The Story of Us

Dit is de 25ste en voorlaatste recensie in de Marc Shaiman serie.

Vorige: Speechless
Volgende en laatste: George of the Jungle

De Amerikaanse film The Story of Us is een romcom die geregisseerd is door Rob Reiner (When Harry Met Sally..., The Princess Bride, Misery, The Bucket List), die door de critici met nogal magere recensies beoordeeld is. Ook het bioscooppubliek liep er niet echt warm voor, want de film kwam nauwelijks uit de kosten.
Het verhaal draait om het huwelijk tussen Ben (Bruce Willis) en Katie (Michelle Pfeiffer) Jordan. Ze zijn inmiddels vijftien jaar getrouwd en hebben twee kinderen. Hun huwelijk is in de jaren steeds moeilijker geworden en eigenlijk ten dode opgeschreven. Maar voor de kinderen houden ze de schijn op dat ze een prima huwelijk hebben. Maar nu hebben ze besloten om hun kinderen op zomerkamp te sturen, waarop de rem eraf gaat, maar ook het nadenken begint...

De muziek is van Eric Clapton, die hierbij de nodige ondersteuning kreeg van Marc Shaiman. Dat Shaiman zou meewerken kon bijna niet anders, immers wanneer Reiner de regisseur is, dan zou Shaiman de componist moeten zijn. Maar hier is dat slechts beperkt het geval, want Reiner wilde voor zijn romcom een luchtige poppy score, zonder al teveel orkest. En Clapton heeft er een gitaargedreven score voor gecomponeerd, waarin hij zelf de gitaar tokkelde.

Het album opent met een song die Clapton speciaal voor de film schreef. Deze song is ook als single uitgekomen. Het is wel een aardige lichte poprock song, waarin de Spaanse gitaar getokkeld wordt op lichte percussie en keyboard. De song komt nog een keer terug als negende track op het album.
Behalve deze song staat ook Clapton's song 'Wonderful Tonight' in een live uitvoering op het album, al komt deze niet voor in de film. Een andere song is een oudje van The Andrew Sisters uit de veertiger jaren van de vorige eeuw en zo gedateerd klinkt de song ook. En hij komt niet eens in de film voor, dus waarom op dit album, vraag ik mij af.
Behalve deze songs staan er ook nog twee oude jazztracks op het album. De eerste is 'Keepin' Out of Mischief Now', en de tweede 'The Sheik of Araby', beide ook uit de veertiger jaren.
Een track die niet van Clapton is en wel aangenaam, is 'Classical Gas' van Mason Williams, die hiermee een instrumentale hit had in onze contreien.

Dan is er de scoremuziek van Clapton, die best heel genietbaar is, maar toch behoorlijk aan de minimalistische kant, want veel muziek wordt solo op zijn gitaar ten gehore gebracht. Daarbij is het themamelodietje veelal hetzelfde, waardoor het allemaal toch wat saai wordt, omdat die melodie steeds gerecycled wordt.
De ene keer worden de overigens prettig getokkelde gitaarklanken aangevuld met Claptons stem als extra instrument, een andere keer komt er een solo strijker bij, of een houtblazer, maar dat is allemaal toch wel wat mager, hoewel die gitaarklanken op zichzelf best aangenaam zijn om een poosje naar te luisteren.

Shaiman komt wat beter voor het voetlicht in 'I Hate the Kirby's' en 'Love in Venice'. In beide speelt een accordeon een grote rol, terwijl de melodieën en arrangementen duidelijk afwijken van Claptons minimalisme. De eerste heeft een licht Franse sfeer, de tweede een vlotte Italiaanse kleuring, compleet met mandoline.
Ook in 'Writing Montage' komen klanken van Shaiman voorbij, waarbij Clapton, zoals steeds, de gitaar tokkelt.
Het album sluit af met verreweg de fraaiste track, waarin Shaiman op piano de gitaar van Clapton begeleidt, en waarbij het orkest vanaf halverwege prachtig inzet. Als de hele score zo had geklonken, was het een topper geweest.

Kortom, met zijn muziek voor The Story of Us heeft Eric Clapton een wat magere score afgeleverd, die behoorlijk aan de minimalistische kant is. Zijn muziek bestaat hoofdzakelijk uit getokkel op zijn akoestische gitaar, wat op zich best prettig klinkt. Hij vult dit af en toe aan met zijn eigen stem, of met een strijker of houtblazer, maar het blijft allemaal erg mager klinken. De allerlaatste track wordt de muziek pas echt bijzonder, wanneer Shaiman met z'n orkest erbij komt. Maar dan is het al veel te laat. De oude en gedateerde tracks vallen bij mij totaal niet in de smaak, al kunnen de meningen daar natuurlijk verdeeld over zijn. De beide wat orkestralere tracks zijn nog heel aardig, maar het album komt niet verder dan een waardering van 62 uit 100 punten.