Open Season: Scared Silly

Dit is de dertiende recensie in de Rupert Gregson-Williams serie.

Vorige: Just Go With It
Volgende: The Alienist

De animatie-komedie Open Season: Scared Silly is een Amerikaans-Canadese productie, die geregisseerd is door David Feiss, die zich meestal met verhaalbegeleiding van animatiefilms bezighoudt en voor wie dit z'n tweede regieproject is. Het is de vierde film uit de Open Season-reeks die in de bioscopen verscheen. In een aantal landen kwam de film overigens alleen als DVD op de markt. De film was, net als de voorlopers, geen groot succes, ondanks redelijk positieve reacties in de pers.
Het verhaal draait om de luie en verwende tamme huisbeer Boog en het springerige vrije hert Elliot met een half gewei, die elkaar op sleeptouw nemen. Als ze samen met andere dieren rond een kampvuur zitten, vertelt Elliot het enge verhaal van een weerwolf. Beer Boog wordt hier bang van en wil niet meer op kamp, zolang hij niet zeker weet dat er geen weerwolf is. De andere dieren verzinnen een list om Boog van z'n angst af te helpen. Intussen komt de voormalige jager Shaw naar hun bossen. Hij is gids voor toeristen geworden, sinds Boog en Elliot hem te slim af waren. Als hij dan in het bos een vreemde figuur ziet wil hij toch weer jagen en zodra hij toestemming krijgt, heeft hij niet alleen de vreemde figuur, die hij aanziet voor de weerwolf, maar als wraak ook Boog en Elliot op de korrel...

De muziek bij deze animatie-komedie is van Ruper Gregson-Williams, die dit samen deed met Dominic Lewis, die nog niet zo lang aan de weg timmert als componist van filmmuziek en in 2010 begonnen is als componist van aanvullende muziek bij diverse films. Tijdens zijn muziekopleiding was Gregson-Williams zijn studiebegeleider en in 2009 sloot hij zich aan bij de Remote Controle ploeg van Hans Zimmer.
Beide componisten hebben al de nodige ervaring met animatiefilms, die ze hier uiteraard ook hebben toegepast. Vaak zijn animatiefilms komedies en dat komt dan duidelijk terug in de muziek. Ook hier is dat het geval en dat maakt de muziek niet altijd even aantrekkelijk om naar te luisteren.

Dat er van deze film een score album is uitgebracht is op zich al bijzonder, immers van de vorige films van de franchise zijn geen score albums uitgekomen, en nu van dit vierde deel wel. Ook bijzonder is dat er genoeg budget voor deze vierde -direct naar dvd- film was om de score te laten uitvoeren door een behoorlijk orkest. Want Gregson-Williams en Lewis hebben er een tamelijk royale orkestrale score voor gecomponeerd.

Het album opent met de licht spannende track Scared Silly, die de spanning vooral uit het arrangement haalt. Geen zware orkestrale uitbarstingen of dissonante klanken, hoewel de tweede helft van de track wat heftiger klinkt dan de eerste. Het komische aspect ontbreekt evenmin door de vele staccato stukjes die in de track voorkomen. Die komische kleuring komt in de tweede track 'Shaw' veel duidelijker naar voren. Hier bestaat de muziek bijna geheel uit staccato-achtige klanken, die de muziek vaak een beetje simplistisch maken, zelfs compleet met accordeon en nota bene even kort de klanken van een theremin. In de film heeft dit type muziek uiteraard een komische uitwerking.
Zo kent de score veel meer tracks met die komische noot van staccato gespeelde deuntjes. Als luistermuziek los van de film spreekt dit type muziek meestal niet zo aan, en dat is ook hier het geval.
De beide tracks 'Ed and Edna's Poutine Palace' zijn zo goed als identiek in hun komische arrangement. Het enige verschil is eigenlijk dat in de 'vocal'-versie op het eind het zinnetje van de tracktitel gezongen wordt door Ed en Edna. Niet zo geslaagd.

Wel geslaagd is de track 'Seaplane Adventure', die een prettige en typische avonturenkleuring heeft meegekregen. De melodie klinkt overigens bekend, alsof die uit een andere filmscore komt. De score bevat meer tracks met die prettig avontuurlijke en melodieuze arrangementen, waardoor de score toch boven de middelmaat uitsteekt. Toch hebben een aantal van die avontuurlijke tracks een wat meer spannende kleuring, waardoor de muziek soms wat grimmig overkomt en daardoor wat minder prettig in het gehoor ligt.

Een aparte track is 'Mr Weenie's Opera', waarin de componisten een songtekst gezet hebben op de melodie van de bekende aria Habanera uit de opera Carmen van Georges Bizet. De songtekst gaat erover dat de teckel Mr Weenie zichzelf ziet veranderen in de weerwolf.
Na deze hondse aria volgen twee tracktitels die refereren aan twee Sergio Leone westerns, overigens zonder de muziek van Ennio Morricone door te laten klinken. Daarbij is de muziek in de track 'A Fist Full of Woohoos' aangenaam melodies en prettig ingetogen, waardoor dit een van de mooiere tracks is, met een melodie die af en toe in de verte aan de prachtige score van Alan Silvestri voor Stuart Little doet denken.
Het album sluit af met 'The Camping Trip', die bestaat uit diverse elementen, van getokkelde gitaar, naar spannende vol orkestrale heftigheid, naar ingetogen melodieuze rust, naar prachtige gedragen klanken, om te eindigen in een staccato komisch deuntje.

Kortom, met hun muziek voor Open Season: Scared Silly hebben Rupert Gregson-Williams en Dominic Lewis een voor de film allicht prima score afgeleverd, nota bene in een vol orkestrale setting. Om los van de film naar te luisteren is zeker geen straf, maar de score is net even te grillig en heeft net even te weinig doorlopend thematische melodieën om echt aantrekkelijk te zijn. Er zijn zeker een handvol tracks die erg prettig in het gehoor liggen, maar tegelijk is de score ook voor een komedie en die muzikale kleuring spreekt zeker niet altijd aan. Het flinke aandeel wat meer spannende muziek gaat ten koste van fraaie melodieën en daarmee ten koste van de prettige beluisterbaarheid. De waardering voor deze score komt daarmee op een nog heel redelijke 71 uit 100 punten.