Lost: Season 2

Dat de serie ‘Lost’ een tweede seizoen kreeg was allerminst een verrassing. De dollar-machine draait immers op volle toeren. Dat Giacchino ook voor dit seizoen de muziek schreef is nog minder een verrassing. De man bouwde in geen tijd een krachtige reputatie uit als veelzijdig componist. Zijn eerste kansen kreeg hij van Spielberg zelf, en sindsdien is zijn naam verbonden met talloze high profile projecten zoals de recente Mission Impossible III.

De score opent – net als seizoen 1- met ‘Main Title’ ‘gecomponeerd’ door de bedenker van de serie J.J. Abrams. Een slimme manier van Abrams om ook zijn deel van de royalty’s te innen. Beginnen doet het dus pas echt met ‘Peace Through superior firepower’ een fantastische track-titel vol energetische muziek. Knetterende chaos zorgvuldig georkestreerd door Giacchino. Het is in dergelijke tracks dat Giacchino zichzelf profileert als een ‘Incredible(s)’ composer. ‘Final Countdown’ is dan weer vertederend met een streepje cello en enkel pianoklanken. ‘World’s worst landscaping’ brengt een verrassende afwisseling en klinkt onverwacht vrolijk en speels. Een melodica versiert pizzicatoviolen boven een laagje percussie. De score bevat héél wat underscore. Maar krijgt vooral in het eerste deel van het album welgekomen afwisselingen met reflecterende muziek; vaak voor strijkers. ‘Mess it all up’, ‘The gathering’, ‘Shannon’s funeral’ zijn daar mooie voorbeelden van. Bij ‘Hurley’s handout’ word je voor de eerste keer echt vertederd door een compositie dat naast het kampvuur lijkt geschreven. Gitaar met wat piano en violen zetten die sfeer mooi neer. ‘Just another day on the beach’ zet dan weer een meer snedige toon neer met ostinato-violen. Voor de eerste – en enige - keer in de score krijgen we het thema uit seizoen 1 te horen. Een thema dat goed werkt maar de gelijkenis met ‘Cinque’s theme’ uit Williams’ Amistad is toch wel groot. De score wordt pas echt donker met ‘The Tribes Merge’. Brutale percussie met glissando’s in de violen die soms wel tijdens het spelen ontstemd worden om de ijle sfeer te benadrukken. Wat veder in de score horen we een opeenstapeling van dissonanten in ‘Charlie’s dream’.
Het tweede deel van de score wordt minder interessant door – zoals reeds aangegeven - de vele underscore. Het is vreemd dat bepaalde interessante muziek uit de serie de cd-release niet haalde maar minder interessante muziek zoals ‘Claire’s escape’ dan weer wel. Maar dat is wel vaker het geval bij soundtracks.
Intussen rommelt de muziek wat verder, en het is pas in ‘The Hunt’ dat er nog een kort stukje opmerkelijke muziek valt te bespeuren. Agressieve orkest-accenten op sterke tellen met alweer jachtige percussie als begeleiding. Maar het is net iets te kort om de ganse track memorabel te maken. Na nog meer underscore is er dan toch nog een herkenbaar moment te horen in het obligatoire ‘End title’. Het is dus wachten tot de laatste track om de schuivende kopers te horen die intussen geassocieerd worden met de serie ‘Lost’.

Zeer gemengde gevoelens dus. Hier en daar herken je al terugkerende kenmerken. Maar een echte eigen stijl heeft Giacchino nog niet gevonden. Wel is de muziek hier - vooral in het eerste - weldoordacht, gevarieerd en vrij coherent; ondanks dat het gaat om muziek voor een serie. Giacchino verrast ook hier en daar met originele orkestraties met name voor de percussie. Maar ‘Lost 2’ kampt echter wel met enkele dode momenten, net als de serie zelf. De vele underscore – dat zonder de beelden enorm veel van zijn zeggingskracht verliest – doet de luisterervaring geen goed. Verder is het geluid van het orkest beperkt en erg korrelig. Thema’s zijn er quasi niet, en de enige rode draad is de wrevelige underscore. Hierdoor zal je als luisteraar niet gauw geneigd zijn om de cd vaak te beluisteren. Wat spijtig is, want dat is toch het nut van een soundtrack-cd. Het wordt nu afwachten wat de makers nog in petto hebben. Hopelijk stoppen ze op hun hoogtepunt en laten ze het mysterie voortduren. Maar ik vrees dat men eerder het concept zal uitmelken en kiezen voor het snelle geld. Tijd zal dat uitwijzen…