Kung Fu Panda 3

Shifu: If you only do what you can do, you'll never be better than what you are.
Po: But I like who I am!
Shifu: You don't even know who you are!

Toen in 2008 de eerste Kung Fu Panda verscheen, dacht iedereen en dat betekend ook inclusief deze recensent dat de film een ramp zou zijn. De trailers lieten uitschijnen dat het een tweede Shark Tale ging worden. Oftewel een rampzalige animatiefilm waar de humor beneden alle pijlen was, de animatie gewoonweg eng (mijn excuses maar de Will Smith vis ziet er gewoon angstaanjagend uit) en dat de film een vergeten niemendalletje zou zijn. Niemand had kunnen vermoeden dat Kung Fu Panda de hartverwarmende film zou worden die we vandaag de dag kennen. Een film met geweldige humor, een film die er prachtig uitziet, een film waar de Kung Fu geweldig goed is geanimeerd en bovenal een film die de mythische filosofie van Kung Fu prachtig uit elkaar zet.
De verwachtingen voor Kung Fu Panda 2 waren dan ook erg gespannen. Maar alweer lieten de trailers uitschijnen dat het een herhaling van de eerste film zou worden. Ook hier werden we misleid. Of dit nu doelbewust is of niet, daar kan deze recensent geen antwoord op geven, maar als het niet doelbewust is, dan moet u de marketingspecialisten ontslagen want ze weten niet hoe ze deze films moeten verkopen. Maar we dwalen af. Kung Fu Panda 2 was een betere film in alle opzichten. Ze doen wat een sequel moet doen en dat is het verhaal verderzetten. Geen herhaling van het eerste deel geven. Na jaren te hebben moeten wachten speelt nu Kung Fu Panda 3 in te zalen en ik zal het maar zeggen zeker. De film is de beste van de drie. Opnieuw is het prachtige film geworden waar de lessen van Po centraal staan, maar de lessen worden alsmaar moeilijker en moeilijker. In de eerste film moest hij gewoon Kung Fu leren, in de tweede film moest hij zijn innerlijke rust vinden en nu moet hij zelfs een leraar worden voor zijn Panda familie. Met deze derde film is de trilogie mooi afgesloten en ook al is deze recensent een grote fan van deze films, ergens hoop ik dat er nooit een vierde komt. Het is mooi afgerond, laat het zo blijven.
Net zoals de films een visueel spektakel zijn, zijn ook de scores een genot voor het oor. Ik nuanceer, het grotendeel van de scores zijn een genot voor het oor. Toen bekend werd dat Hans Zimmer met John Powell zou samenwerken om het muzikale landschap van de film te creëren was het voor vele liefhebbers een natte droom. De koning van de animatiefilms van weleer samen met de huidige koning, dat zou vonken geven. Het resultaat was een middelmatige score met enkele fantastische hoogtepunten, maar ook enkele vreselijke dieptepunten. De sequel aan de andere kant, was een MEESTERWERK! Jammer genoeg heeft die score niet de aandacht gekregen die hij verdiende. Kung Fu Panda 2 was zonder twijfel de beste score van 2011 en het is jammer dat hij niet meer in de schijnwerpers kwam te staan.
Voor deze Kung Fu Panda 3 was het alweer uitkijken, maar deze keer met een wrang gevoel. John Powell liet al snel afweten voor deze film, dankzij zijn sabbatjaar en het feit dat hij halsoverkop Pan moest scoren. Dus de angst bij deze recensent nam toe, want zou Zimmer het alleen aankunnen? Een derde score maken van een serie waar eigenlijk de muziek één en al Powell uitademt? Het antwoord is kort en duidelijk: uiteraard. Wie denkt dat Zimmer zijn partner van de vorige films verloochent is eraan voor de moeite, want Kung Fua Panda 3 ademt gewoon terug John Powell uit. Laten we deze score eens van naderbij bekijken.

Laten we beginnen bij het begin en dat is bij de oude thema's die terugkeren. Zimmer wind er geen doekjes om en al bij de eerste track maken we opnieuw kennis met het thema van Oogway, oftewel het hoofdthema van deze franchise. De eerste keer dat je Oogway's Legacy hoort, is het alsof je opnieuw een oude vriend ontmoet. Een vriend die je nog wel kent, maar die enorm veel veranderd is. De orkestratie van Oogway's Legacy is het simpelste wat je kan hebben. De virtuoze pianist Lang Lang speelt het thema fantastisch mooi op een bedje van licht spelende strijkers waarna de cello even overneemt en Zimmer doet waar hij goed in is. Namelijk opbouw. De strijkers zwellen aan en daar is de piano terug. Het resultaat is kippenvel tot de derde graad en we zijn nog geen twee minuten aan het luisteren naar deze score. Mijn favoriete versie van het thema van Oogway is toch in Po Belongs. Na het thema te horen in volle actiemodus, hebben we daar dan terug de mooie celloversie en het verveelt nooit ofte nimmer.
Het actiethema van de vorige films is ook te horen in deze nieuwe score. Te beginnen in Hungry For Lunch en zo de hele score dominerend. Het Powellesque thema komt meer voor dan welk thema ook en het is een plezier om te horen dat Zimmer zijn partner niet vergeet. Het bezinningsthema komt ook mooi terug. In The Dragon Warior hebben we zelfs een complete metamorfose van het thema. De harp speelt anders dan gewoonlijk en de percussie is eruit gelaten waardoor we een mooie pure strijkersversie krijgen van het thema.
Het thematisch materiaal van Po, maakt ook zijn opwachting in How To Be A Panda. Het thema van Panda Po was volledig weggelaten in de tweede score en het is fijn om te horen dat het hier opnieuw in zijn volle glorie te horen is.
Okidoki, nu over naar de nieuwe thema's. Deze recensent heeft er drie kunnen uithalen. En dat was een taak die moeilijker leek dan verwacht. Met uitzondering van één thema, zijn de nieuwelingen helemaal niet zo catchy. Al zeker niet in vergelijking met de goede oude vertrouwde thematiek.
Het eerste nieuwe thema waarmee we kennismaken is dat van de Villain Kai. Het is een upbeat thema geworden dat zich twee keer herhaald en zo een mooi geheel vormt. Het is geen slechte thematiek maar als je het thema van Shen erbij haalt, dan verbleekt dat van Kai. Het is een meer komisch Villain thema geworden en het is jammer om neer te schrijven dat dit zonder twijfel het zwakste is van de drie Villainthema's. Een kleine noot is het feit dat ZImmer deze melodie niet zelfs schreef. Het is de melodie van I'm So Sorry van Imagine Dragons. Of deze groep meegewerkt heeft aan de score, of dat Zimmer gewoon die melodie heeft gebruikt, dat is tot op de dag van vandaag een raadsel. Ze staan wel mooi gecrediteerd in het Booklet dus ik vermoed dat het het eerste is.
Het tweede thema is dat van het Panda dorp. Voor het eerst te horen in The Panda Village. Het is een mooi thema vol melodieuze schoonheid en het koor maakt het geheel mooi af. Het is een prachtig variatie ook van het prachtigste nieuwe thema van allemaal. Ik zou zelf meer durven zeggen, het is misschien wel het mooiste thema van de gehele franchise.
Namelijk het thema dat de relatie tussen Po en zijn vader beschrijft. Je hoort het in vele tracks gedurende de score, maar pas in Father And Son krijg je het full speed te horen. Vreemd genoeg klinkt het als een lullaby. Een zacht spelende harp begint het nummer waarna Guo Gan erbij komt met de Erhu. en het prachtige thema begint te spelen. Verder in de track komen de Japanse instrumenten erbij en begint ZImmer op te bouwen waardoor de track een meesterwerk is. Wedden dat je kippenvel krijgt als het orkest het volledige thema overneemt en u overdonderd met zijn hemelse schoonheid? Het thema is lyrisch, het is emotioneel, het bevat alles wat een goede relatie tussen vader en zoon zou moeten weerspiegelen. En dat allemaal geschreven door Lorne Balfe. U leest het goed, deze recensent prijst een thema van Balfe de hemel in. Nooit is het geheim geweest dat Balfe niet zo hoog staat aangeschreven bij deze recensent, maar na dit te hebben mogen aanhoren, moet ik mij meer en meer verdiepen in het werk van de man, want het is schitterende muziek!

Buiten de thematiek valt er nog heel veel te genieten in deze score. Net zoals bij de vorige scores hebben we ook onze emotionele momenten. Het boven beschreven Father And Son is het emotionele hoogtepunt van de score, maar ook met Potrait Of Mom hebben we een emotioneel hoogtepunt te pakken. De track is een mooie samenraapsel van het Father/Son thema gespeeld door een niet te achterhalen (voor mij althans) Japans instrument en het mooie pianospel van Lang Lang. Het nummer is heel ingetogen en dat maakt het des te sterker.
Een Kung Fu Panda film zou niets zijn als er geen leuke actie in zit, en er zit een handvol prachtige actietracks in. Tracks zoals Jaded, The Legend Of Kai, The Hall of Heroes zijn allemaal fantastisch gecomponeerd. Maar mijn favoriete actietracks zijn de finale tracks. Beginnend bij The Battle Of Legends. Zimmer wisselt zijn nieuwe thema's prachtig af met zijn oude thema's en je kan het een beetje een curtain call noemen van de thematiek van de drie films.
The Spirit Realm is gewoonweg bevredigend mooi. Al vanaf de eerste seconde wordt je door Zimmer meer genomen naar hogere sferen. En dat allemaal door de muziek. Ik weet niet hoe hij het geflikt heeft maar het lijkt echt wel de muziek dat in de hemel kan worden afgespeeld. Na die prachtige opening wisselt Zimmer af met geweldige suspense, maar nergens verlaat hij het hemelse gevoel waarmee hij de track begint. Op het einde krijg je dan nog eens een prachtige reprise te horen van het Balfe Thema om daarna over te gaan in de meest legendarische track van deze cd.
Namelijk The Dragon Warior. Je hoort het bezinningsthema dat in een nieuw jasje zit en daarna gaan alle remmen los! Geweldige percussie knalt uit de speakers, er komt een ostinato van strijkers bij, de blazers fleuren de boel een beetje op en daarna komt wat ik had gehoopt! Perfecter dan dit kon het niet zijn! Het Father/Son thema knalt in volle actiemodus uit uw installatie! Al vanaf het begin dat dit thema te horen viel op deze cd had ik op zo'n moment gehoopt en Zimmer stelt niet teleur! Het is zonder twijfel de beste track samen met Father And Son.

Zoals gewoonlijk staan er ook weer een paar songs op deze soundtrack. Ze zijn het niet echt waard om te beluisteren. Ja, in Try is het wel leuk om te horen hoe de melodie van het nummer en de thematiek van de score elkaar afwisselen, maar eigenlijk is het gewoon cd vulling...
Een laatste punt van vermelden is uiteraard de orkestratie. Waar Zimmer altijd geweldig in is is het feit dat de etnische instrumentatie steeds van een hoog niveau is. Hier is dit niet anders. Zimmer ging zelfs verder en huurde Japanse muzikanten in om de etnische instrumenten te bespelen. Hij bracht zelfs de geweldige Lang Lang in het spel. Zijn pianospel is geweldig om te horen, en ja, elke pianist zou hier kunnen worden ingehuurd, maar komaan, Lang Lang is geweldig!

Conclusie.
Hans Zimmer is terug! En dat mocht wel, want 2015 was een vreselijk jaar voor zijn fans. Hij kwam enkel af met een goede score voor een vrijwel onbekende Franse animatiefilm. Wij hadden een klein meesterwerk te goed van de man en deze hebben we gekregen. Zowat de gehele filmmuziekwereld is weg van deze score en ik vroeg mij licht af, waarom? Het is niet grensverleggend zoals Interstellar. Het is ook niet dat het ons iets nieuws biedt het is een verlengde van de eerdere Kung Fu Panda films. Maar toen begon het mij te dagen, Kung Fu Panda 3 is gewoonweg pure fun! En hoe lang is het geleden dat we een score hebben gehad die gewoonweg pure Fun was? Het is een uur lang genieten van prachtige thematiek, een legendarisch prachtig nieuw thema, geweldige actie en mooie emotionele hoogtepunten. Het is Hans Zimmer gelukt om ook zonder John Powell een pracht van een score te schrijven. Een mooie en welverdiende 10.