Na The Lord of the Rings Trilogie en de nog steeds lopende Harry Potter-saga, is Fantasy ietwat op zijn retour. Natuurlijk kregen we films zoals The Chronicles of Narnia, King Kong, The Lady in the Water, The Golden Compass, Stardust en nog talloze andere werken, maar de laatste 2 jaar blijkt dat bezoekers de voorkeur lijken te geven aan de wat dramatischere films, of juist de rom-com. De cijfers liegen er niet om, en ik twijfel er niet aan dat The Golden Compass beslissend was voor het faillissement van New Line Cinema. Niet te vergeten Narnia 3, dat Disney heeft doorgegeven naar 20th Century Fox. En toegegeven, The Golden Compass en Prince Caspian waren ook geen ijzersterke films. Stardust was dan nog een uitzondering, maar werd eigenlijk een beetje over het hoofd gezien in de filmindustrie. Inkheart is het zoveelste fantasyboek dat zijn weg naar het witte doek heeft gevonden. Zowel de cijfers als de recensies waren niet al te lovend. Maar een ding is een feit: Inkheart heeft, net als al de bovengenoemde werken géén slechte score.
Maar wat wil je ook. Namen zoals Harry Gregson Williams, James Newton Howard, Howard Shore, John Williams, Patrick Doyle, Alexandre Desplat zijn niet de minste. Javier Navarette ook niet. Fireflies in the Garden en Pan’s Labyrinth zijn niet de minste titels. De 53 jarige, uit Spanje afkomstige componist levert ook hier goed werk af. Nee verheug je niet op zwaar werk zoals je dat in Pan’s Labyrinth hoorde, maar laat je meeslepen door het prachtige hoofdthema, prachtig verzonnen instrumentaties en vooral erg goede instrumentale keuzes. Vooral de hoge strijkers krijgen veel ruimte van Navarette, maar voeren eigenlijk alleen het hoofdthema uit. Dat mag de pret niet drukken, want Navarette heeft nog meer in huis. Zo is er veel goed uitgevoerde en ietwat alternatieve percussie, die vreemd genoeg toch hetzelfde klinkt, maar nooit verveeld. Spanning is er niet echt, de drempel tussen vrolijke, zorgeloze muziek en zwaar koperwerk met koor, ondertussen een standaardvereiste in fantasyfilms, is niet erg hoog, maar dat houd in ieder geval de vaart erin. De underscore is er zorgvuldig uitgeknipt, en zorgt voor een score met vaart. Wat we tevens ook niet mogen vergeten zijn enkele prachtige pianostukken, die de wat gevoeligere kant bloot leggen, en soms zelfs doen denken aan David Arnold’s liefdesthema uit Casino Royale en Quantum of Solace. Navarette brengt er ook wat absurdisme in, zo laat hij vrij vaak een Arabisch getint stuk terugkeren, en is er een vreemd maar prachtig verzonnen deel weggelegd voor het ouderwetse orgel. My Declaration is een wannabe-emotioneel liedje en een slechte afsluiter, maar kan niet het feit verhullen dat Navarette een goede score heeft afgeleverd. Eentje die zich moeiteloos schaart tussen juweeltjes als Stardust, The Golden Compass en The Chronicles of Narnia.