Met Casino Royale zette MGM de James Bond-franchise op briljante wijze weer op de kaart.
De Bondfranchise werdt herboren, en de carrières van zowel Daniel Craig, Martin Campbell en David Arnold kregen een flinke boost. David Arnold werd al eerder van stal gehaald bij eerdere Bond Films, en ook Godzilla en Independence Day kwamen van zijn hand. Met Casino Royale heeft hij de score van zijn carriere geschreven. In het najaar van 2006, waarin Eragon, Happy Feet, Saw 3 en Apocalypto uitkwamen, schittert deze ijzersterke film, en stijgt de soundtrack boven alle andere releases in het najaar van 2006 uit.
De score begint wild en rumoerig.
African Rundown is dan ook een zeer sterke opener. Etnisch slagspel wordt moeiteloos afgewisseld door opzwepende strijkers, en dan zijn natuurlijk ook de blazers niet ver. We krijgen meteen het eerste thema te horen in enkele opwellingen van de track. Het Casino-Royale thema is een briljante gevonden thema van Arnold. Het begint door een aanloop thema te nemen richting het Bond-thema, inclusief decadent blaaspel, maar zwijkt dan een andere richting uit. Het teased het oplettende publiek, en is als het ware een voorloper op het Bond-thema dat in Quantum of Solace zijn volledige uitvoering kreeg. Volgende hoogtepunt in Blunt Instrument. Hierin horen we na de nodige underscore het Casino-Royale thema op zijn groots. Wederom laat Arnold de blazers los op ons, en wederom weten we dat we met een Bond-score te maken hebben. Een absolute verademing op het high-state-of-the-art-gruwel dat we Die Another Day kunnen noemen.
Het Solange thema is de minste van de score, maar toch nog steeds behoorlijk goed om naar te luisteren. Het thema keert terug in Trip Aces. Ook keert het Bond nummer hierin terug, langzaam en bijna onopvallend, maar de oplettende luisteraar zal het horen. Miami International is een soort African Rundown maal drie. Het is een harde track die een frisse afwisseling brengt qua instrumenten, en sferen. Het begint hard met het Casino Royale thema, maar gaat over in suspense muziek. Erna volgen enkele harde stukken percussie, en zware drums krijgen genoeg speelruimte, net als de blazers en de strijkers.
I'm the Money is een zeer plezierige track: Hij is weliswaar kort, maar is een mooie overbrugging naar het tweede, toch nog betere gedeelte van de score. Het Casino Royale thema klinkt erg mooi, met blazers, gesteund door prachtige strijkers. Omgedraaid is de eveneens korte track Aston Montenegro. Hierin wordt het thema ook groots gespeeld, maar nu steunen de blazers de strijkers. Het derde thema, dat van Vesper, doet nu zijn intrede. Een romantisch thema, romantischer dan we ooit hadden kunnen verwachten van een Bond-score. Het is zo simpel, slechts 6 aanslagen op een piano en je hebt een bloedmooi thema. Het keer verscheidene keren terug in de score, en zelfs in Quantum of Solace.
The Tell is werkelijk waar saai. Het is de eerste pokerscène, en de muziek is in alle pokerscènes saai, wat Arnold niet aan te rekenen valt: meer ervarene componisten hadden hetzelfde gedaan. Stairwell Fight is weer een van die prachtige actietracks. Na enkele geweldige duetten tussen strijkers en etnische drums, is er weer wat spanning met synthesizers. De rest van de track worden we gebombardeerd met heerlijke drums en percussie.
Vesper begint bijna net als Dinner Jackets, maar dan komt het echte Vesper-thema. Het is een prachtig liefdesthema, en dat terwijl het zo simpel is.De piano is heerlijk meewerkend met de strijkers. Bond Loses it all is een pokertrack, dus overslaan. Dirty Martini begint akelig goed, en is erg, maar dan ook erg effectief in de film. Het is werkelijk waar angstaanjagende muziek, en knerst door je oren heen. Het einde wordt prachtig begeleidt door zwaar bombastisch slagwerk.
The End of an Aston Martin is zeer spannend en geeft je meteen een energiestoot. Het Casino Royale thema wordt vaak herhaald, en klinkt spannend in de oren: zware kopers, met energieke drums. The Bad Die Young is underscore in de trend van Nothing Sinister.
Een van de beste tracks komt met City of Lovers. Het Vesper thema klinkt groots, en is gewoon liefdevol. De muziek wordt in de film bijgestaan door het prachtige Venetië, en de prachtige actrice Eva Green. Het Vesper thema horen we gelukkig ook nog even.
The Switch is de mooiste actietrack. Al snel horen we die oh zo typische Bond-blazers, en hoge noten maken chaos en spanning. In diezelfde prachtige trend is Fall of a house in Venice. Death of Vesper is verschrikkelijk triest. Prachtige violen maken een begin, en daar is Vespers thema, wat zachter, en langzamer..eenzamer... werkelijk waar hele ontroerende muziek. De strijkers nemen het weer over. De piano doet wederom zijn intrede. Een hoorn klinkt vaag. En blijft diep in je oren hangen. Hij zwijgt echter als de piano op zijn mooist speelt. Het Vesper thema klinkt verzwakt, en mooier, en toch zieliger dan ooit.
The Bitch is dead is kort, en toont ons een soort rouwtrack voor Vesper. Het is wat afstandiger en kouder.En daar is de finale. The Name's Bond...James Bond. Het bond thema wordt keihard gespeeld, en klinkt mooier dan ooit.
Met Casino Royale horen we eigenlijk wat we gemist hebben sinds Tomorrow Never Dies, en vinden vele filmmuziekliefhebbers weer hun weg naar James Bond-scores die zo geniaal werden ingeluid door John Barry, vele jaren geleden. De kracht van de score zit hem in de afwisseling. De ene fantastische actietrack wordt afgewisseld met suspense, de romantiek met het tragische. En dat maakt Casino Royale niet alleen een toegankelijke score, maar ook meteen de beste score voor ene James Bond-film ooit.