Anima Persa

Dit is de zevende recensie uit de Francis Lai serie.

Vorige: J'ai rencontré le Père Noël
Volgende: Canicule

De Italiaans-Franse film Anima Persa of Âmes Perdues, die interationaal de titel The Forbidden Room draagt, is een thriller, die geregisseerd is door Dino Risi, die in Italië erg bekend is geworden, maar elders veel minder. De titel van de film betekent Verloren Ziel. De film is gebaseerd op een roman van Giovanni Arpino, van wie Risi eerder al Profumo di Donna verfilmde, later dunnetjes overgedaan door Martin Brest als Scent of a Woman.
Het verhaal draait om Tino (Danilo Mattei), die naar Venetië vertrekt om daar schilderkunst te gaan studeren. Hij gaat daar bij zijn oom Fabio (Vittorio Gassmann) wonen, die daar in een prachtig huis woont, met zijn veel jongere vrouw Elisa (Catherine Deneuve). Maar oom Fabio gedraagt zich nogal neerbuigend naar z'n vrouw. Dan hoort Tino 's nachts geluiden vanuit de zolder van het huis komen. Na een paar van zulke nachten besluit hij daar een kijkje te nemen, hoewel oom Fabio het hem verboden heeft...

De muziek bij deze thriller is van Francis Lai, die wel vaker scores voor thrillers heeft gecomponeerd. De muziek die Lai voor deze thriller heeft geschreven is echter prima beluisterbaar, wat voor voor thrillerscores zeker niet vanzelfsprekend is. Overigens wil een goede beluisterbaarheid lang niet altijd zeggen dat het een fraaie score is.

Lai heeft een melodieus hoofdthema voor de film gemaakt, die aanvankelijk op een elektronisch orgel met een specifieke klank gespeeld wordt, waarna de orkestrale klanken van strijkers de melodie overnemen, aangevuld met keyboardklanken. Later komt dit elektronische instrument weer terug, die soms een beetje de klank van een Ondes Martenot heeft. Het album opent met de titeltrack waarin dit thema gepresenteerd wordt. Ondanks dat het een melodieus thema is spreekt het toch niet helemaal aan.
Het thema komt in diverse tracks terug in een aantal alternatieve arrangementen en instrumentaties, maar omdat de melodie niet zo aanspreekt, werkt dat ook door in die tracks. In de tweede titeltrack heeft Lai zelfs een close-harmonykoor toegevoegd, evenals een wat poppy percussie, maar het helpt niet om de muziek fraaier te maken. Het blijft wat melig klinken.
Dat geldt dan in iets mindere mate voor de track 'L'Accademia', waarin deze melodie wat frisser wordt gespeeld op een keyboard die als orgel z'n fraaie klanken brengt, terwijl deze themamelodie in 'Zia Elisa' door het arrangement juist weer duidelijk minder aanspreekt, ondanks de heldere en op zich fraaie klanken.

Het tweede thema voor hoofdpersonage Tino wordt in de tweede track gepresenteerd, en dit is een thema dat juist wel aanspreekt. Het is een vlot thema, dat hier door de voor Lai zo kenmerkende elektronische hoge en wat scherpe keyboardklank vertolkt wordt. Dit is ook een melodieus thema, maar dan in een opgewekte en frisse stijl, waardoor dit juist wel aanspreekt. Ook dit thema komt nog een aantal keren voorbij op het album.
De mooiste uitvoering van Tino's thema is in de track 'Tino e Lucia', waarin dit thema op een bijna poppy manier heel vlot en opgewekt gespeeld wordt. Vooral de vlotte pianoklanken samen met de fraaie strijkers maken hier een erg mooie track van. Die hoge strijkers worden daarnaast nog ondersteund door hoornklanken, die het tot een soort vlot liefdesthema maken. En ook 'Incontro di Tino e Lucia' laat die prettig vlotte melodie horen in een veel te korte uitvoering.

De film is natuurlijk een thriller en daarvoor is meer dreigende en spannende muziek nodig. Dat komt dan ook ruimschoots voor op dit score-album. De eerste track met die dreigende kleuring is 'Il Segreto', een track die een sterke elektronische instrumentatie heeft meegekregen. De spanning en dreiging zit vooral in het arrangement, dat desondanks toch redelijk melodieus blijft. De track is opgedeeld in drie gedeelten, waarvan de middelste wat kalm voortkabbelt, om daarna weer in een snelle arpeggio over te gaan, met donkere enkelvoudige pianoklanken om de spanning de vergroten.
Ook in 'Il Manicomio' klinkt die dreiging sterk door. De snelle klanken zijn daarbij in een spannend arrangement gezet.

Het album bevat een aantal van de thema's afwijkende tracks, zoals het opgewekte 'Il Valzer', waarin een prettige melodie door een soort xylofoonachtige klank gespeeld wordt, op pizzicato getokkel van de strijkers. Best een fraaie track. En ook 'In Chiesa' is een heel aardige track, waarin vooral een close-harmonykoor woordloos zingt, met mannen en vrouwen in tegenmelodie van elkaar, op de hoofdmelodie van een kerkorgel en andere elektronische underscoreklanken, die daarmee zorgen voor een mooie volle klank van de muziek.

Kortom, met zijn muziek voor de film Anima Persa ofwel Âmes Perdues heeft Francis Lai een heel toegankelijke score voor deze thriller gecomponeerd. Hij heeft twee hoofdthema's geschreven, waarvan eentje wat mager uitpakt, maar de andere erg fraai is. Beide thema's komen regelmatig op het album voorbij. Daarbij blijven de tracks met het hoofdthema van de film steeds wat aan de saaie kant, terwijl de tracks met het thema voor het hoofdpersonage Tino steeds opbeurend, vlot en erg melodieus zijn, in vaak mooie arrangementen. Daarnaast heeft Lai nog een aantal andere melodieën gecomponeerd en gearrangeerd, die best prettig in het gehoor liggen. Toch bevat het album ook duidelijk een aantal meer dreigende en spannende tracks of gedeelten daarvan. Dat brengt de waardering als luisteralbum desondanks op een heel aardige 73 uit 100 punten.