een wereldje van popmuzikanten, voortgegaan door opperhoofd Hans Zimmer, blijkt in ieder geval niet helemaal waar. Desplat heeft in zijn eentje genoeg kracht om die ontwikkeling tegen te gaan. En zolang John Williams, James Newton Howard en Philip Glass nog op deze aarde zijn, zal ’t zo’n vaart niet lopen.
Toch komt ook bij ‘The Golden Compass’ weer hét minpunt van Desplat naar boven: zijn minimalistische aanpak neigt naar een constante stroom van solomomenten voor allerlei instrumenten. Het orkest speelt niet vaak (genoeg) samen en het wordt allemaal wat opgefokt. En dat is jammer. Philip Glass na doen, of zelfs imiteren, dat lukt niemand goed. Plus, de nummers zijn niet heel lang en het album eindigt met een vreselijke song. Het zal niet – de vergelijking moet onvermijdelijk gemaakt worden – tot een roep om ‘de Complete Recordings’ komen, zoals bij ‘Lord of the Rings’, want daar is ‘The Golden Compass’ niet genoeg interessant voor.
Maar het heeft één punt, waar ‘Lord of the Rings’ wel eens tekort komt, en dat is dat het mysterieus is en dikwijls onbeschrijfelijk. Kortom, emotie.
The Golden Compass - 09/10 - 评论 Thomas-Jeremy Visser, 提交于 (荷兰人)
Nicholas Hooper en Desplat zijn toch wel mijn grootste verassingen van het jaar. Origineel, verrassend en vooral verfrissend. In de score voor The Golden Compass laat Desplat zijn genialiteit los op je.

Hoogtepunten zijn moeilijk te noemen, alles is namelijk goed. Maar als ik moet kiezen dan zijn Sky Ferry (waarin het prachtige hoofdthema in volle glorie in voorkomt), Riding Iorek, en Battle with the Tatars de toppertjes.
Battle with the Tatars is een prachtige wervelwind van percussie, drums en prachtige afwisselingen tussen koperblazers en strijkers, en uiteindelijk een rustige afsluiting. Jammer dat er een magnifiek stukje in de film (Scoresby die Byrnison the hulp komt in het gevecht) er niet in voor komt. Voor de rest is de score nagenoeg compleet.

Desplat heeft voor mij een nieuwe kijk op actie muziek gegeven, alles wordt door elkaar gebruikt op een bijzondere manier, dit zorgt voor een zeer speciale score. De beste van dit najaar!!!
World Soundtrack Awards: Soundtrack Composer of the Year (提名)

其他版本 The Golden Compass (2007):

Golden Compass, The (2008)
Golden Compass, The (2007)


报告错误或发送给我们附加信息!: 登录

 



更多