Back to the Outback
(Digital)

De Australische productie Back to the Outback is een animatie-komedie, die geregisseerd is door Clare Knight en Harry Cripps, die daarmee beiden hun eerste film maakten. Cripps schreef daarnaast ook het scenario. Beide regisseurs hadden moeite om het scenario geproduceerd te krijgen, omdat ze dieren in de hoofdrollen hadden die niet direct tot ieders verbeelding spreken. De film is geproduceerd door Netflix en slechts beperkt in de bioscopen uitgekomen, waarna de film op de streamingdienst is geplaatst, waar deze vervolgens positief ontvangen is.
Het verhaal begint in een dierentuin in Sydney, waar Chaz Hunt (stem Eric Bana) een show heeft met enge dieren, waarmee hij het publiek bang probeert te maken, wat de dieren eigenlijk maar belachelijk vinden. Jackie (stem Jacki Weaver) is een zoutwaterkrokodil die de anderen vertelt over de 'outback', waar de natuur in Australië nog wild is. Als hij echter na een ongelukje met de zoon van Chaz, uit de dierentuin weggehaald wordt, besluiten de andere vier te ontsnappen, om op zoek te gaan naar de 'outback'. De Taipan (slang met stem Isla Fisher), de trechterspin (stem Guy Pearce), de doornige duivel (leguaan met stem Miranda Tapsell) en de schorpioen (stem Angus Imrie) moeten echter de eigenwijze koala (stem Tim Minchin) uitschakelen en meenemen op hun reis...

De muziek bij deze animatiefilm is van Rupert Gregson-Williams, die al veel vaker met het animatie-bijltje gehakt heeft.

Het album opent met een aantal songs uit de film. De eerste daarvan is 'Hello World' gezongen door Evie Irie, die een disco-achtige sfeer heeft, met een beetje soul en funk. De tweede is de song 'ROAR', die gezongen wordt door G Flip, wat staat voor Georgia Flipo, die de song ook geschreven heeft. Dit is meer een echte popsong, die daardoor ook beter in het gehoor ligt.
De derde song wordt gezongen door Tim Minchin, die dit samen doet met Evie Irie. Hij heeft deze vlotte, wat hipperige, maar best aardige popsong ook zelf geschreven. Minchin heeft ook de stem gegeven aan de koala in de film.
De vierde song is veruit de mooiste en veruit de kortste. Deze 'Maddie's Lullaby' is eveneens geschreven door Tim Minchin, maar wordt gezongen door Thelma Plum. Eigenlijk komt de song na een heel rustig begin, pas halverwege op gang, en kent daardoor feitelijk maar een couplet.
Er staat nog een song op het album, maar die komen we pas aan het einde tegen. Deze song van Alex the Astronaut komt overigens niet in de film voor, dus het is een raadsel waarom deze overigens best heel aardige song op dit album terecht is gekomen, of het zou al moeten zijn om daarmee deze Australische Alexandra Lynn als zangeres te promoten.

Dan begint met de vijfde track de score van Rupert Gregson-Williams. Hij heeft een orkestrale score gecomponeerd, die her en der met allerlei exotische en elektronische klanken wordt aangevuld, waarbij zelfs elektrische gitaren niet ontbreken.
De muziek die Gregson-Williams componeerde past wellicht goed bij zo'n avontuurlijke film met veel spannende momenten, want een flink deel van de muziek heeft een nogal grillige kleuring en komt ook nogal eens behoorlijk dreigend of zelfs spannend uit de hoek. Dat maakt de beluisterbaarheid los van de film er overigens niet echt beter op. Tracks als 'Redbacks', 'Near Miss', 'Fire Truck Pursuit' of het grillige 'Dung Balls' hebben die kenmerkende spannende stijl.
Tegelijk wordt het komische karakter van de film niet uit het oog verloren, want regelmatig komt vlotte deuntjes voorbij, met pizzicato gespeelde strijkers of staccato riedeltjes, waar tussendoor steeds korte stiltes vallen, om het komische karakter te versterken. Typische wat langere comedy-gedeelten komen voor in tracks als 'Arrival in Sydney', 'Pretty Boy Trouble', 'Toad Love', 'School Bus Mayhem', 'Chaz captures the Gang' of 'Maddie Beautiful'.
Een aparte track is 'Tasmanian Devils', die vooral spannend is gecomponeerd, maar waarin ook calypso-achtige klanken voorkomen. In andere tracks komen weer fraaie heldere stemklanken voor, maar vaak zijn dit slechts kortdurende elementen.

Toch heeft Gregson-Williams fraaie elementen in z'n score opgenomen. Dat zijn enerzijds prachtige vol orkestrale en melodieuze klanken, die echter vaak maar kort in een track te horen zijn. En datzelfde geldt ook voor de meer ingetogen momenten, die in de film een wat emotionelere lading hebben. Ook dan is de muziek prettig melodieus en kabbelt het op die melodieën fraai voort, in die prettige orkestrale kleuring waarin de muziek van deze hele score staat. Toch zijn het vaak niet al te lange delen van tracks, waarin deze fraaie muziek te horen is, waarna ze worden opgevolgd door weer meer komieke of juist spannende klanken.
De score sluit af met 'Outback Parade' en dit is een van de fraaiste tracks van de score, met een mooie vol orkestrale kleuring, terwijl ook ingetogener gedeelten voorkomen. Vooral het laatste deel van de track loopt uit naar een prachtige climax van orkest, koorklanken en zangstem. Het is jammer dat deze stijl niet wat vaker in de score te horen is.

Kortom, met zijn muziek voor Back to the Outback heeft Rupert Gregson-Williams een orkestrale score neergezet met een prettige kleuring en best wel fraaie melodielijnen. Toch valt de score een beetje tegen, vooral omdat de muziek nogal grillig is en er veel afgewisseld wordt tussen fraaie en meeslepende orkestraties en een komische of juist spannende stijl. Het is juist die afwisseling binnen de tracks, die de beluisterbaarheid wat negatief beïnvloeden. Alleen de laatste scoretrack loopt voluit in die fraaie stijl door tot aan een prachtige climax. Op het album staan ook nog vijf song, die allemaal een wat poppy stijl hebben, maar gemiddeld best aardig zijn, hoewel ze wat minder goed bij de score passen. De waardering voor de songs komt op 67 uit 100 punten en die voor de score op 72 punten. Het album komt daarmee op een ronde 70 uit 100 punten.