The Eight Hundred


Filme Lançamento do filme: 2020
 

Inscreva-se agora!

Mantenha-se mais informado e tenha acesso à informação de colecionadores!





 

# Rastrear   Duração
1.When I Turn To Dust2:47
2.Great City in Ruins2:47
3.Day 14:50
4.White Horse1:49
5.Imminent Danger3:09
6.Overstepped Bounderies5:28
7.Day 24:10
8.True Heroes5:35
9.Day 34:01
10.True Gold Fears No Fire4:38
11.A Vision2:49
12.Day 44:54
13.Politics of War3:58
14.The World Is Watching Us3:11
15.Before The Dawn3:31
16.Take Cover6:47
17.Last Stand2:34
18.You Will See My Smile2:36
19.Remembering (Chinese Version)4:50
20.Remembering (International Version)4:51
 79:15
Envie sua opinião Ocultar críticas em outros idiomas

 

The Eight Hundred - 08/10 - Revisão de Lammert de Wit, apresentado em (Holandês)
De film The Eight Hundred is een Chinees historisch oorlogsdrama van epische proporties. De film is geschreven en geregisseerd door Guan Hu en zou oorspronkelijk in 2019 in de bioscopen verschijnen, maar de Chinese ambtenarij en censuur gooide een flinke portie roet in het eten, waardoor de film pas in augustus 2020 in China in de bioscopen verscheen en daarna ook internationaal is uitgebracht. De film is in de pers erg goed ontvangen, was in de bioscopen erg succesvol ondanks de covid-epidemie, en wellicht daardoor zelfs de meest succesvolle film van het jaar.
Het verhaal speelt zich af in 1937, aan het begin van de tweede Chinees-Japanse oorlog, als voorloper van de tweede wereldoorlog in het Oosten, toen de Japanse keizerlijke troepen Shanghai binnenvielen en de Slag om Shanghai begon. Na drie maanden en vele slachtoffers besloten de Chinezen terug te trekken, om niet ingesloten te raken. Een van de Chinese kolonels voerde ruim 450 militairen aan en besloot tot de verdediging van het Sihang opslagcomplex langs de rivier Suzhou, waar vele Japanse aanvallen werden afgeslagen en de terugtrekking verdedigd kon worden. Ook lag het complex tegenover vele buitenlandse concessiegebiedjes, waardoor de Japanners beperkt waren in hun slagkracht...

De muziek bij deze Chinese film is niet in handen gekomen van een Chinese componist, terwijl ze er toch voldoende van zouden moeten hebben. De opdracht ging naar de muziekfabriek van Hans Zimmer, die Andrew Kawczynski hiervoor naar voren schoof. De Poolse Kawczynski, die al een aantal jaren in Los Angeles woont had al met Zimmer samengewerkt in een groot aantal films.
Daarnaast werkte Rupert Gregson-Williams mee aan de score, die vooral de melodieën van de thema's voor de film componeerde, die Kawczynski heeft geïntegreerd in zijn tracks. Kawczynski had al met Gregson-Williams samengewerkt voor zijn score Wonder Woman, dus ze kenden elkaar al goed.

Het is goed hoorbaar dat de score voor The Eight Hundred uit de stal van Hans Zimmer komt. De muziek zou ook zomaar in een superheldenfilm kunnen passen, immers daar had Kawczynski ook al voldoende ervaring mee.
Het album begint met een aantal tracks die een duidelijk donkere toon neerzetten, met veel lage klanken, die vooral elektronisch worden geproduceerd. Lage strijkerklanken en lage klanken van koperblazers worden daarbij op wat galmende achtergrondgeluiden gezet, waardoor de nodige dreiging en spanning in de muziek doorklinkt, vooral wanneer die achtergrondgeluiden meer naar de voorgrond komen en daarbij een licht chaotische kleuring aannemen.
Tegelijk heeft de muziek in een aantal tracks een stevig pulserende stijl, wat een zekere urgentie aan de muziek geeft en deze tegelijk toch ook prettig verteerbaar maakt. Melodieën zijn in deze eerste tracks nog behoorlijk afwezig, waardoor de muziek meer een soort dramatische en dreigende underscore vormt, dan een melodieuze begeleiding van de personages. Behalve volle en stevige klanken en zwaar aangezette muziek komen ook de nodige minimalistische passages voor, die daardoor extra dreiging aan de film meegeven.

Soms heb je de indruk meer naar een score voor een game te luisteren dan naar een filmscore, maar dit is toch echt de muziek voor een film. Tegelijk is Kawczynski's muziek niet al te overdadig in de percussie en ligt het tempo niet al te hoog, zoals bij games regelmatig wel het geval is. De muziek is daardoor toch goed beluisterbaar en eigenlijk nergens irritant.
De elektronische component van de muziek is behoorlijk hoog, terwijl de orkestrale klanken wat beperkter blijven en ook door de elektronische trukendoos gehaald zijn.
Een paar tracks hebben een hoog soundscape-gehalte, zoals 'Immenent Danger', die vooral bestaat uit lang aangehouden geluiden en klanken, met weer andere geluiden op de achtergrond, zoals van ver weg inslaande bommen.

Pas bij de track 'True Heroes' begint de muziek vanaf halverwege eindelijk wat meer melodie te krijgen en begint de invloed van Gregson-Williams zich uit te betalen. Ook in volgende tracks komen melodieën voorbij die de muziek de nodige heroïek geven en die een wat majeure kleuring hebben in een bijna bombastisch arrangement. Juist die melodieën maken de tweede helft van het album tot een veel aangenamere luisterervaring dan de eerste helft. Zelfs wanneer de muziek een meer ingetogen stijl heeft, spelen de melodieën een belangrijke rol. Vooral een track als 'Day 3' heeft een prettige melodieuze kleuring en een stoere percussie, die de melodie een soort drive geeft en voortstuwt in een positieve sfeer. Ingetogen intermezzo's tussendoor zorgen nog voor dreiging, maar worden al snel weer overvleugeld door de aangename en stevige melodieuze kleuring.

Vooral de laatste vijf tracks van de score, vanaf 'The World is Watching Us', zijn boven verwachting melodieus en doen soms denken aan de scores voor Batman, Wonder Woman of Aquaman. Daarmee is dit laatste deel van de score veruit de meest prettig beluisterbare. Dit is muziek die bijzonder genietbaar is in al z'n heroïsche kleuring. 'Before the Dawn' begint erg ingetogen, maar het blijft melodieus en de muziek bouwt steeds een beetje op naar een soort climax, die aan het eind ineens wegvalt in een solo altvioolmelodie. Erg fraai.
In de track 'Take Cover' krijgt de muziek weer zo'n prettige pulserende stijl, met heftige percussie in de achtergrond, wat de muziek toch weer lekker bombastisch maakt.
De afsluitende 'You Will See my Smile' is een mooie en ingetogen track, die een zekere dramatiek in zich heeft, terwijl de themamelodie weer aangenaam voor het voetlicht komt.

Het album sluit af met twee songs, die beide dezelfde melodie en arrangement hebben. Alleen wordt de tekst in de eerste voor het eerste deel in het Chinees gezongen door zangeres Na Ying, die dat prachtig en aangenaam zuiver doet. Vanaf pakweg anderhalve minuut neemt Andrea Bocelli dat in het Engels over, waarna beide later in duet samen zingen, in een werkelijk prachtige uitvoering. De melodie is niet van Kawczynski of Gregson-Williams, maar het is de bekende melodie van The Londonderry Air, beter bekend als Danny Boy.
De laatste track is dezelfde, maar dan volledig in het Engels gezongen. En even fraai.

Kortom, met zijn muziek voor de Chinese oorlogsfilm The Eight Hundred heeft Andrew Kawczynski een score gecomponeerd met twee kanten. De eerste is het eerste deel van het album en die bestaat eigenlijk vooral uit een tamelijk melodieloze 'wall of sound', met veel bombastische klanken en geluiden, maar zonder echt muzikaal te zijn. Dat muzikale van de broodnodige melodie begint eigenlijk pas halverwege het album. Dan worden de tracks eindelijk voldoende melodieus om van aangename muziek te kunnen spreken en vanaf track 14 wordt de muziek zowaar nog bijzonder fraai, vooral omdat deze dan volop melodieus geworden is en tegelijk niet aan fraaie en bombastische klanken heeft ingeboet. De invloed van Rupert Gregson-Williams is hier duidelijk te merken. De algehele muzikale kleuring komt daarbij duidelijk uit de muziekstudio's van Hans Zimmer, maar dat is zeker geen nadeel. Het album sluit af met twee identieke songs op de melodie van Danny Boy, waarop door Na Ying en Andrea Bocelli prachtig gezongen wordt. De tweede helft van het album maakt daardoor nog veel goed en haalt de waardering op naar een mooie 77 uit 100 punten.


Informe uma falha ou envie-nos informações adicionais!: Login

 



Mais