Het Amerikaanse romantische drama
Message in a Bottle is geregisseerd door Luis Mandoki, die later ook Angel Eyes en Trapped regisseerde. Waar beide laatst genoemde films behoorlijk geflopt zijn, deed
Message in a Bottle het redelijk, al werd de film door critici niet hoog gewaardeerd.
Het verhaal draait om onderzoeksjournaliste Theresa Osborne (Robin Wright), die aan de kust een vreemde fles vindt, met daarin een brief. Die brief is geschreven door een zekere Garret (Kevin Costner) en gericht aan 'Catherine'. Ze gaat op zoek naar de man achter de brief en vindt hem uiteindelijk, maar vertelt hem niet over de brief. Catherine blijkt de vrouw van Garret, die gestorven is en waarover hij nog steeds rouwt. Lezers van Theresa's krant smullen van haar artikelen over de flessenbrief, overigens zonder dat namen of plaatsen te herleiden zijn. Dan gaat Garret naar Chicago voor een bezoek aan Theresa. Dan vindt hij daar op een gegeven moment zijn brieven en vertrekt...
In de film komen een groot aantal love songs voor. Veel daarvan zijn opgenomen op een fraaie soundtrack, die de titel van de film draagt. Het album is voornamelijk gevuld met de betere love songs. Er staan songs op in verschillende genres, van soft rock tot elektronische pop en van lieflijke muziek tot wat ruigere klanken. En stuk voor stuk zijn het fraaie songs, die goed gearrangeerd zijn en goed gezongen worden.
Het album opent met de fraaie soft rock song 'I couldn't ask for more' die fraai gezongen wordt Edwin McCain, die een niet te zoetige stem heeft. 'No Mermaid' is een wat gelijkmatiger song, die mooi met tegenstem gezongen wordt. Faith Hill zingt met 'Let me go' een Celine Dion-achtige song, en dat doet ze zeker niet onverdienstelijk, terwijl de song een lichte soul touch heeft. De vierde song is van Beth Nielsen-Chapman en ze heeft duidelijk uit de elektronische trukendoos gesnoept. Veel begeleiding heeft een nogal elektronisch tintje en komt soms wat sample-achtig over. Ook de melodie pakt niet echt. Dit is niet helemaal mijn smaak.
Vervolgens zingt Hootie & The Blowfish een aardige symphonic rock ballad. Helaas is de song net even te vlak. Yve.n.Adam zingen daarna met 'Don't' opnieuw een soft rock ballad, die het ook net niet helemaal is, maar toch fraai klinkt. Een bekendere naam in onze streken is Sheryl Crow, die een rustige song met lichte begeleiding op een wat lijzige manier zingt. Moet je wel een beetje van houden. Nog een bekende naam is Sarah McLachlan, die ook wel met Hans Zimmer heeft samengewerkt. Met haar mooie stem gedompeld in een lichte galm en met rustige begeleiding zingt ze deze song op een erg fraaie melodieuze manier. Met iets van de sfeer van Enya is dit een van de mooiste songs van het album.
Marc Cohn zingt een vlotte rock ballad, die zo uit de doos van Eric Clapton kon komen. Met een licht jazzy stijl en veel gitaren wordt de song gespeeld en gezongen.
Een andere rock ballad is 'Somewhere in the Middle', een van de minder softe songs, die een wat ruiger randje heeft, wat mede door de prettige stem van de zanger komt.
Een in Europa bekende band is Clannad met Moya Brennan als leadzangeres. Clannad zingt op het album de mooie ballad 'What Will I Do' met hun licht Ierse inslag.
De Zweedse Anna Nordell zingt de prachtige rustige ballad 'I'll Still Love You Then'. De mij onbekende zangeres heeft een mooie, wat lievige stem, die ingetogen de mooie song ten gehore brengt. Als laatste zingt de bekende Italiaanse Laura Pausini haar engelstalige song 'One More Time'. Ook nu weer een rustige ballad, het songtype waarmee ze bekend geworden is bij het grote publiek.
Na deze 13 songs volgen nog 3 scoretracks van filmmuziek componist Gabriel Yared. Het zijn vooral suites met de mooiste gedeelten uit de score, waarvan ook een apart score-album is uitgebracht. Toch staat er nog bijna 20 minuten scoremuziek op deze soundtrack, en dat is zeker positief. Want als er al scoremuziek op een soundtrack staat, dan is dat vaak 1 track van slechts een paar minuten.
De muziek van Yared voor
Message In A Bottle is behoorlijk romantisch gekleurd, met een wat melancholieke tint. Dat maakt dat de muziek wat weemoedig klinkt en de tragiek van het verhaal al doorklinkt in de score.
Een paar jaar na The English Patient heeft Gabriel Yared de film
Message in a Bottle van muziek voorzien. En waar beide films parallellen vertonen in hun verhaallijnen en waarin tragedie een grote rol speelt, daar lijken beide scores ook op elkaar. Beide scores ademen dezelfde melancholieke sfeer en de van dramatiek en verlangen doorspekte melodieën. Beide zijn ook klassiek gekleurde scores. Maar er zijn ook verschillen tussen beide scores. Waar de muziek voor The English Patient een bepaalde afstandelijkheid vertoonde, is de muziek voor
Message in a Bottle veel toegankelijker en warmer.
De muziek van Yared bevat een aantal thema's, die allemaal in de suites te horen zijn. De eerste daarvan is een soort thema van bestemming of het lot en heeft een muzikale sfeer die een wat melancholieke klank heeft. De muziek vloeit rustig voort en is erg genietbaar.
Een tweede melodie is het thema voor Theresa, een melodie die op een vlotte manier op gitaar getokkeld wordt. De muziek is daarmee licht en aangenaam, vooral als de violen de underscore gaan vormen.
Dan is er nog het derde thema, dat door kan gaan als het liefdesthema of thema van hoop. De melodie en het arrangement laten toch al iets van tragiek doorschemeren.
De laatste track van dit soundtrack album draait om het mooiste thema van de hele score. De drie tracks op het score-album die dit thema brengen zijn samengevoegd tot een suite. Deze suite begint met 'Images of the Past', gevolgd door een groot deel van de mooiste en meest orkestrale track 'Storm'. Het laatste deel van de suite bestaat uit de score track 'Calm after Storm', die dit soundtrack album op een mooie gedragen manier afsluit.
Kortom, met de soundtrack van
Message in a Bottle krijg je een album met een aantal fraaie songs, varierend van rustige ballads tot soft rock songs, alle met meer of minder elektronische ondersteuning. Vooral de laatste drie songs zijn allemaal romantische pareltjes.
Gelukkig bevat de soundtrack ook een flink aandeel score muziek van Gabriel Yared. De mooiste delen uit de score zijn samengevoegd tot drie fraaie suites, die samen bijna twintig minuten aan instrumentale muziek bieden.
Yared heeft een nogal melancholieke, soms wat tragische score gecomponeerd. Maar de muziek klinkt prachtig gedragen. Vooral de laatste suite is werkelijk prachtig.
De waardering voor deze soundtrack komt zo op een mooie 81 uit 100 punten, wat zelfs hoger is dan het Original score album voor
Message In A Bottle. Een deel van de meer tragische muziek van dat score album is op deze soundtrack weggelaten, en dat pakt positief uit.