Psycho

Regisseur Alfred Hitchcock besloot eind 1959 om het naar Ed Gein gerelateerde boek 'Psycho'van Robert Block te gaan verfilmen. In 1960 kwam de film, onder veel poeha en reclame in de bioscopen en maakte in die tijd veel los bij het publiek. Een verwarde motelbaas en z'n dominante moeder, die motelgasten vermoorden terwijl ze onder de douche staan, of een trap op komen lopen ( voor de mensen die niet bekend zijn met het verhaal, laat ik de clue nog even achterwege) liet menig kijker met een ongemakkelijk gevoel achter, en douchen in het algemeen werd net zo creepy als zwemmen in de zee, na het zien van 'Jaws'.

In totaal kreeg de originele Psycho nog drie sequels, inclusief Psycho IV: The beginning.
Anthony Perkins speelde in alle vier films een formidabele Norman Bates, maar 8 jaar na de laatste film kwam er in het remake-tijdperk een kans voor een gedurfde hervertelling van het
bekende verhaal. Regisseur Gus Van Sant wilde trouw blijven aan Hitchcock's versie, door letterlijk de hele film vanuit elke angle na te copieeren. Deze keer in kleur en met een paar kleine modernere aanpassingen ( Juliane Moore draagt een walkman, en Norman die zich masturbeerd terwijl hij z'n potentiele slachtoffer begluurd).
Vince Vaughn kreeg de eer om in de huid van de gestoorde Norman Bates te kruipen, Anne Heche speelt Marion Crane ( de rol die Janet leigh origineel speelde) en ook Lord Of The Rings' Viggo Mortensen speelt een aardige rol als Sam Loomis.
De originele score van Bernard Herrmann word deze keer door Danny Elfman ingespeeld, en ook totaal overgedaan in betere geluidsvorm, iets wat een van de betere plussen is aan deze Psycho 1998.
De uiteindelijke film is helaas niet noemenswaardig, en in mijn ogen een van de meest overbodige remakes ooit gemaakt.
De soundtrack van Psycho is opzich wel weer aardig. Naast een paar cues uit de filmscore, staan er op deze schijf ook afwisselende songs van b.v. The Pet Shop Boys, Rob Zombie en Lamb. De meeste tracks zijn meer geinspireerd door de film, dan dat ze werkelijk in de film voorbij komen.
De track 'In The End' is een leuke extra als je van Herrmann's score houd, maar dan in een modern jasje. De enige track waar ik niet zo vol van ben, is 'Psycho Killer' van James Hall ( die man zingt ronduit vals). Verder is de track van Teddy Thompson erg leuk gedaan, en ook 'Fly' van de band Lamb klinkt erg lekker. Wat deze soundtrack aan afwisseling biedt, liet de film allemaal na. Dus skip de film, en draai deze remake soundtrack die naast de klassieke score muziek van Bernard Herrmann ( The Murder, Prelude & The Finale) ook een aantal goeie artiesten bevat.