The Lion King


Walt Disney Records 19/07/2019 CD (0050087422240)
Filme Lançamento do filme: 2019
 

Inscreva-se agora!

Mantenha-se mais informado e tenha acesso à informação de colecionadores!





 

# Rastrear Artista/Compositor Duração
1.Circle Of Life: Nants' IngonyamaLindiwer Mkhize & Lebo M 
2.Life's Not Fair 
3.Rafiki's Fireflies 
4.I Just Can’t Wait To Be KingJD McCrary, Shahadi Wright Joseph & John Oliver 
5.Elephant Graveyard 
6.Be Prepared (2019 Version)Chiwetel Ejiofor 
7.Stampede 
8.Scar Takes The Throne 
9.Hakuna MatataBilly Eichner, Seth Rogen, JD McCrary & Donald Glover 
10.Simba Is Alive! 
11.The Lion Sleeps TonightBilly Eichner & Seth Rogen 
12.Can You Feel The Love TonightBeyoncé, Donald Glover, Billy Eichner & Seth Rogen 
13.Reflections Of Mufasa 
14.TBA 
15.Battle For Pride Rock 
16.Remember 
17.Never Too LateElton John 
18.He Lives In YouLebo M 
19.MbubeLebo M 
Envie sua opinião Ocultar críticas em outros idiomas

 

The Lion King - 09/10 - Revisão de Sander Neyt, apresentado em (Holandês)
(Noot. Aangezien er veel te vertellen valt over deze score, heb ik deze recensie in twee delen opgesplitst. Deze zal over de score gaan. Dus als je je afvraagt, waarom dit geen intro kent noch niets verteld over de songs, dan verwijs ik u door naar mijn andere recensie onder mijn zelfde naam. Enjoy)

SCORE
Over naar de score van Hans Zimmer. Iets waar we allen naar hebben uitgekeken. Het was lang geleden dat de gehele filmmuziekgemeenschap ijverig zat te wachten op een nieuwe score! Het internet ontplofte om elf juli omstreeks 17:00. De nieuwe Zimmer was aangekomen. Een herwerking van zijn Magnum Opus. Was het wachten waard? Heeft Zimmer genoeg aangepast om opnieuw onze harten te veroveren?
Ja! Is het enige antwoord dat hier op zijn plaats is. Voor ik mijn kleine analyse zal tentoonspreiden, eerst een korte beschrijving van veranderingen. De komische muziek van Timon en Pumba en het thema van Scar is ook verdwenen. Een welkome toevoeging is een motief voor Rafiki de baviaan. Daarbovenop hoor je zeker in deze muziek hoe Zimmer gegroeid is al componist. Je merkt aan zijn muziek dat hij hier zelf zekerder dan ooit is met zijn thematiek. Thema's die veelal hetzelfde zijn gebleven, maar mogelijks nog krachtiger overkomen dankzij hun plaatsing, en hun orkestratie. Laten we eens kijken.
Life's not Fair is een mooie opening qua score. Hier komt Zimmer met een volledig nieuwe track vol Afrikaanse muziek. Hij laat nog niet in zijn kaarten kijken van welke thematiek er terugkomt, maar het is een zalig nummer om te luisteren. Luchtig, vrolijk en zeer mooi uitgevoerd. Enkel op het einde komt de kwaadaardigheid van Scar naar boven door zeer sinistere strijkers en een Franse hoorn. Er staat iets op het punt te gebeuren.
Rafiki's Fireflies is één van mijn favoriete tracks op de score. Het herbergt het nieuwe thema van Rafiki en het thema van Simba. Een rustig koor geaccompagneerd met een harp vormen de basis van het thema van Rafiki. Het klinkt mysterieus en zelfs een beetje onheilspellend en past perfect bij de sjamaan. De harp blijft doorheen het hele stuk doorschemeren, maar als dan de strijkers zacht opkomen en de houtblazers het al bekende melodie van Simba horen, dan gebeurd er iets magisch. Zimmer bouwt langzaam op en komt dan met een apotheose om u tegen te zeggen! Het koor dat erbij komt in deze herwerking van This Land is niet alleen adembenemend. Het is niet alleen kippenvel verwekkend. Het laat mij wenen door het horen van een onbekende schoonheid! Een schoonheid in muziek dat deze oren lang geleden heeft mogen meemaken. Iedereen die dacht dat Zimmer zijn schwung kwijt was. Think Again people. Over het thema van Simba kan ik heel kort zijn. Het is mogelijks het mooiste wat de componist ooit heeft neergeschreven. Het kent een briljante opbouw, een perfecte langgerekte melodie en de apotheose is meer dan perfect. Zeker in deze versie. Enkel en alleen dit kleine stukje, blaast de oude score volledig van zijn sokkel.
Na al deze schoonheid krijgen we in Elephant's Graveyard een zeer intens stuk muziek te horen. Onheilspellend klinkt de muziek als het begint. De leeuwen zijn in gevaar, dat is te horen. Afrikaanse drums komen erbij waardoor het geheel nog meer dreigend begint te klinken. Rond de twee minuten komt Zimmer dan met zijn eerste actiemuziek van deze score. Een zeer miniem klinkend stuk muziek waar diezelfde drums de hoofdrol spelen. Maar daar komt het dan dames en heren. Het tweede geniale thema van de score. Perfect opgebouwd komt daar dan een epische versie van het thema van Mufasa die Simba komt redden. Dat is de sterkte van dit thema. Zimmer speelt het zoveel uit, maar altijd in een andere versie. Episch, heldhaftig zoals deze eerste keer dat je het hoort. Maar ook bijzonder tragisch en zelfs hartverscheurend zoals op het einde van Stampede. Een thema moet zich kunnen cameofleren in verscheidene situaties en dat doet Zimmer hier ten volle.
Een tweede thema dat terugkeert in deze track is het boetedoening thema. Wanneer SImba door zijn vader wordt gestraft krijgen we een immens trieste versie van dat thema te horen. Het grijpt je naar je strot. Daarna komt dan het thema van Mufasa terug met een intense cellosolo waardoor het thema zeer driest en tragisch klinkt. De strijkers nemen over, een opbouw wordt gedaan en dan komt de bekende versie van het thema als vader en zoon aan het rollenbollen zijn. Waardoor alweer een perfecte track tot een einde komt met een emotionele met koor doordrenkte versie van het mufasa thema.
Iedereen nog ten volle enthousiast? Okidoki. Stampede. Beste cue van de score? Jep. Na dat de alom gekende dreigende strijkers zijn werk hebben gedaan wind Zimmer er geen doekjes meer om en laat hij het orkest volledig tot uitbarsting komen. Een belangrijk verschil in de orkestraties zijn de drums die hier meer naar de voorgrond komt te staan, waardoor de intentie van dit stuk nog beter overkomt. Dit is actie waar we van de Duitse componist zijn gaan houden! Het stuk kent geen rustpauze in de eerste helft en een leuke toevoeging aan het geheel is alweer het thema van Mufasa verscheidene malen opduikt. Eerst triest, dan geweldig episch! Het is en blijft de scene van zijn dood en Mufasa moet centraal staan en zoals ik vermelde is Zimmer zelf zekerder dan ooit met de plaatsing van zijn thematiek. Dat bewijst hij nog maar eens in een cue later op de score namelijk Battle Of Pride Rock. Als Simba geïntimideerd wordt door Scar en hij bengelt aan de rotsen wordt het thema van de Stampede wederom gebruikt als herinnering voor de kijker naar de scene van de stampede.
Maar ik wijk af. Het bekende motiefje komt terug waar Scar toekijkt hoe de dieren zijn broer vertrappelen. Alleen is het op een vreemde manier. Er is een zeer beperkte instrumentatie. Enkel een synthesizer is te horen met het alom gekende koor om dan over te gaan in Mufasa's theme als hij de dood vind door middel van zijn broer. Het is een immens intens moment in de film en het bewijst dat Zimmer zijn muziek maar al te goed kent. Hij heeft zijn originele muziek zodanig omgebogen in iets nieuws op een manier dat alleen Menken maar van kan dromen.
Na de actie komt dan de tragedie naar boven. Simba vind zijn vader en het is gewoon dezelfde tranentrekkende muziek zoals we dat kennen. Het thema van Mufasa, versnipperd te horen. Wie hier niet bij huilt is ofwel hersendood of heeft geen hart. Met een korte actiescene komen we aan het einde van deze geniale track.
Scar Takes The Throne kent een zeer emotionele versie van Simba's theme als de villain vermeld dat de prins dood is. Het is een toevoeging dat ons niet alleen verblijd, maar ons ook ten volle ontroert. Het alom gekende thema van de overname van Scar komt in al zijn glorie tevoorschijn in een nieuwe instrumentatie dat gewoonweg fantastisch is!
Simba is alive herbergt niet veel nieuws. Het kent dezelfde opbouw, dezelfde structuur en dezelfde thematiek zoals in het origineel. Simba rouwt om zijn vader met dezelfde variatie op het thema dat te horen is als hij het lichaam van zijn vader ontdekt. Daarna krijgen we Simba's thema te horen in de orkestraties van het thema van Rafiki. Wat nog maar eens Zimmers intelligentie onderstreept, want het is Rafiki dat leert dat Simba nog leeft en om deze twee thema's op een manier samen te brengen, maakt het geheel super! Het nummer eindigt met dezelfde optimistische versie van Simba's thema. Het koor beter naar voor dan ooit! Het vijfde moment der kippenvel is aangebroken.
De zesde keer dat dat moment komt is in Reflections Of Mufasa. Maar niet op de manier waarop je zou denken. Neen, het komt voor in het begin. We krijgen de harp terug te horen dat Rafiki voorstelt, maar er probeert iets in te voegen. Strijkers proberen naar boven te treden. De eerste tonen van Simba's theme vallen te horen. Slechts de beginnoten. Alsmaar meer en meer tot dat Simba beseft dat hij Simba is. De troonopvolger. Rafiki probeert het hem te zeggen, maar pas als hij het beseft komt het thema van Simba naar voor en deint dat van Rafiki weg. Simba erkent zichzelf als de troonopvolger en het koor bevestigd dat! Een perfect stuk van muzikaal vertellen. Na dit geniaal klein stukje, krijgen we de Afrikaanse actiemuziek dat leidt tot naar het meest emotionele van de score. De reflectie van Mufasa. Al is het geheel hetzelfde, de orkestratie springt er meer uit. Eindelijk horen we de blazers op de achtergrond die zachtjes spelen, maar geheel voller laat klinken. Het is op een manier naar voor gebracht waar je niet alleen kippenvel van krijgt. Je nekharen gaan overeind staan. Je krijgt kou van het majestueuze, het onwerkelijke. Een klein motiefje komt op de proppen dat ik graag het koningsmotief noemt. Niet alleen omdat de blazers klinken alsof ze zo uit een volklied konden komen, maar omdat het geheel heel statisch en zeer koninklijk klinkt. Afsluiten doen we met een mooie versie van Simba's theme. The king will return.
The Battle of Pride Rock is een track dat de luisteraars verdeeld. De één vind het geweldig, de ander vind het te kaal klinkend. Ik schaar mij tussen de twee. Het begin is zeer sterk te noemen. De suspense van de confrontatie tussen Simba en Scar komt naar boven. Emoties laaien op in vorm van Mufasa wiens geest het hele gesprek op het scherm volgt. De suspense laait hoog op en dan komt het Stampede thema terug zoals eerder vermeld.
Wanneer de actie dan volledig losbarst, snap ik de kritieken dat het algemeen kaal klinkt en niet zo actierijk als het origineel. Vooral op het einde tussen de ultieme confrontatie tussen de held en de villain klonk beter in 1994. Het is een hit en mis track in mijn opinie.
Wat er dan wel terug boenk opzit in Remember. Het laatste stukje score van de soundtrack. Maar wat voor één. De opbouw, de emotie, de orkestratie. Alles is tot in zijner perfectie naar voren gebracht. Het koningsmotief komt terug, voller dan ooit om dan af te sluiten met het beste deel van de score. De troonbestijging van de nieuwe koning. Voller dan ooit, krachtiger dan ooit. Beter dan ooit! Het is altijd een moment van tranen geweest uit pure schoonheid en dat is hier niet anders. Pure genialiteit. De track sluit af met Lebo M die het Busa thema naar voren brengt om dan in zijn totaliteit op een Menken wijze afscheid te nemen van The Pride Lands met een reprise van Circle of Life.
En zo nemen wij ook afscheid van wat één van de beste scores is van het jaar. Meer zelfs, één van de betere dat ik ooit heb mogen aanhoren. Zelden heb ik zo'n slimme vertelstijl gehoord in Zimmers muziek. Hij speelt de thematiek perfect tegenover elkaar uit. Hij maakte zijn meesterwerk alleen maar beter. Een meesterwerk dat doorheen de tand des tijds zal gaan. En het is een jammerlijke zaak dat hij nooit een Oscarnominatie zal krijgen voor deze muziek omdat het geheel zeer sterk aanleunt tegen zijn originele tegenhanger. Maar Zimmer maakte het mogelijks nog sterker, nog mooier, nog voller, nog genialer. Toegegeven de songs zijn soms een hit en een mis. Vooral de toevoegingen van Beyonce staan mijn niet aan. Maar over het algemeen moet gezegd worden. De Lion King is en blijft de koning van Zimmers Oeuvre. Een mijlpaal in zijn carrière. Een mijlpaal in de animatie. Al stelde Zimmer menige luisteraars teleur met zijn laatste scores. Er was maar één score om ieders hart terug te winnen. Dat doet hij hier! En om Simba te citeren als laatste woord: brul.
Eindresultaat:
Songs:8/10
Score: 10/10
Totale score: 9/10
The Lion King - 09/10 - Revisão de Sander Neyt, apresentado em (Holandês)
(Een kleine noot voor diegene die dit willen lezen. Aangezien er veel te vertellen was en is over deze score. Heb ik besloten om deze review in twee delen op te splitsen. Dit eerste deel gaat over de songs en een tweede deel zal over de score gaan. See you soon)

De Disneystudio's kende gouden tijden begin de jaren negentig. Na een twintigtal jaar slabakken, bracht componist Alan Menken en Lyrist Howard Ashman de studio terug naar zijn roots. Een musical gebaseerd op sprookjes. Alle films die uitkwamen waren een groot succes. Na de release van Aladdin in 1992, waren er twee films in ontwikkeling in de House Of Mouse. Eén van die was het prestigeproject Pocahontas. Een hervertelling van het aloude en beroemde verhaal dat immens veel films van vandaag de dag inspireert (uhum Avatar uhum). Aangezien de studio immens veel vertrouwen had in deze film, zette ze al hun beste animatoren erop. De A-listers van de studio werkten allen aan de film, zo ook de componist die Disney terug op de kaart had gezet. Naast Pocahontas was er een zijproject. Iets waar de studio bijna geen vertrouwen in had, en het werd gewoon langs de zijkant gemaakt door de B-listers van de studio. Het was een herwerking van het aloude gekende Shakespeare toneelstuk Hamlet. Iets wat voor de animatiestudio een gedurfde keuze was. Daarbovenop kozen ze als componist voor de liedjes een Engelse excentrieke songwriter. Geen kat zou naar de film gaan kijken en het werd verwacht dat The Lion King een enorme flop zou worden. Maar zelfs de intelligentste mensen moeten soms wijselijk hun woorden inslikken, want de toekomst maakte uit dat het net omgekeerd was. Pocahontas flopte en werd gemengd ontvangen en The Lion King was enorm. Niet alleen enorm, het was (tot Frozen) de meest verdienende animatiefilm aller tijden. Universeel geliefd door het publiek, jong en oud. Iedereen zong de liedjes mee, iedereen sprak de zinnen uit. Iedereen kende de personages, en iedereen huilde bij het zien van de (Spoilers) dood van Mufasa. Iets wat Disney tot op heden niet meer heeft gedaan. Het tonen van een dood lichaam. Na de release van de film zette Disney een hele franchise op poten met direct to dvd sequels, tv series en als kers op de taart deze herwerking.
Want in een wereld waar Tinseltown zonder ideeën zit, doet Disney er een schepje bovenop door hun geanimeerde klassiekers een live-action herwerking te geven. Deze recensent schrok er ergens van dat ze het met The Lion King uberhaupt probeerden. De film is zo gekend, zo geliefd. Elke verandering zouden de kritiekasters gewoon afmaken. De ironie wilt nu dat de makers dit ook zagen en ze een bijna shot voor shot remake hebben gemaakt. En ook nu wordt hij afgemaakt. Voor sommige critici is het nooit goed. Veranderen ze het verhaal zoals bij Maleficent en Aladdin, is het niet goed omdat het niet genoeg op het origineel lijkt. Maken ze dan een iconische film opnieuw, dan is het ook niet goed want het voegt niets toe. Begrijpen wie begrijpen kan. Bij een song dat ik zal bespreken, zal dit nog maar eens duidelijk worden.
Dat daarzijde. De film is geweldig. Visueel hoogstaand. Verbluffend om naar te kijken en het feit dat het allemaal gewoon uit de computer kwam te rollen is iets wat bijna ongelooflijk lijkt. Jon Favreau deed het al met The Jungle Book, maar met zijn Lion King heeft hij de CGI echt tot de perfectie geleid. Het is realistisch genoeg om te geloven dat ze naar Afrika zijn gegaan om de achtergronden te filmen en daar dan dieren op geplakt hebben. Niets is minder waar want het is opgenomen in een studio in LA. Met andere woorden, geloof de critici niet en ga naar de film zien, je gaat er geen spijt van hebben!
Waar wij uiteraard allen naar uitkeken waren de herwerkingen van de songs en de score. De liedjes van Elton John zijn uiteraard tijdloos. Konden ze het verbeteren? Daar kent u straks mijn niet al te bescheiden mening over.
De score van Hans Zimmer, daar keken we allemaal naar uit. Zimmer heeft het de laatste tijd nogal te verduren gehad. Een componist die om de haverklap zijn stijl veranderd omdat de film dat vraagt. Soms ten goede, soms ten slechte. De laatste tijd zit hij nogal vast in de computergestuurd lawaai. Scores als Inferno en Blade Runner 2049 kwamen niet echt van de grond. Dunkirk kende zijn geweldige pulserende synthesizers die Zimmer overbracht naar Dark Phoenix. Of deze stijl zal blijven zal enkel de toekomst uitmaken. Maar de vraag was, zou Zimmer zijn roots terug kunnen oppakken. Zou hij met zijn nieuwe herwerking van zijn Magnum Opus weggeraken. Op een manier dat Alan Menken al tot tweemaal toe heeft gedaan. Al de antwoorden vind u in deze kleine analyse van de nieuwe Lion King. Maar eerst uiteraard de songs.

SONGS
Cirlcle Of Life.
De iconische opening. Eén van de meest iconische openingen ooit in mijn opinie. Lebo M opent met zijn iconische schreeuw over de savanne wanneer de zon over de einder verschijnt. Wat meteen opvalt is hoe weinig het verschilt met het origineel. Wat ook klopt, want ze hebben gewoon dezelfde opname gebruikt. In een interview liet Lebo ontvallen dat hij het niet even goed kon zoals het was. Dat daar zijde is deze song bijna hetzelfde als het oude. Enkel de stem van Carmen Twillie is vervangen door Lindiwe Mkhize die in de Broadway musical Rafiki speelde. Voor de rest is alles hetzelfde. Qua orkestraties is er geen verschil te horen en ook de muzikale interludium is hetzelfde. Maar is dat een nadeel? Voor mij niet. Het was een prachtige krachtige song en dat is het nu nog. Is er kippenvel aanwezig. Oooooh ja. De iconische opening is even iconisch gebleven en dat is meer dan perfect.

I Just Can't Wait to Be King
Okidoki, laten we eerst de olifant in de ruimte verwijderen. John Olliver kan Rowan Atkinson niet vervangen. Punt andere lijn. Ik mis oude Rowan die zoveel finesse in zijn stem bracht. Olliver lijkt gewoon niet geïnteresseerd in zijn rol. Alsof het tegen zijn zin was.
Dat daarzijde, dit is een verbetering qua instrumentatie en qua stijl. Het klinkt meer levendig. Mede dankzij de geweldige vocale performances van de kinderacteurs JD McCrary, Shahadi Wright Joseph. Ze brengen zoveel enthousiasme in hun rollen, zoveel plezier. Enkel en alleen al door hen te horen, moet ik mij inhouden om niet mee te zingen en zelfs (God laat het uit) dansen. Ook bijkomend is een kort intermezzo van Afrikaanse drums geaccompagneerd met een mooi zingend koor. Het maakt het geheel nog beter, meer genietbaar. Zo genietbaar dat ik de afwezigheid van Atkinson door de vingers zie! Een tweede hoogtepunt qua songs.

Be Prepared.
Toen Favreau aankondigde dat Be Prepared initieel niet in de film zou zitten, stond het internet in rep en roer. Hoe durft de man één van de meest iconische songs uit de film schrappen. Want dan is het niet meer hetzelfde (zie je waar ik naar toe ga). Dus de filmmakers plooiden en niet lang daarna werd aangekondigd dat er een versie van de song aanwezig zou zijn. Een versie die drastisch anders is dan het origineel en guess what. De meeste vinden het niet goed.
Weg zijn de drums, weg zijn de koren van hyena's, weg is de flamboyante perfomances van Jeremy Irons. De orkestraties zijn bijna volledig gestript en het enige wat we krijgen is een militaire mars door strijkers, die zich langzaam maar zeker opbouwen. Chiwetel Ejiofor brengt daarop een zeer dreigende en zeer sinistere versie van Scar. Hij spreekt meer dan dat hij zingt. Maar is het daarom slecht. Integendeel! Het past perfect bij zijn interpretatie van de snoodaard. Is het anders. Oooo ja, het is volledig anders. Maar het is dreigend, het klinkt kwaadaardig en persoonlijk snap ik niet waarom de mensen zo moeilijk doen met deze versie. Het is een Bad Guy song waardig en ik heb het gevoel dat deze recensent het zal moeten blijven verdedigen. Het is de song dat het meeste verschilt met wat het ooit was en dat juich ik alleen maar toe.

Hakuna Matata.
De enige song dat ik niet echt smaak. Niet alleen hier, maar ook in het origineel. Het is iets te happy voor mij. Dat daarzijde. Veel verschil is hier niet te vinden. Billy Eichner en Seth Rogen zijn goed gecast als Timon & Pumba, al is Rogen niet de meest geniale zanger. Dat daarzijde, het grootste verschil zit hem in de orkestraties dat instrumentaler klinkt dan zijn originele broertje. En het feit dat Pumba niet wordt tegengehouden bij het woord Fart.
Het beste stuk van dit lied is dan ook de instrumentale intermezzo waarin getoond wordt hoe Simba volwassen wordt. Persoonlijk krijg ik een vlaag van kippenvel bij het horen van de strijkers op de achtergrond rond 2:00. Een mooie en leuke toevoeging van alweer een goede herwerking van een klassieker.

Can You Feel the Love Tonight
Met dit lied heb ik dan terug gemengde gevoelens. Het begin met Timon en Pumba is geniaal. Hoe Rogen antwoord op het gezang van Eichner, brengt een instant glimlach op mijn gelaat. Maar waar ik over val, en velen gaan mij dat heel kwalijk nemen is Beyonce. Begrijp mij niet verkeerd, als je zo'n ster in je film hebt, laat je ze zingen uiteraard. Maar als ik haar hoor, heb ik het gevoel dat ze een optreden geef en niet een personage inspreekt. Haar trillende stemtimbre werkt fameus op mijn zenuwen. Dat daarbij, zingt zij het merendeel van het lied. De verhalende stem van Kristle Edwards is weggehaald en alles wordt gezongen door Simba en Nala. Wat het effect van de wegvallende orkestratie wegneemt. Want dat was in 1994 het beste deel van de song. Het koor bouwt samen met de verhalende stem zo mooi op tot op dat moment de muziek bijna wegvalt. Opbouw was de sleutel van dit lied en dat is hier afwezig in plaats daarvan wordt hier veel te veel op Beyonce gefocust. Waardoor het koor dat een duik neemt, praktisch niet meer te horen valt. Het is een tegenvaller, dat moet worden gezegd. Love me or hate me. Het is een jammerlijke keuze om deze zangeres te gebruiken.
Het nummer wordt dan wel terug afgesloten door Timon en Pumba die een zeer emotioneel einde brengen aan het nummer. Maar ik ben geen fan van deze versie. Geef mij maar de geniale met koor opbouwende versie uit 1994!


Overige Songs.
Moest je het nog niet weten, ik ben geen fan van Beyonce. Zo ook niet van haar speciaal voor deze film gemaakte Spirit. In de film wordt dit minimaal gebruikt en wat we hier krijgen is een popversie. Al moet worden toegegeven dat het de Afrikaanse roots van de film omarmt met een mooi Afrikaans koor. Maar ik ben er geen fan van. Een kleine skip.
Never Too Late is de enige nieuwe toevoeging van Elton John. Het is ook een popversie en zal waarschijnlijk de laatste song zijn die de pensioengerechtigde John zal schrijven in zijn leven. Is het slecht? Niet echt, maar het is een typische aftitelinglied die veel van de magie van de songs in de film wegpakt.
The Lion Sleeps Tonight staat er twee keer op. Eénmaal gezongen door Timon en Pumba in het Engels en éénmaal door Lebo M in het Afrikaans. Een leuke toevoeging maar niet echt memorabel.
He Lives in You is dan terug andere koek. Het is altijd het beste lied geweest van de sequel Simba's Pride en het is een waar plezier om het te horen in Lebo M zijn moedertaal. Mooie afsluiting van de liedjessectie.

Outros lançamentos de The Lion King (2019):

Lion King: Can You Feel the Love Tonight, The (2018)
Lion King: Spirit, The (2019)


Informe uma falha ou envie-nos informações adicionais!: Login

 



Mais