Harry Potter and the Order of the Phoenix


Warner Bros. Records (0093624997313)
电影 | 发布: 2007 | 电影发行: 2007 | 格式: CD, 下载
 

现在订阅!

保持更好的信息,并访问收藏家信息!





 

# 跟踪   持续时间
1.Fireworks1:51
2.Professor Umbridge2:37
3.Another Story2:43
4.Dementors in the Underpass1:47
5.Dumbledore's Army2:44
6.The Hall of Prophecies4:29
7.Possession3:22
8.The Room of Requirements6:11
9.The Kiss1:58
10.A Journey to Hogwarts2:56
11.The Sirius Deception2:38
12.The Death of Sirius4:00
13.Umbridge Spoils a Beautiful Morning2:42
14.Darkness Takes Over3:00
15.The Ministry of Magic2:50
16.The Sacking of Trelawney2:17
17.Flight of the Order of the Phoenix1:36
18.Loved Ones & Leaving3:16
 52:57
提交您的评论 隐藏其它语言的评论

 

Harry Potter and the Order of the Phoenix - 08/10 - 评论 Tom H., 提交于 (荷兰人)
De zomer van 2007 is in aantocht en het belooft een regenachtig en winderig seizoen te worden. Ideaal dus om met het hele gezin de bioscoop in te trekken waar de zomerblockbusters zich klaar maken om het publiek voor zich te winnen. Ook J.K Rowling's magische tovenaarswereld is weer kanshebber om de box office op zijn funderingen te doen schudden. Het vijfde deel van de Harry Potter-merchandise komt eraan en aangezien de toon al in 'The Prisoner of Azkaban' is gezet, belooft dit nieuwe deel nog meer donker en duister te zijn dan zijn voorgangers. Potter en zijn vrienden richten een verzetsvennootschap op om zich te kunnen verdedigen tegen de duistere tovenaarskunsten van Voldemort en zijn trawanten. Daarnaast verschijnt er een nieuw gezicht op Hogwarts met name ene Umbridge van het Ministry of Magic die het kennelijk niet zo op Potter heeft voorzien. Verder bevat deze nieuwe film uit de Warner Bros-stal alles wat je van een Potter-film gewend bent: spanning, actie, mysterie en nu in het laatste deel een opmerkelijk sparkeltje romantiek.

Voor de muziek werd gekozen voor de redelijk onbekende Nicolas Hooper. De man schreef vooral muziek voor enkele prestigieuze BBC-series en kan worden aanzien als het spiegelbeeld van die andere bekende componist George Fenton, hoewel beide mannen er een aparte stijl van componeren op na houden. Hooper gebruikte voor de opnames van de Harry Potter-film het London Chambre Orchestra en een veelkoppig koor om de boel op te fleuren. Opmerkelijk echter zijn de soms erg bijzondere orkestraties die hij placht te gebruiken. In de stijl van Gabriel Yared's 'L'Avion' neemt Hooper glochenspiel, accordeon en andere vreemdsoortige percussie en snaarwerk ter hand om de underscore op te vullen. Een erg opmerkelijke nieuwigheid, hoewel het de stijl van Williams' xylofoon natuurlijk nastreeft.

Over Williams gesproken, het Hedwig Theme is natuurlijk weer van de partij en het moet gezegd zijn, veel minder dan verwacht. Hooper gebruikt het erg spaarzaam met hier en daar een lichte hint, niet meer dan dat. De componist toont bijna geen moeite om aansluiting te vinden bij de vorige scores. Hij negeert bijvoorbeeld de grandioze orkestraties voor groot orkest van Doyle en Williams en vertikt het om enkele mooie thema's die zijn Britse collega in de vorige film naar de voorgrond bracht te gebruiken. Voor- en tegenstanders kunnen zich dus weer plezieren in het discussiëren over het al dan niet gebruiken van thema's uit de vorige film. Persoonlijk had ik graag het Voldemort thema en het liefdesthema 'Harry in Winter', dat in de cut in 'The Goblet of Fire' bijna volledig sneuvelde, hebben teruggehoord. Helaas, het mocht niet baten. Hooper heeft er een eigen twist aan en komt origineel uit de hoek. Vraag blijft natuurlijk of dit wel zo'n goed idee is. Zoals reeds vele andere reviewers hebben opgemerkt, is de muziek van de Potter-franchise nu eenmaal al vastgelegd in het verleden en wie daarmee breekt kan ofwel worden bewonderd, maar veelal wordt men afgestraft. Ik vrees dat het laatste wel eens zou kunnen gebeuren met Hooper.

De componist zijn werk is zo verschillend dat het haast om een nieuwe dimensie gaat! De eerste cue op het album is al een volkomen verrassing. Het orkest dat een haast Ierse invloed krijgt, analoog aan Doyle’s “The Irish” in “The Quidditch World Cup” wordt bijgestaan daar loeiharde gitaren die bij het begin nog mooi met het orkest worden gemixt om te eindigen in een lawaai van jewelste. Pittig en verrassend en zeker niet slecht, hoewel het afwachten wordt welke beelden er bij worden getoond. Het nieuwe thema voor “Professor Umbridge” is verrassend lichtzinnig met glochenspiel en klarinet en tintelde strijkers. Hoewel erg Williams-esque moet worden toegegeven dat het de volheid van melodie mist die Williams er aan zou geven. Het klinkt een beetje burlesk en erg “British”, wat we Hooper natuurlijk kunnen vergeven. Een erg grote verrassing is het Hedwig’s Thema dat in “Another Story” naar voren komt. Williams’ typische xylofoon is vervangen door strijkers en piano en kantelt soms naar een kakofonie toe. Het geheel is wel tintelend en is die ene verwijzing die Hooper niet achterwege liet. De donkere kant van deze nieuwe Potter-film komt duidelijk naar voren in “Dementors in the Underpass”. Het koor mag voor de eerste keer zijn opwachting maken en wordt degelijk aangewend om het dreigende gevaar van de ‘ijskoude kus’ voor te stellen. Opmerkelijk is de korte duur van de track, een fenomeen dat zich voortzet doorheen de hele score. De muziek is erg fragmentarisch en boet daarom vaak in aan kracht, wat op zich wel jammer is want Hooper’s muziek is, hoewel erg verschillend, best aangenaam!

“Dumbledoor’s Army” is een nieuw thema en wat voor één. Het muziekstuk ademt een sfeer van vrijheid en ondeugendheid uit. Hooper bewijst hierbij dat hij wel degelijk fantastische thema’s kan creëren. De strijkers zijn speels, de hout- en kopers ademen een zekere wellust uit. Een leuk en mooi motiefje, zonder meer! Haast magisch. “The Hall of Prophecies” doorbreekt de gemoedelijke sfeer en werkt rond schichtige strijkers en een in crescendo lopende melodie. Het koorgedeelte aan het einde van de track is oppermachtig en schittert in zijn glorie. “Possession” is een erg sober en evocatief strijkwerk met een solo-cello en aanzwellende melodie aan het begin van het nummer dat in groot contrast staat met het tweede deel dat donker en haast minimaal wordt bezet. Een sterk staaltje van comparatief schrijven. “The Room of Requirements” is de muziek voor de scène waarin de geheime organisatie van Potter haar eerste stapjes zet in de “Defense against the Dark Art”. Het zes minuten durende muziekstuk is plezierige underscore zonder meer. Er valt echt niets op aan te merken.

“The Kiss” is het nieuwe liefdesthema en is maar gewoontjes, zeker als je het tegen Doyle’s thematiek plaats. De melodie is uiterst minimalistisch en bouwt nooit op tot een crescendo of een mooi, romantisch thema. Helaas schiet Hooper hier de bal serieus mis. Zelfs de “atmosferische” Newman-esque touch is hier niet aanwezig. Jammer! “A Journey to Hogwarts” is kalme en redelijk neutrale muziek en ook hier is een kleine verwijzing naar Williams’ muziek. “The Sirius Deception” is spannende en mooi opbouwende muziek die garant staat voor een zekere spanning. Opnieuw zijn het de strijkers die zich doorheen de melodie werken, bijgestaan door lage kopers. Geheel uit chronologie staat dan “The Death of Sirius”. Het nummer begint met vlugge strijkers en niet al te speciale koorarrangementen om te eindigen in een hartverscheurende strijkers sectie. Al bij al een beetje clichématisch. De spanning wordt opnieuw opgebouwd door een klein aantal instrumenten. Hooper gebruikt nooit de grandeur van Doyle of Williams en behoudt vaak een minimalistische bezetting die de muziek soms wat aan kracht laat inboeten en dat is jammer want de melodieën op zich zijn meer dan de moeite waard.

Umbridge thema kan me al niet echt bekoren en deze nieuwe voorstelling in “Umbridge spoils a beautiful morning” is een beetje teleurstellend. Komisch enerzijds met aanzwellende strijkers anderzijds. Dualisme ten top. Niet echt mijn stijl. De stijlbreuk met “Darkness Takes Over” kan dan ook niet groter zijn! Een wel erg klassieke orkestratie die erg windachtig lijkt en al werd gebruikt in “Snowwhite and the Seven Dwarfs” is toch een beetje van een afknapper. Gelukkig maakt Hooper het weer goed in zijn laatste handvol cues. “The Ministry of Magic” is inderdaad echt magisch met een nare en weinig geruststellende twist. Heerlijk hoe die aanzwellende strijkers een soort van dubbel gevoel creëren. Erg knap hoewel niet echt origineel te noemen. Maar waarschijnlijk past het perfect bij het plaatje. “The Sacking of Trelawney” is een brok emotionaliteit. Mooie strijkers en zachte percussie op de achtergrond vormen de hoofdbrok van deze melodie. “Flight of the Order of the Phoenix” is heerlijk heroïsch maar verliest opnieuw zijn kracht door de onderbezetting. Het is een variatie op het “Dumbledore’s Army” thema en is heerlijk speels. Het laatste nummer op deze erg korte soundtrack, de cd klokt af iets onder het uur, is “Loved Ones and Leaving”, het emotionele einde met een korte en krachtige afsluiter. Mooi en erg rustig voor een finale!

Hiermee komen we aan de grootste kritiek over dit album. Omdat het niet chronologisch is opgedeeld, eindigt het album rustig, zonder een echt hoogtepunt te bereiken en verliest de cd veel van haar kracht. Daarnaast werd maar 52 minuten van de muziek vrijgemaakt wat betekend dat meer dan een uur van muziek niet luisterbaar is. Op de vorige albums waren de grote en prominente cues aanwezig maar deze keer ontbreekt er heel wat! Een schande van Atlantic en Warner!

De conclusie is erg moeilijk. Enerzijds weet Hooper te charmeren met een handvol magische cues en nieuwe ideeën die erg gemakkelijk in het gehoor liggen. Het koor dat in de vorige scores bijna steeds ontbrak wordt hier op en voorgrond geplaatst en creëert een erg heroïsche sfeer. Anderzijds vermijdt Hooper de pompeuze en grootse orkestraties waardoor zijn muziek soms erg slapjes naar voren komt. In de romantische scènes gebruikt de componist erg matige en oppervlakkige underscore die maar net de grens van het ordinaire overstijgt. Gelukkig beperkt dit zich tot een enkel schoonheidsfoutje. “Harry Potter and the Order of the Phoenix” is verrassend omdat het een totaal nieuwe weg in slaat, aansluiting probeert te vinden maar die mist en de luisteraar doet stilzitten met plotse vlagen van melodische schoonheid. Een gemixt gevoel dus over deze nieuwe Potter, maar heel zeker, Hooper bracht het er aardig van af en levert een degelijke score af. In het licht van de vorige scores vind ik het toch één van de mindere, maar al bij al blijft het goede muziek, zoveel is zeker.
Harry Potter and the Order of the Phoenix - 07/10 - 评论 Thomas-Jeremy Visser, 提交于 (荷兰人)
Na John Williams, en Patrick Doyle werd er weer een nieuwe componist voor de Potter saga gevraagd. En die persoon was geen grote componist a la James Horner of Howard Shore, nee dat was Nicholas Hooper. Een componist die vooral bekend staat om zijn werk bij de televisiezender BBC, zoals Prime Suspects. De vergeleken met Williams en Doyle onervaren componist kreeg alle middelen die hij nodig had om deze vijfde Potter van muziek te voorzien. Resultaat? Breken met de traditie, minder bekende thema’s, maar wel iets meer variatie en magie.

Zo horen we in de eerste track, Fireworks, dat dit geen score is zoals de eerdere vier. Het is speels, en is goed gecomponeerd, maar ergens heb je het gevoel dat dit niet gaat komen. Al helemaal niet als de elektrische gitaat erbij komt. Een leuk en stoer effect, maar voor een Potter film misschien net iet te. Hooper herstelt echter in de tweede track, Proffesor Umbridge. Het is eigenlijk een soort wals, zoals we die ook al hoorden in enkele vorige Harry Potter scores. Deze is echter geheel origineel en bestaat uit snerpende strijkers, pompeuze balzers en ook het klokkenspel komt er aan te pas. Het geeft perfect het personage weer van Dorothea Omber, een vrouw die namens het Ministerie van Toverkunst langzaam Zweinstein overneem, en Harry Het leven zuur maakt. Ze ziet er poeslief uit maar is het meest gehate en zeer het meest irritante figuur in de Harry Potter wereld. Je hebt tijdens de film constant de neiging om op te staan en de vrouw te slaan. Dit nummer weergeeft perfect waarin Hooper goed is: een thema aan een onderwerp binden en dit precies bij de beelden laten kloppen. In Another Story volgt Hooper wel de traditie. Het nog altijd prachtige Hedwig's theme knalt uit je boxen compleet met harp, en gaat hierna over in een mooi stuk dat de eenzaamheid van Harry na wat er is gebeurd zien. Hierna ontstaat er een soort thema, wat te horen is tijdens een gesprek tussen Harry en Perkamentus. Het klinkt vastberaden, onheilspellend en dapper. Helaas is dit ongebruikt gebleven in The Half Blood Prince. Dementors in the Underpass begint heerlijk donker en onheilspellend. Als het mannenkoor opent horen we zelfs een lichtelijk gotische sound. Hooper heeft gewoonweg te weinig tijd om het koor te laten klinken zoals in The Prisoner of Azkaban. Het is dus net te minimalistisch.

Dumbledore’s Army is weer prachtig, en pakt die fantasie en grander die Williams in de score weefde. Een zacht en mooi, bijna lieflijk begin. Hierna gaan er strijkers uit je boxen klinken die heerlijk toewerken naar een van de mooiste Harry Potter thema's tot nu toe. Het voelt vertrouwd Williams, maar Hooper weet er zoveel van zichzelf in te verweven, zodat de muziek heerlijk zweverig blijft, en speelsheid en ook enigszins romantiek met zich meedraagt. The Hall of Prophecies begint sinister, op een akelig goede manier zelfs kalm. Iets later komt Hedwig’s Theme aanzetten, nog altijd zacht. De track transformeert in een nummer dat had kunnen thuishoren bij Batman Begins. Zachte dreiging zet voort, mond uit in een suspense nummer, waarin strijkers vrij spel krijgen: Lucius Malfidus, Bellatrix van Detta, Dolochov, Schouwer en Kwast zitten Harry en zijn vrienden op de hielen. Een sterke track die goed bij de beelden past. Posession is ongetwijfeld een van de sterkere tracks op het album. Het klinkt allemaal erg donker, sinister en ook erg emotioneel: Voldemort bezet Harry, en Perkamentus moet vol verdriet en machteloos toekijken hoe Harry psychisch wordt gemarteld. Strijkers krijgen vrij spel, en brengen een hoop emotie mee. The Room of Requirements is speels, mysterieus en gewoonweg magisch, dat zijn de perfecte woorden voor dit nummer. Een mannenkoor is er eerst aanwezig, niet dreigend maar mysterieus, en hierna word er diverse zachte tinkelende slaginstrumenten bijgehaald, en wordt het speelse thema iedere keer weer herhaald, en dit is verdomd leuk om te horen. Er worden nu meer instrumenten bijgehaald, en het begint allemaal wat haastiger, drastischer bijna te klinken. Het verliest weinig van zijn speelsheid. Na twee goede tracks is The Kiss een gemiste kans. Er is al veel over gezegd, maar laten we dan ook even eerlijk zijn, het is gewoon een slechte track, de slechtste van het album. Het word nergens romantisch, geen terugkeer van de prachtige thema's van Cho en Harry die ze kregen van Doyle. Nee jammer, maar helaas.

A journey to hogwarts is dan wel weer erg fijn om te horen. Na het hedwig's theme te hebben gehoord, is er een beetje een zielig, triest stuk te horen dat Harry's eenzaamheid goed benadrukt. Het hartverscheurende en prachtige thema van Sirius en Harry dat te horen was in deel drie, is getransformeerd goed uitgewerkt tot een mooi nieuw thema dat erg goed werkt bij de beelden, en goed de pijn die Harry en Sirius voelen weergeeft. het wordt gelukkig allemaal wat losser.The Sirius Deception heeft een donker begin, dat niet echt aanslaat en ook niet echt mooi is, maar gelukkig erg zacht te horen is in de film. De track is vrij zoutloos en mist gewoon wat pit, en zelfs het einde, waarin je ziet Hoe harry en zijn vrienden op de Terzielers over het terrein van Zweinstein vliegen haalt nooit het niveau van het latere track 17. Death of SiriusDuister, is te horen tijdens de finale, als Harry wordt gedwongen de profetie aan Lucius Malfidus te overhandigen, is het moeilijke, maar goed bijpassende muziek. Maar dan is er een moment stilte voor de storm, waarna misschien wel het sterkste stuk van de score te horen is: actiemuziek. Strijkers, drums,het mannenkoor, bassen alles wordt verzameld voor dit stuk: Ritmisch krijgen de strijkers en drums tegelijkertijd de ruimte, waarna er een geweldig stuk te horen is hoe de groepen elkaar bestrijden. Geweldig.

Na deze finale wordt de score een beetje op de automatische piloot gezet. Umbridge Spils a Beautful Morning en Darkness takes over zijn niet echte de moeite waard, maar The Ministry of Magic is dat wel weer. Pompeus begint het met blazers. Het werkt goed in de film, en is een favoriet van me. Na een softe inleiding volgt er een gelaagde opbouw naar het ministry theme, dat echte magie uitstraalt. Het is allemaal niet zo stijfjes, maar eerder speels, en toch groots. The Sacking of Trelawney is een heerlijk overdreven trieste track met heerlijk strijkwerk. Het wordt naar het einde toe emotioneel en erg mooi, als Harry probeert Perkamentus te bereiken, maar deze hem noodgedwongen negeert. Dramatisch einde, dat goed werkt en mooi te beluisteren is.

Maar hierna is het ook over met de pret. Deze score is ver van slecht, sterker nog, hij is zelfs goed. Het past misschien niet altijd bij de film, is soms wat over the top, maar is juist daarom leuker om te luisteren op cd. Hooper is niet zo trouw aan Williams als Doyle, maar als hij het doet, doet hij het goed (A Journey to Hogwarts, Another Story). De allergrootste kwaal in deze score is de minimale grens die niet gehaald wordt. Hooper moet werken aan zijn kwaliteiten die hij wél heeft. Niet bang zijn om de grote schaal aan te raken. Doyle en Williams maakte hun werken groots, en episch, en Hooper werkt nou eenmaal wat minimalistischer. Bovendien verdrinkt de score in de populariteit van de eerdere scores. En dat terwijl het gewoon prachtige muziek is.
Harry Potter and the Order of the Phoenix - 04/10 - 评论 Mitchell Tijsen, 提交于 (荷兰人)
Als ik een scorerelease zie ben ik meestal enthousiast. Maar dat kan ook anders zijn. Zo wist ik dat ik sowieso niet enthousiast kon zijn over de score van Harry Potter. Dit wist ik al vooraf. Dat komt omdat ik vind dat John Williams zijn werken stukken mooier waren, Patrick Doyle (een geweldige componist) wist zelfs Williams niet te evenaren. Dus ik had ook weinig vertrouwen in deze Britse onbekende componist. Vele mensen vonden het vreemd (met name ik zelf) dat een prachtige magische film door zo’n onbekende componist werd gecomponeerd.

Ik vond deze score werkelijk een drama. Als je mijn recensies bekijkt op deze site zie je ook wel dat ik niet heel kieskeurig ben maar dit vond ik toch echt wel vreselijk. Zo vind ik dat de stijl van Harry Potter helemaal niet meer bestaat. Williams wist precies de juiste instrumenten te gebruiken zoals de xylofoon maar Nicholas Hooper laat deze weer weg en maakt er zijn eigen draai aan. Doyle probeerde Williams na te doen wat (natuurlijk) niet kon en dat leidde helaas tot een slecht resultaat. Terwijl Hooper zich daar niets van aantrok (van de stijl van deel 1,2 & 3). Hij wilde andere instrumenten erin gooien met name wat klarinetten. Gelukkig hoorde we wel op sommige momenten de xylofoon weer maar of dat nou leuk was…nee!

Het begint allemaal bij track 1: Fireworks.
Dit is een vreselijke track. Het deuntje is natuurlijk prachtige gecomponeerd maar dit hoort gewoon echt niet thuis in een Harry Potter film. Een andere film had leuk geweest, als je de film ook los hoort is het geweldige muziek maar voor Harry Potter? Het vreselijke vond ik nog wel van het nummer dat je die elektrische gitaar hoorde. Ik stond met mijn mond wagen wijd open, en dacht:’Is dit nou voor Harry Potter’. Gewoon té vreselijk. Track 2 is gelukkig wat beter en dat is de enige track die nog een beetje naar John Williams doet stappen. De leuke tingelende deuntjes maken de track wat speels en geven me toch een goed gevoel. Track 2 is een geslaagde track. Track 3 is ook mooi maar als je het vergelijkt met John Williams hoef je natuurlijk alleen maar je hoofd te schudden. Hij doet er wel een mooie aanloop naar en hij laat het thema uitbarsten maar daarna vaagt het weer weg. Natuurlijk was het in de film ook zo, dat begrijp ik…
Track 4 is 1 van de ergste tracks op de score. Het Dementor Thema wat Williams geschreven had voor deel 3 was toch veel mooier. De mannenstemmen passen totaal niet in dit stukje en in de film stoorde ik me ook erg aan de muziek en dat komt niet zo vaak voor eerlijk gezegd. Track 5 is erg leuk maar niet voor Harry Potter (ik blijf het herhalen). Wat ik erger me zijn die klarinetten, gelukkig maken de violen wel meer goed…track 6 is overigens ook net als track 7 een serieus drama.

Track 6: The Hall of Prophesies
Wel een aardige track maar ik had liever een Williams compositie gehoord net als bij alle andere tracks. Track 8 is weer een totaal andere track, in de film was dit natuurlijk een spannend moment, aan de muziek kan je namelijk veel hebben in de film. Maar Hooper schonk er geen aandacht (zo lijkt het) en hij maakt een thema wat vervelend word. Want om dat deuntje nou 1000 keer te herhalen lijkt mij overbodig.
Een track waar de xylofoon wel aan bod komt maar of dat nou goed is? Het deuntje Die scène is leuk gedaan in de film maar de muziek had zeker wel beter gekund als dit. The Kiss is een muziekstuk waar ik in slaap bij val, meer weet ik er niet over te zeggen. Gelukkig is de volgende track beter maar dat komt alleen maar omdat je het Harry Potter theme weer hoort maar of je hem lang hoort:’Nee’…
De tracks 11 en 12 zijn ook al erg storend, ik had gehoopt dat Hooper wat meer zou doen met deze tracks maar hij stelt me weer eens teleur, ze hadden echt een andere componist moeten nemen vind ik eigenlijk. Track 13 is weer een Williams track, tenminste daar heeft het wel weg van. Dit is samen met track 2 de mooiste track. Terwijl track 14 weer juist heel lelijk is. Maar er is 1 moment in deze track die ik prachtig vind, zelfs mooier dan sommige Williams tracks! En dat is het stukje waneer je in de film die krantenkoppen ziet in de film, dat vind ik prachtig. Hooper herhaalt wat mij betreft ook zijn deuntje veels te vaak, en dat laat hij nog maar eens horen in de volgende track (track 15). Ik word er een beetje gek van. Track 16 kan mij ook niet bekoren, terwijl track 17 dat weer wel kan. Maar als ik dan weer denk aan het Buckbeack Theme van John Williams dan stelt dit weer niets voor. De laatste track is prachtig gecomponeerd maar voor Harry Potter is het niet bedoelt…toch wel helaas. Het verpestte die laatste minuutjes in de film.

Van de laatste track kan ik zeggen dat je alleen maar even track 20 moet opzetten van Harry Potter and the Chamber of Secrets, dan hoor je wel een verschil. Het enige goeie wat Hooper uit deze score wist te halen waren de instrumenten die wel magische genoemd kunnen worden. Maar Williams wist er meer uit te halen zoals bijvoorbeeld de leuke deuntjes van de grote zaal en natuurlijk het zielige thema van Harry. Hij wist ook nog een mooi thema te verzinnen voor Voldemort. Patrick Doyle vergat dit theme net als Hooper ook en beide componisten gebruikte het thema (helaas) niet. Dit is jammer omdat het zo’n goed gecomponeerd stuk is. Veel kritiek van mij dus op deze score, de score op zichzelf is mooi maar dan denk je weer:’Oh ja, het is de filmmuziek voor Harry Potter’. Als ik Harry Potter muziek wil luisteren pak ik altijd deel 2, daarna deel 3, daarna deel 1 als het moet pak ik deel 4 erbij en als het echt niet anders kan deel 5. Ik heb deze score alleen gekocht omdat ik alle HP scores wil hebben. Aan deze score kon ik zeker niets speciaals ontdekken, en dan zeggen veel mensen dat dit de score van het jaar is! Ratatouille vind ik in ieder geval een stuk beter net als Pirates of the Caribbean. Deze staat bij mij ook als eerst alleen dan wel van onderaan gezien.

Het aller-aller-aller-aller-aller slechtste van regisseur David Yates niet had moeten goed rekenen was natuurlijk wel de eindmuziek. Zoals je op de score ook ziet is er geen eind…Geen: End Credits, geen Harry’s Wondrous World…helemaal niets. In plaats daarvan wilde ze het lekker makkelijk doen en pakte ze gewoon track 5 weer. Toen ik de bioscoopzaal uitliep ging ik met een zeer ontevreden gevoel naar huis, zowel de film als de muziek vielen mij tegen. De muziek nog erger dan film eerlijk gezegd. De muziek maakt een film, van deze muziek kan ik zeggen dat het de film niet versterkt maar verzakt. Helaas gaat Hooper ook deel 6 maken en daar ben ik al bang voor dat het hetzelfde gaat worden als deze. Jammer, echt heel jammer. Bij John Williams had ik namelijk nog vaak kippenvel als ik dat prachtige thema hoorde maar het enige wat Hooper erin heeft gebracht zijn de tracks: 5, 8 & 15. Dit zijn voor mij de enige aparte tracks. Terwijl Williams er toch veel meer had. Bij hem was zowat elke track wel anders en had elke tracks wel iets magisch over zich heen. Deze score was in mijn ogen té triest voor ogen. Mijn eerste onvoldoende op filmmuziek.be is bij deze geplaatst…
Harry Potter and the Order of the Phoenix - 08/10 - 评论 Sander Neyt, 提交于 (荷兰人)
You're a fool, Harry Potter, and you will lose everything

“Harry Potter And The Order Of The Phoenix” is alweer het vijfde deel van de nu al legendarische filmreeks gebaseerd op de boeken van J.K. Rowling. Het boek waarop deze film is gebaseerd wordt gekenmerkt als het meest dikste en meest gecompliceerde boek van de reeks. Ik heb het boek al lange tijd geleden gelezen, en het is het moeilijkste boek om te verfilmen. Het is een plot oriënterend boek. Wat wil zeggen dat het een startpunt is voor de later boeken. Hier komt het verhaal van de vorige delen samen, en het is een perfecte basis voor de twee finaleboeken.

Ik vind het dus verbazend sterk dat de toen relatief onbekende David Yates, één van de betere verfilmingen van de reeks kon maken. De film is prachtig vormgegeven. Het verhaal is inderdaad beknopt, maar volgt toch het basisplot van het boek. De cast is natuurlijk fantastisch, maar waar we echt op zaten te wachten is de muziek van deze film. En deze muziek werd voorzien van ook een toen relatief onbekende naam, namelijk Nicholas Hooper.

Om met direct de deur in huis te vallen. Hooper is geen John Williams. De stijlen zijn niet met elkaar te vergelijken. Williams heeft ingewikkelde melodieën, bloedmooie thematiek, en perst alles uit een orkest. Hooper zijn werk is meer minimalistisch van oorsprong. Wil dat zeggen dat de muziek van Hooper minderwaardig is? Integendeel zelfs, het is op vele gebieden beter dan wat Williams heeft geschreven voor deze filmreeks. Ja, ik ben fan van de stijl van Hooper.

Maar een Harry Potter film zou geen Harry Potter film zijn als “Hedwig’s Theme” er niet zou bij zijn. En Hooper maakt van dit thema gretig gebruik.
De eerste keer dat hij het gebruikt is in “Another Story”. En het vreemde is, dat het de eerste keer is dat het thema zo vol klinkt. Een harp luidt de track in, en de strijkers voegen er zich dan later toe. Ook wordt het thema in een handvol andere tracks gebruikt, maar de versie die je hier te horen krijgt is de mooiste.

Hooper heeft natuurlijk ook zijn eigen thema’s geschreven. En het eerste thema is dat van Dolores Umbridge. Een irritant mens van het ministerie van toverkunst. Dat het een irritant personage is, krijg je meteen te horen in de muziek. Het is een soort wals, met vele noten die snel na elkaar worden gespeeld. Een prachtig stuk muziek voor dat personage. Maar het is na verloop van tijd irritant, en dat hoort zo bij dit personage. Perfecte muziek voor Umbridge.

Een mooier thema is dat van Dumbledore’s Army. Het is vederlicht, en gewoon prachtig. Het is magisch, speels, en zelfs ondeugend. Dit laatste omdat het natuurlijk gaat om een geheime vennootschap. Hooper bewijst hier zeker dat hij geweldige thema’s kan neerpennen, die een lange tijd in het hoofd zal blijven rondspoken. Zeker en vast een hoogtepunt van deze score.

Nog een belangrijk thema is het “Possession” thema. Dat krijg je te horen in de gelijknamige track. Wat hierin opvalt is de donkerheid ervan. Het is verassend duister. Zelfs voor een Potter film. Een lage cello begint het thema, en wat later komen er meerdere strijkers aan de pas, wanneer het naar de emotionele climax gaat. Dit thema is één van de mooiste van deze score.

Een laatste thema is dat voor “The Ministry Of Magic”. Ook dit past perfect bij de scene van de film. Het muziekstuk ademt alles wat het ministerie moet zijn. Het straalt magie uit, het straalt macht uit, het is een groots opgezet stuk. Op het einde wordt het zelfs een beetje dreigend, alweer een voorbeeld dat Hooper de film uitermate goed begrijpt, en dat hij perfect weet hoe hij zijn muziek moet schrijven.

Dit waren de voornaamste thema’s die op deze score te horen zijn. Maar er zijn nog een drietal tracks die zeker en vast het vermelden waard zijn.

Het eerste is “A Journey To Hogwarts”. Het begint met een mooie reprise van ‘Hedwig’s theme’. Na dit thema krijg je een bloedmooi emotioneel stuk te horen. Het is niet gemakkelijk om de diepste gevoelens van je personage in je muziek te stoppen; maar het is Hooper gelukt. Zeker wanneer de track op zijn einde gaat, en Harry te horen krijgt dat Hagrid terug op school is. De muziek maakt dan zo een geweldige boost, een gelukzalig moment voor het personage, dus ook voor de muziek.

Op een Potterscore mag natuurlijk ook geen actie ontbreken. En actie vind je in de track “Death of Sirius”. De actie is eenvoudig, en de thematiek is eenvoudig. Maar wat een effect heeft deze track. De actie past geweldig goed in de film, en op cd is het magnifiek. Het dondert uit de boxen van je radio, of pc. Het is zeker en vast het hoogtepunt van deze cd van Hooper.

De laatste track die ik graag zou willen vermelden is ‘Loved Ones &Leaving”. Het is in dezelfde stijl dan de laatste track van Doyle zijn score voor “Harry Potter And The Goblet Of Fire”. Maar deze track is mooier. Alweer omdat de thematiek zo goed is uitgedacht, zo mooi is weergegeven, en dat de instrumentatie zo verassend is. Over de instrumentatie van deze score kun je discussiëren. En ik begrijp de beide standpunten. De ene zegt dat de instrumentatie van Hooper niet bij de Potter wereld hoort, de ander vind het verrassend en zeker een pluspunt. Ik sluit mij aan bij deze tweede groep.

Conclusie.

Hooper zijn stijl is niet te vergelijken met die van Williams of Doyle. En niet iedereen kan de stijl van Hooper appreciëren. Doe je dit wel, dan is dit zeker één van de sterkere delen van de Potter reeks. Ook al zijn er natuurlijk wat minpuntjes. Er zijn tracks bij die niet zo goed zijn uitgewerkt. Die iets te minimalistisch klinken. Maar je moet er ook bijnemen dat dit de eerste grote score was van Hooper. En als debuut is dit zeker en vast geslaagd.
De score krijgt van mij een dikke 8/10

Harry Potter and the Order of the Phoenix - 06/10 - 评论 Cohen Oat, 提交于 (荷兰人)
Na grootheden John Williams en Patrick Doyle prijkt ineens de naam van de onbekende Britse componist Nicholas Hooper, vooral bekend van zijn werk voor verschillende Britse televisieseries op het hoesje van de vijfde Harry Potter score.

De eerste drie Harry Potter scores stonden bol van thema’s en subthematische variaties. Het hoofdthema, dat de titel ‘Hedwig’s Theme’ meekreeg, ondanks de onduidelijke connectie tussen de vogel en het thema, dienden als basis voor de scores en werd door Doyle voor de vierde score meegenomen, herbewerkt, maar vooral overrompeld door diens gracieuze thematiek voor ‘het Kwaad’. Williams’ en Doyle’s muziek verschilden als dag en nacht van elkaar, vooral doordat Williams in zijn muziek, met uitzondering van enkele tracks op de score van ‘The Prizoner of Azkaban’, het lichtvoetige en magische element benadrukte en Doyle met zijn vele koperblazers en snelle strijkwerk de duistere zijde benadrukte en het geheel groots opzette. Williams’ thematiek was na drie scores redelijk afgerond, terwijl enkele thema’s van Doyle, zoals het liefdesthema en het thema voor Voldermort, een verdere uitwerking verdienden.

De hoop dat Hooper de bestaande thematiek als basis zal gebruiken wordt al bij de eerste track de grond ingeboord. ‘Fireworks’ is niet alleen de openingscue, maar laat direct ook een geheel ander geluid horen. Hooper mengt door zijn lichte orkestratie zelfs elektrische gitaren heen, om het geheel een moderne tint mee te geven. Het is een vrij onnodige inzet van het instrument en tevens een flinke stijlbreuk met de vorige scores. Een eerst nieuw thema dat we te horen krijgen is dat voor professor Umbridge, een opvallend klassiek thema waarin Hooper welhaast ‘Williamsiaanse’ instrumentatie, zoals het klokkenspel, en ritme gebruikt. Een prima compositie die met veel precisie is geschreven. Een eerste thematische verwijzing naar het werk van Williams horen we in ‘Another Story’ waarin ‘Hedwig’s theme’ kort te horen is. Hooper gebruikt het echter als opstap naar zijn eigen variant. Die vrijheid mag een componist zeker nemen, maar de orkestratie is hier niet vol genoeg om van een echte orkestrale variant te kunnen spreken. Een variatie op een ander thema dat Williams schreef horen we in de track ‘Dementors in the Underpass’ waarin Hooper een duidelijk verwijzing plaatst naar de track ‘Quidditch. Third Year’ van het album ‘Harry Potter and the Prizoner of Azkaban’. Het koorgebruik is haast identiek te noemen en samen met de orkestratie maakt dat deze track een mooie balans is tussen de reeds bestaande thematiek en een nieuwe variant. Helaas is de track van korte duur, waardoor de luisteraar de track snel vergeten zal. ‘Dumbledore’s Army’ is een mooie track waarin verfijnde orkestratie een zalige thematiek ten gehore brengt. De strijkers in combinatie met de blazers ademen een zeker frivoliteit uit die helaas niet de gehele score wordt vastgehouden.

Hooper tipt in de tracks die erna volgen nog vele malen de magie aan van Williams’ werk, maar het levert geen thematisch geheel op. Daar komt bij dat de volgorde van de tracks totaal niet samenloopt met de gebeurtenissen in de film waardoor de score een gestructureerde opbouw ontbeert. Daardoor kan ‘The Hall of Prophecies’, met snelle strijkers en zware paukenslagen, als een van de beste tracks van het eerste deel van de score bestempeld worden, terwijl deze muziek geschreven is voor de finale van de film. ‘Possession’ volgt daarop en is wederom een mooie track te noemen waarin Hooper vooral zijn strijkerensemble inzet.

Het tweede deel van de score begint bij ‘The Kiss’, een weinig sprankelende track waarin niets van het liefdesthema dat Doyle schreef terug te horen is. Een groot gemis want een thematische adaptatie had een veel krachtigere track en scène opgeleverd. Hooper gebruikt vervolgens de begintonen van ‘Hedwig’s theme’ voor ‘A Journey to Hogwarts’, maar ook hier negeert hij de thematiek van Doyle die met zijn ‘Hogwart’s Hymn’ een simpele melodie creëerde die in deze track in variant goed gepast had. ‘The Sirius Deception’ en ‘Death of Sirius’ vormen wederom een tussentijdse finale en wanneer je laatstgenoemde na de track ‘Hall of Prophecies’ beluisterd en op zijn beurt laat volgen door ‘Possession’ ontstaat een goed beluisterbare finale die helaas de grandeur van Doyle mist.

De laatste vier tracks zijn geen passende afsluiting van de daarvoor gehoorde finale. ‘The Ministry of Magic’ is een te op zichzelf staand thema om te kunnen overtuigen en ‘Flight of the Phoenix is een leuke track maar staat totaal misplaatst op de score. Daar waar de film duister eindigt, is de finale van de score juist van een licht kaliber, wat erg frustrerend is.

Wanneer we de muziek van Hooper los van de tracklist beoordelen horen we best een prima score, die helaas de magie van Williams en de grandeur van Doyle ontbeert. Nergens wordt de muziek echt groots en Hooper verzuimt thematiek coherent uit te werken. In de film doet de score zijn werk, maar los van de beelden is het gewoon de zoveelste score die we horen. Hooper weet enkel bij vlagen met zijn composities te imponeren, maar het is te weinig om de luisteraar te kunnen blijven boeien. Maar de grootste kritiek gaat uit naar Warner die niet eens de moeite genomen heeft de muziek in chronologische volgorde te plaatsen.
Harry Potter and the Order of the Phoenix - 05/10 - 评论 Citizen Cancre, 提交于 (法国)
Après Chris Columbus, Alfonso Cuaron et Mike Newell, c'est au tour de David Yates de prendre les commandes de la saga Harry Potter. Réalisateur peu connu du grand public qui s'est surtout illustré par son travail pour la télévision anglaise, il sera celui qui signera la réalisation de tous les épisodes restants. Son travail pour Harry Potter et l'Ordre du Phénix, sans être extraordinaire, est plus qu'honorable, et il a su reprendre tous les tics visuels des opus précédents (les filtres jaunes de Columbus, la caméra fluide de Cuaron, l'académisme de Newell) pour assurer une cohésion technique certaine à l'ensemble.

L'adaptation n'est cependant pas faite sans mal. Le cinquième livre de la saga fait partie des plus longs. Aussi, le fait que le métrage fasse à peine deux heures a de quoi faire rager les puristes. Or, force est de constater que le scénariste Michael Goldenberg a taillé dans le roc comme il se devait pour garder l'essence même du pavé. Aussi, pas besoin de s'attarder sur des points de détail destinés à faire du fan service. Harry Potter 5 va droit au but, perd moins le spectateur (qui n'a pas lu les livres) qu'à l'accoutumée et s'impose d'emblée comme un épisode certes sage mais solide 'filmiquement' parlant.

Il n'en va pas de même pour la musique. Après trois B.O. signées John Williams et le passage-éclair de Patrick Doyle, la relève est assurée par Nicholas Hooper, un collaborateur habituel de David Yates qui n'avait, à l'époque, officié que pour la télévision anglaise.

Cependant, parler de relève 'assurée' est un peu fort. Nous tenons sans doute là la moins bonne B.O. de toute la saga Harry Potter. Non pas qu'elle soit mauvaise, loin de là, seulement voilà : elle fait pâle figure par rapport à ce qui précède.

Nicholas Hooper n'a clairement pas l'habitude de composer pour de grosses productions et cela se sent. Son interprétation très molle du cultissime 'Hedwig's Theme' entendue dans 'Another Story' nous le prouve, et ce dès l'ouverture du film. Passé l'apparition du logo Warner Bros et du titre, un petit motif de piano se fait entendre à partir de la quarantième seconde et est digne d'un téléfilm du mercredi après-midi... La comparaison peut passer pour sévère mais c'est hélas la vérité : Nicholas Hooper n'a clairement pas eu les épaules assez larges pour livrer un travail du même acabit que ses prédécesseurs.

Ainsi, l'ensemble de l'album demeure très cheap et assez mollasson. Des pistes purement fonctionnelles font leur effet avec les images mais l'écoute isolée ne procure aucun plaisir réel. Tel est le cas de 'Dementors In The Underpass' qui tente vainement de singer l'ambiance sonore que John Williams avait créée pour les Détraqueurs dans Le Prisonnier d'Azkaban.

Certaines pistes tirent cependant leur épingle du jeu, et la grande réussite de cette B.O., à l'image du métrage, demeure sans conteste le thème de Ombrage. 'Professor Umbridge' colle à merveille au personnage et à sa mentalité. Le thème sous-tend également l'architecture de la piste 'Umbridge Spoils A Beautiful Morning' qui fait office de variation plus sèche.

Dans le même registre, on appréciera 'The Room Of Requirement', un morceau de six minutes, qui illustre les péripéties des élèves se livrant aux cours du soirs de Défense contre les Forces du Mal avec Harry comme professeur. Il est toujours possible de reprocher l'abus des grelots et des triangles mais, malgré tout, ça fonctionne ! Même chose pour 'The Ministry Of Magic' et 'The Kiss'. Et cela apporte un peu de fraîcheur à ce CD mou du genou pas vraiment rattrapé par des musiques d'action qui frôlent quasiment l'amateurisme ('Flight Of The Order Of The Phenix', 'Hall Of Prophecies').

Enfin, soulignons l'enthousiasmante piste 'Fireworks', la première de l'album (pourquoi cette première place d'ailleurs ?), une gigue irlandaise qui n'est pas sans rappeler la première partie de 'Quidditch World Cup', une musique de l'épisode précédent.

Bref, que dire de plus sur le travail de Nicholas Hooper ? Pas grand chose si ce n'est décevant. Nous étions en droit de nous attendre à mieux après quatre B.O. de qualité. Heureusement, le compositeur britannique mettra les bouchées doubles à l'occasion de l'épisode suivant, Le Prince de Sang-Mêlé.
Harry Potter and the Order of the Phoenix - 09/10 - 评论 Maurits Petri, 提交于 (荷兰人)
Harry Potter and the Order Of The Phoenix, eindelijk is het vijfde deel van Harry Potter in de bioscoop. Harry, Ron, Hermelien en Lord Voldemort zijn weer terug in dit zeer duistere deel van de meest succesvolle kinderboekschrijfster J.K. Rowling. Regisseur David Yates laat vooral Voldemort op een zeer duivelse manier intrede maken in de film en het is dan zeker geen kinderfilm meer te noemen!

De soundtrack voor de film werd gecomponeerd door de huiscomponist van de Britse zender BBC, Nicholas Hooper. Hij is ook producent van de muziek van ‘Walking With Dinosaurs’ geweest, de wereldwijd succesvolle serie over de gigantische beesten. En dan nu dus het grotere werk, een speelfilm. Waar Patrick Doyle soms de magie uit het oog verloor in The Goblet Of Fire, weet Hooper continu te fascineren. De begintitels worden voorzien van een nieuw thema. ‘Fireworks’ is dan gelijk een van de verrassende nummers van het album en heeft zeer veel weg van Tressure Island van James Newton Howard. Zelfs de elektrische gitaar komt er aan te pas (0:56) en doet je helemaal niet denken aan een film over Harry Potter. De track ‘Professor Umbridge’ heeft de allure van een track van John Williams. Betoverende en magische muziek doet je als luisteraar rechtop zitten in je stoel. Deze vrolijke track is leuk opgebouwd en eindigt in suspense. En dan gelukkig in de track ‘Another Story’ het lang verwachte Hedwig thema. Wat opvalt is dat dat thema hier voller en mooier dan ooit tevoren klinkt, helaas duurt de pret maar 40 seconden. Want underscore is wat de klok slaat de komende minuten van de track. Niet veel bijzonders. In ‘Dementors In The Underpass’ wordt goed duidelijk dat we het hier niet over een kinderfilmpje hebben. Mega enge filmmuziek, in combinatie met een laag zingend mannenkoor doet je sidderen en denken aan de beginscène met de ruimtewezens uit War Of The Worlds. Het moment wanneer er een toverspreuk wordt uitgesproken klinkt er een hemels mooi koor, wat voor die extra dimensie zorgt. Erg mooi gedaan!
Even door naar ‘The Room Of Requirements’, deze track was al te horen op de website van het vijfde deel van Harry Potter en is wel een van de leukste tracks van het album. Een speeldoosje, een klarinetsolo, xylofoon en zachte strijkers zorgen voor een plezierige luisterervaring en een mierzoete track. ‘The Kiss’ is een van de romantische nummers en verder niet bijzonder te noemen. En dan eindelijk weer een keer het spaarzame schitterende thema van John Williams in de track ‘A Journey To Hogwarts’. Een zeer mooie track met veel emotie met als finale een accordeon. Al met al wederom een plezierige track om te beluisteren. Wat me opvalt aan deze soundtrack is de grote hoeveelheid suspense en spanning, die track voor track zeer uitgebalanceerd is. De afwisseling van suspense naar muziek wat in rustiger vaarwater geraakt, is de perfecte combinatie, zo blijkt. In ‘The Death Of Sirius’ weet Hooper weer slim gebruik te maken van het mannenkoor in een ongemakkelijke track, waar Sirius Black (de peetvader van Harry) overlijdt. Eerst de suspense, dan de actie….om vervolgens stomend tot rust te komen in een zeer emotioneel stuk, wat aangevuld wordt door een zachte vrouwelijke klaagzang. De laatste track ‘Loved Ones & Leaving’ geeft als klap op de vuurpijl het ‘happy ending gevoel’. En dat is maar goed ook, na de flinke dosis actie en suspsense.
Nicholas Hooper levert met deze Harry Potter een zeer geslaagde soundtrack af, maar mist nog steeds de grandeur van de muziek van John Williams. Wel gaat Hooper verder dan Doyle en weet met verrassend gekozen instrumenten een leuke draai te geven. Betoverend en magisch is de muziek zeker te noemen. Wat ook een groot pluspunt is, is het gebruik van grootse (mannen)koren die op het juiste moment je de stuipen op het lijf jaagt. Hooper mag zeker blijven voor de volgende film!

+

- Betoverende en magische muziek, goed te beluisteren
- Beter dan The Goblet Of Fire (Patrick Doyle)

-

- De muziek mist de grootse opzet en grandeur die John Williams wél wist te waarborgen

Beste tracks:
- ‘The Room Of Requirements’
- ‘The Death Of Sirius’
Harry Potter and the Order of the Phoenix - 07/10 - 评论 Wim Minne, 提交于 (荷兰人)
Wat eigenlijk een topzomer voor blockbusters moest worden, wordt eigenlijk een flopzomer. Shrek drie haalt het niveau niet eens van Shrek I en Shrek II, Pirates 3 was wel te pruimen, hoewel soms te overdreven, Die Hard 4.0 heeft als verhaallijn: zoveel mogelijk actie voorschotelen, en Harry Potter wordt hoelanger hoe minder magischer.

De eerste twee delen van Harry Potter stonden bol van de magie. Columbus (toen de allereerste regisseur en de enige die er twee heeft gemaakt) benadrukte zo'n beetje alles wat magisch was, hield zich strikt aan de boeken en ook aan de details. Deel 3 was een plotse veranderling van toon: duister, griezelig en al helemaal niet meer geschikt voor kinderen. Deel 4 probeerde terug te grijpen naar de magie van de eerste twee delen. Dat lukte niet helemaal, doordat het zo'n geweldadige plot kende : een toverschool toernooi, vechten tegen draken, zwemmen, en in een doolhof rondzwalpen om uiteindelijk tegen Voldemort te moeten vechten. Deel 5 is eigenlijk de minste van de Harry Potter reeks. Het boek staat bol van grappige details, en je hoopt echt die te zien, maar soms worden gewoon verhaallijnen verandert, dingens die niet echt kloppen bv. Waar de profetie aan Harry in het boek een zeer belangrijk onderdeel is, wordt hier nog niet eens een halve minuut aan gespendeerd. Dit heeft helaas met de wens van moeder J.K. Rowling te maken, die de plot zo waarheidsgetrouw wilt weergeven, waardoor te veel details verloren gaan. Ik ben benieuwd wat de zesde gaat brengen.

John Williams maakte met zijn eerste drie soundtracks voor HP best wel goede muziek. Hedwig's thema is het allerbekendste. Deel 4 werd gecomponeerd door de toen voor mij volslagen onbekende Patrick Doyle. Na deel 4 was ik echt wel weg van HP, want de muziek straalde de film uit: duister, maar toch magisch genoeg. (hoewel net niet magisch genoeg om aan deel I en twee te tippen)

Deel 5 slaagt mij echt wel tegen. Het magische gevoel ontbreekt in alles. Another Story komt er nog het dichtste bij, maar dat is ook echt wel het enige. The Kiss doet me niks en Fireworks vind ik gewoonweg een misbaksel, maar in de film komt het er toch nog iets geloofwaardiger uit. Maar niet alles aan deze soundtrack is slecht: Dementors in de Underpass vind ik zeer knap gedaan, en Hall Of Prophecies vind ik een zeer sterke knap. Flight Of The Order Of The Phoenix is een zeer leuke track, die in de film volledig tot zijn recht komt. Maar al deze tracks hebben een nadeel: veel te kort. En dat brengt ons bij het grootste probleem. De tracks die echt wel klasse bevatten, zijn veel te kort. Hall Of Prophecies mist een climax, en dat doet wat afbreuk aan de track. Andere zijn ook gewoon te flauw om naar te blijven luisteren zoals 'The Kiss'.
Possesion vind ik toch het hoogtepunt van de soundtrack. Emotioneel genoeg om te blijven boeien, net zoals Loved Ones And Leaving: een waardige afsluiter voor een niet zo denderende soundtrack.

In vergelijking met deel 4 en I, II, en III, vind ik dit veruit de slechtste. Doyle slaagde erin om zijn tracks duister genoeg te laten klinken zonder filmbeelden. Williams slaagde erin om de magie te vatten die Harry Potter is. Hooper, jammer genoeg slaagt in beide maar voor de helft. Zeker geen slechte soundtrack, maar zeker géén meesterwerk.
Harry Potter and the Order of the Phoenix - 08/10 - 评论 MM Mollemania, 提交于 (荷兰人)
Nicolas Hooper ik wil meer werk van je gaan beluisteren!
Dat is mijn eindconclusie na het beluisteren van deze soundtrack. Dat betekent echter dat de keus beperkt is tot Harry Potter and the Half-Blood Prince want verdere filmsoundtracks heeft deze componist nog niet op zijn naam staan en de finale HP-film Harry Potter and the Deathly Hallows (voor de liefhebbers nog wachten tot 19 november 2010) zal niet door hem worden gecomponeerd.
Ik behoor niet tot de liefhebbers van de Harry Potter films. Ook niet tot de liefhebbers van de soundtracks die John Williams voor deze films schreef. Het een zal ongetwijfeld wel met het ander te maken hebben, want onbevooroordeelt luisteren naar een soundtrack van een HP film is op voorhand al erg moeilijk. Mijn kinderen hebben de hele serie boeken verslonden, van de bioscoopfilms genoten en de DVD-s bekeken. Zij hebben dan ook nog de leeftijd om zich in de gedachtenwereld van de hoofdrolspelers te verplaatsen. Voor mij ligt dat iets moeilijker.
Daar waar John Williams in de vorige delen een sprookjeswereld creerde middels zijn muziek slaat Nicolas Hooper een geheel eigen kant op. De muziek is veel volwassener net als de hoofdrolspelers dit gedurende de jaren zijn geworden.
Dit hoor je al in het openingsnummer "Fireworks" dat fris en vernieuwend begint met een schreeuwerige elektrische gitaarsolo in het middenstuk. Vele John Williams fans zullen dit godsverlastering vinden maar naar mijn mening heeft Nicolas Hooper hier goed begrepen dat de sfeer in de films anders is dus ook de muziek.
In veel nummers worden de karakters veel dieper uitgewerkt. Langzamer en minder speels maar wel zoekend naar een balans in het leven. Het echte John Williams sfeertje valt eigenlijk alleen nog in "Professor Umbridge" en Hedwigs-thema in "Another Story". Veel duistere underscore muziek (vermengd met de bekende xylofoon-klanken) die de film een grimmiger en thriller-achtige sound geven. Een groot orkest ligt steeds te wachten om het verhaal avontuurlijker te maken en uit te werken naar een zachte en mooie eindclimax in "Loved Ones & Leaving ".
Voor mij de beste Harry Potter soundtrack.
Harry Potter and the Order of the Phoenix - 06/10 - 评论 Matys Mith, 提交于 (法国)
D'abord l'erreur PRIMORDIALE de cet album est qu'il est compilé dans le plus grand désordre...'Fireworks', on l'entend au milieu du film et 'Another Story', la troisième piste est en faite le premier morceau du film! Ce qui on la chance de pouvoir mettre ces morceaux dans le bon ordre du film, saisissez-la!!! Dans cet ordre, l'écoute est insupportable!!!!

La deuxième erreur est qu'Hooper a utilisé un orchestre de chambre (de 90 musiciens seulement!) qui, pour un film épique, est aussi insuffisant qu'autre chose.

(Ce même orchestre, le London Chamber Orchestra interprêtera la musique du Prince de Sang-Mêlé par la suite mais il sera aggrandit par quelques musiciens du London Symphony Orchestra.)

La troisième erreur est le fait qu'Hooper sous-estime certaines 'grosses' scènes du film.

Le thème de l'Armée de Dumbledore convient plus à une groupe d'enfants jouant dans une cour de récré et non à une ARMEE qui s'entraîne pour une juste cause. Mais c'est quand même une belle partition.

'The Room of Requirements' est une superbe pièce mais qui ne valorisent pas assez les scènes d'entraînement. Cette pièce aurait mieux convenue pour les deux premiers films.

'Fireworks' est un morceau déjanté avec queleques mesures à la guitare électrique qui rompt avec la routine symphonique mais qui ne manquent pas d'inspiration.

'The Hall of Prophecies' montre bien l'obsurité du lieu mais l'orchestration de la partie correspondant à la confrontation AD/Mangemorts n'est pas assez riche.

'The Death of Sirius' rattrappe de peu les erreurs du compositeurs mais on pense qu'il peut mieux faire. Cela dit, la scène de la mort de Sirius est bien orchstrée avec les violoncelles et les contrebasses.

Le dernier morceau 'Loved Ones & Leaving' clôt cet album et nous fait parfois pleurer.

Une B.O assez bien formatée et qui nous divertit malgré certains défauts...
Harry Potter and the Order of the Phoenix - 06/10 - 评论 Jason FLZ, 提交于 (英语)
The music for the Harry Potter films has been an interesting course. John Williams's effort on the first three films has proven to be the best entries in soundtrack series. Patrick Doyle surprisingly did a great job taking up the reins. For Order of The Phoenix (most likely to correspond to the change in directors) Nicholas Hooper was invited to score.

Like Doyle's previous effort, Nicholas Hooper doesn't stick to the 'Hedwig's Theme' formula. The theme mostly is hinted at in it's full form. The biggest issue with Order of the Phoenix is it's lack of subtlety. Hooper takes the words 'magical' to the extreme and infuses alot of 'sparkling' into the score. The rest of the underscore is completely bland as well, at times feeling like it could have fit a completely different genre, not one of magical wizards.

For the newer themes, they are ok. A fast paced irish jig is present in 'Fireworks' and Umbridge's theme is actually alot of fun. For Dumbledore's Army, Hooper uses (in my opinion) a gratingly annoying melody that sounds far too 'cutesy'. The action music isn't bad at all, surprisingly. Other than that, there really isn't too much to say.

Maybe I am just being far too harsh on Nicholas Hooper, but Order of the Phoenix really is the weakest score in the series. Some of the newer themes are fun, but they get so little use. Not to say Hooper is a bad composer, but this is definitely (and sadly) the blandest of the Potter scores.
World Soundtrack Awards: Discovery of the Year (提名)
Filmmusicsite.com Awards: Best Original Score (提名)

其他版本 Harry Potter and the Order of the Phoenix (2007):

Harry Potter and the Order of the Phoenix (2007)
Harry Potter And The Order Of The Phoenix (2018)

收藏的原声带: Harry Potter

Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1 (2010)
Music from the Harry Potter Films (2006)
Harry Potter and the Prisoner of Azkaban (2004)
Harry Potter and the Goblet of Fire (2005)
Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2 (2011)
Harry Potter and the Sorcerer's Stone (2001)
Harry Potter and the Half-Blood Prince (2009)
Harry Potter and the Chamber of Secrets (2002)
Harry Potter Collection, The (2002)
Harry Potter and the Prisoner of Azkaban (2004)

收藏的原声带: Kids

Indian in the Cupboard, The (1995)
Bug's Life, A (1998)
Rocketeer, The (1991)
Corpse Bride (2005)
Meitantei Holmes (1995)
Bambi (2005)
Toon Tunes (1997)
Cats & Dogs (2001)
Shrek (2001)
魔女の宅急便 (2004)


报告错误或发送给我们附加信息!: 登录

 



更多