My Name is Nobody

De western My Name is Nobody is een typisch voorbeeld van een Spaghetti Western, geregisseerd en geproduceerd door Italianen en ook hoofdrolspeler Terence Hill is een Italiaan, evenals vele andere acteurs Italianen zijn. De film is geregisseerd door Tonino Valerii, die menige western op z'n conto heeft. Maar ook grootmeester Sergio Leone speelde een belangrijke rol bij de productie en regie van de film. De film is eigenlijk een soort parodie op het western-genre, door het vet aanzetten van toen typische westernbeelden, gecombineerd met de nodige humor. De film was een groot succes.
Het verhaal draait om revolverheld Jack Beauregard (Henry Fonda) die graag met pensioen wil en wat geld bij elkaar probeert te schrapen om naar Europa te kunnen varen, weg van z'n rivalen. Nobody (Terence Hill) is ook zo'n duelist die Jack als z'n grote voorbeeld ziet en hem graag glorieus de geschiedenis ziet ingaan. Daartoe 'regelt' Nobody een bende criminelen om daarmee de
ultieme setting te creëren voor Jack's laatste moment van glorie, tegen wil en dank...

De muziek bij de film is gecomponeerd door Ennio Morricone, want waar Sergio Leone gaat, daar gaat ook Morricone.
Omdat de film een western is, heeft Morricone de muziek die typische westernklank meegegeven, die duidelijk herkenbaar is uit de scores van zijn andere westerns. Wellicht is dat een van de redenen waarom ook de score een groot succes is geworden.
De film is een western-parodie en het thema voor Nobody, die in de film ook een typisch komische rol heeft, is dan ook vlot en luchtig en past daarmee prima bij dat komische karakter van zijn personage. Het arrangement van die openingstrack is bijna een deuntje, maar is tegelijk solide genoeg om erg aangenaam te zijn.

Het thema voor Jack is vrijwel het tegenovergestelde van die voor Nobody. Jack's thema is een veel tragere melodie, die in een adagio-stijl dicht aanleunt tegen het wereldberoemde thema van Once upon a Time in the West. Met langzame strijkers en een mooie vrouwenstem brengt Morricone deze wat tragische en tegelijk hoopvolle track op een bijzonder aansprekende manier.
Ook herkenbaar uit Once upon a Time in the West is de track 'My Fault?'. Het begint met het geluid van een wekker, gevolgd door xylofoonklanken, waarna gitaarklanken volgen, die de spanning opvoeren. Daarna vanaf halverwege de track komt de elektrische gitaar naar voren, op underscore van staccato strijkers en aangevuld met trompetten. De muziek doet duidelijk denken aan de
track The Man with the Harmonica uit Once Upon a Time, maar er zijn wel duidelijke verschillen. Beide zijn echter sterke tracks.

Een ander thema, maar ook weer duidelijk herkenbaar uit The Good, The Bad and the Ugly is 'The Wild Bunch', een vlotte melodie die ondersteund wordt door drumpercussie. Maar juist opvallend zijn de aparte stemmen van zowel mannen als vrouwen. En ook het menselijke gefluit van de melodie is typisch voor Morricone's westernmuziek.
In deze track komt een kort stukje voor met daarin het thema uit het klassieke werk van Richard Wagner's Die Walküre, met Die Walkürenritt. Dit heeft Morricone een op een overgenomen in zijn score en deze melodie hoor je ook terug in 'More than the Walkyries', een track in dezelfde stijl als 'The Wild Bunch'.

Een paar tracks op dit album bestaan vooral uit typische Morricone-soundscape-muziek, die vooral bestaat uit losse geluiden en vreemde effecten, zonder dat je dit noemenswaardig als muziek kunt betitelen. Dit soort tracks doen eigenlijk nogal afbreuk aan de genietbaarheid van zo'n Morricone-score. Het is weliswaar een typisch stijlkenmerk van Morricone dat hij dit soort muziek verwerkt in zijn scores, maar deze tracks zijn niet prettig beluisterbaar.

Het album sluit af met het hoofdthema voor Nobody, maar nu in een wat trage en tragische kleuring, gespeeld op de blokfluit met strijkers als underscore. Het album sluit daarmee af zonder climax en gaat eigenlijk een beetje als een nachtkaars uit.

Kortom, met My Name is Nobody heeft Ennio Morricone een aantal prachtige thema's neergezet. De thema's laten je bijna terugverlangen naar zijn eerdere western-scores, maar kunnen prima op eigen benen staan. Dat maakt deze muziek bijzonder genietbaar en aantrekkelijk. Toch is zeker niet alle muziek op dit album zo fraai, want net zoals op veel andere Morricone-scorealbums, staan er een paar tracks op met vooral geluidseffecten om de spanning in de film te verhogen. Daar werkt het goed, maar op een luisteralbum juist niet. De waardering voor het geheel van dit album komt daarmee op 83 uit 100 punten, vooral door de bijzonder mooie eerste helft van het album.