The French Dispatch

De Amerikaanse film The French Dispatch heet voluit The French Dispatch of the Liberty, Kansas Evening Sun, waarbij de Evening Sun de krant voorstelt van het stadje Liberty in de staat Kansas. De film is geregisseerd door Wes Anderson (The Royal Tenenbaums, Moonrise Kingdom, The Grand Budapest Hotel, Isle of Dogs). Hij werkte ook mee aan het scenario, dat bestaat uit een aantal min of meer aparte verhalen. Aan de film werkten vele bekende acteurs mee, als Bill Murray, Owen Wilson, Tilda Swinton, Benicio del Toro en Adrien Brody. De film zou aanvankelijk in 2020 uitgebracht worden, maar door de covid pandemie verschoof dat naar 2021, waar de film eerst op het filmfestival van Cannes en andere festivals is vertoond. Pas een paar maanden later kwam de film in de bioscoop, waar deze overwegend erg goed ontvangen is.
Het verhaal bestaat uit meer delen, waarbij het gaat om de (fictieve) krant 'Evening Sun', waarvan Arthur Howitzer Jr. (Bill Murray) de eigenaar en eindredacteur is. Hij krijgt echter een hartaanval en overlijdt. Dan blijkt uit zijn testament dat de uitgave van de krant onmiddellijk gestopt moet worden. Er mag nog 1 uitgave volgen, als allerlaatste afscheids-editie. Daarin moeten dan drie eerder gepubliceerde artikelen opnieuw afgedrukt worden, samen met zijn nagedachtenis. De film vertelt dan de verhalen van die eerdere artikelen.

De film is voorzien van muziek van diverse componisten en allerlei songs, maar met een centrale score van Alexandre Desplat. Overigens zijn, evenals de introductie, twee van de drie verhalen binnen de film voorzien van muziek van Desplat. Het middelste deel over een studentenprotest is niet voorzien van muziek van Desplat, maar van diverse songs en muziek uit andere films of klassieke werken, zoals van Mozart, maar dan op mandoline en gitaar, en van Bach, maar dan à capella gezongen met percussie. Eigenlijk is dat middelste deel muzikaal gezien duidelijk het meest interessant. Vooral de track van Ennio Morricone uit zijn film I Malamondo uit 1964 is fraaie filmmuziek, die pakkend is. En het 'Adagio' uit de film Compte à Rebours uit 1971, gecomponeerd door Georges Delerue is verreweg de mooiste track van het hele album, met een prachtige romantische vioolsolo à la Bach in tegenmelodie op de orkestrale ondergrond. Er is ook een stukje filmmuziek uit The Scent of Mystery (of Holiday in Spain) uit 1960, met nogal jazzy muziek van Mario Nascimbene, met daarbij steeds een irritante claxon die er doorheen klinkt.

Het album bevat ook een aantal songs, die vooral Franstalig zijn, soms erg gedateerd en niet echt overhouden. Vooral de song van Jarvis Cocker, die het album afsluit levert kromme tenen op door de manier waarop deze Engelstalige zanger dat Franstalige lied zingt. Het is uiteraard op een komische manier voor de film zo bedoeld, maar toch hoogst irritant.

Dan is er de score van Alexandre Desplat. Hij heeft een nogal minimalistische stijl gekozen, allicht in overleg met regisseur Anderson, waarbij de piano de hoofdrol speelt. Een groot aantal tracks zijn dan ook solo pianostukken zonder verdere begeleiding. Die tracks worden gespeeld door de bekende pianist Jean-Yves Thibaudet. In een paar tracks worden die pianoklanken aangevuld met andere instrumenten. Zo hoor je in 'Mouthwash De Menthe' een lichte percussiedreun achter de pianoklanken, in een enkele andere track hoor je aanvullend percussie en staccato koperblazers. Maar de melodieën spreken totaal niet aan en hebben ook vaak een wat komisch deuntjes-gehalte, die regelmatig doet denken aan de veel prettiger muziek van Fantastic Mr. Fox, vooral in de openingstrack van het album 'Obituary', wat veruit de fraaiste track van de score van Desplat is. Maar waar de muziek voor Mr. Fox volop varieerde, is dat hier, behalve de openingstrack, veel te beperkt, terwijl ook melodisch het licht een beetje uit gaat.
De muziek voor het eerste verhaal in de film is door Desplat van een wat meer jazzy kleurtje voorzien, waardoor die muziek wat zeurderig overkomt, met vreemde harmonieën in de pianomelodietjes, die ervoor zorgen dat het allemaal wat minder gemakkelijk in het gehoor ligt.
De muziek voor het derde verhaal begint met 'Police Cooking', waarin steeds hetzelfde pianodeuntje wordt aangevuld met banjo- en andere klanken. En ook volgende tracks zijn deuntjes die regelmatig worden aangevuld met allerlei staccato gespeelde instrumenten. De muziek is hier wat minder jazzy en wat meer deuntjes-achtig, terwijl al die deuntjes ook nog eens op elkaar lijken en continu herhaald worden. Daardoor valt het allemaal niet mee en is het na verloop van een paar tracks eigenlijk best heel irritant om naar te luisteren.

Kortom, met dit album van The French Dispatch krijg je gevarieerde muziek te horen, met ruim een half uur van scorecomponist Alexandre Desplat, wat ongeveer de helft van de albumlooptijd is. Daarnaast worden we getrakteerd op diverse songs, waarvan de meeste Franstalig zijn. Die songs zijn overwegend redelijk, maar zeker niet allemaal. Dan zijn er nog een paar klassieke tracks, die eveneens best heel aardig zijn, maar de muziek die de show steelt op dit album bestaat uit een track van Ennio Morricone en vooral een prachtige melodieuze track van Georges Delerue. De score van Desplat valt daarbij in het niet. Die bestaat vooral uit wat minimalistische pianodeuntjes, aangevuld met allerlei meer of minder bijpassende instrumenten. Eigenlijk is alleen de openingstrack van Desplat meer dan de moeite waard, want van Desplat's score is dat eigenlijk de enige fraaie track. Zijn scoremuziek krijgt een waardering van 43 en het album een waardering van 58 uit 100 punten.