Descente aux enfers

Alan (Claude Brasseur) is een veertiger, drinker en verlopen schrijver. Hij is getrouwd met Lola (Sophie Marceau), die twintig jaren jonger is en hun huwelijk, dat eerst sprankelend was, is nu al sleets geworden. Hij drinkt teveel en zij heeft avontuurtjes. Ze besluiten te vertrekken naar Haïti, om daar hun huwelijk weer nieuw leven in te blazen en waar Alan aan z'n nieuwe boek kan werken. Op Haïti komt Alan op een avond terug bij z'n vrouw, na bezoek aan een cafe. Hij is dronken en zit onder het bloed en hij bekent Lola een man te hebben gedood die het op z'n geld had voorzien. Lola bekommert zich om hem en zorgt dat de sporen verdwijnen. Dan neemt een stel contact met hen op. Ze beweren de moord gezien te hebben en willen geld...

Regisseur Francis Girod had al eerder met Georges Delerue samengewerkt en was daar kennelijk tevreden over, want hij vroeg hem om ook Descente aux enfers van muziek te voorzien. Girod wilde een jazzy score en Delerue voldeed daaraan. Hij componeerde een score rondom drie thema's.

Het hoofdthema van de film heeft een kenmerkende jazzy stijl, waarin de alt-saxofoon een grote rol speelt en daarin ook vaak solo intermezzo's voor z'n rekening neemt. Het thema heeft veel stijlkenmerken uit de blues en is vooral tragisch gekleurd. De melodie spreekt niet echt aan en dan helpt de jazzy stijl niet echt mee om dit aangename muziek te maken. Jazz is van zichzelf vaak al niet al te vrolijk, maar die stijl past uiteraard wel bij de wat film-noir achtige stijl van de film.

Het tweede thema is die voor de schrijver. Delerue gaf Alan eveneens een jazzy thema mee, waarvan de stijl echter nogal wisselt, wellicht afhankelijk van de mate van dronkenschap van de hoofdpersoon. Maar ik heb de film niet gezien, dus dat kan ik alleen maar veronderstellen. Dit thema komt in een aantal tracks voor, zoals 'Alan et Lola' en 'Alan au Bar'.

Tenslotte is er het thema voor Lola, wat een nogal treurig jazzy thema is geworden. De muziek wordt meestal gespeeld door een solo fluit, onder begeleiding van een harp. Dit thema hoor je terug in 'Alan et Lola', 'Philippe et Lola' en in 'La Confession de Lola'.

De score opent met de main titles, een track die een wat triestige kleuring heeft en al een voorbode is van wat komen gaat. De onderliggende spanning is al enigszins hoorbaar. Gedurende de hele track ligt de atonale kleuring van de muziek op de loer. De alt-saxofoon speelt het jazzy hoofdthema tegen een langgerekte underscore.
In de tweede track zet Delerue de beide thema's voor Alan en Lola steeds afwisselend in, alsof ze met elkaar in gesprek zijn. De track begint met Alan's thema op solo piano, waarna Lola's thema op fluit kort volgt, waarna de piano het weer overneemt, dan weer de fluit en zo wisselt de kleur van de track steeds met de hoofdpersonages mee. Duidelijk is te horen dat Alan's thema wat opgewekter klinkt dan dat voor Lola, hoewel beide een duidelijk melancholieke klank meedragen.
Je zou verwachten dat Alan's thema verder uitgewerkt wordt in de track 'Alan', maar dat is niet zo. Hierin speelt het hoofdthema op saxofoon, zoals deze ook in de openingstrack al te horen was. De wat klaaglijke muziek maakt het een wat tragisch klinkende track.
Tragiek is een van de kernwoorden van deze score, want in de meeste tracks klinkt dat tragische sterk door. De jazzy en bluesy sfeer versterkt dat effect, waardoor het luisteren naar deze score geen vrolijk stemmende beleving is.
Ook wanneer vloeiende strijkers de muziek spelen, zoals in tracks als 'La Plage', 'Le Spleen d'Alan' of 'La Bouteille à la Mer', dan is de kleuring steeds weer behoorlijk triestig.
Pas aan het einde van de score draait de kleuring naar een meer warme tint in de track 'La Confession de Lola'. Hierin komt Lola's tragische thema nog kort voorbij, maar de opgewektheid blijft. Het 'Générique Fin'- deel van deze track laat weer het sombere hoofdthema horen, waardoor de score toch in een treurige stemming afsluit. Daarmee is het eerste deel van deze langere track eigenlijk het enige positief klinkende deel van de score.

Een vreemde eend in de bijt is de track 'Le Joli jeune Homme', die een wat zeurend deuntje laat horen op klarinet, met 'geraspte' gitaarmuziek als underscore. Dit is een van de meer vrolijke tracks. In de bonustracks komt dit deuntje nog een keer terug, maar dan met xylofoon in plaats van de klarinet, maar het blijft aan de magere kant.
Een andere vreemde eend is de track 'Baignoire Rock', wat zoals de titel al zegt, een echte rocktrack is, met stomende gitaren en stevige drums. De muziek zou in een stoere rockband niet misstaan. De melodie spreekt niet zo aan, anders was dit best een aangename track geweest in de somberheid van de rest van de score.

Na de eigenlijke score volgen vanaf de zestiende track nog een aantal bonustracks, die meer source-achtige opvulmuziek brengen. Deze zes track bieden echter niet veel meer dan wat langgerekte underscore en deuntjes. Het is wel aardig om te beluisteren als aanvulling op de score, maar dat is het dan ook wel.

Kortom, met Descente aux enfers heeft Georges Delerue, op verzoek van de regisseur geen echt warme score geschreven. Het doet allemaal erg triest en somber aan. Met een hoofdzakelijk bluesy/jazzy kleuring heeft de saxofoon een hoofdrol gekregen in de score. Met name het hoofdthema wordt op die sax gespeeld en dit thema komt regelmatig terug in de verschillende tracks. Het is daarmee geen score geworden die warme gevoelens opwekt, maar eerder tot somberheid stemt. De muziek is overigens prima beluisterbaar, want echte atonale of chaotische muziek komt je op deze score nauwelijks tegen. Vaak hangt het wel een beetje tegen het dissonante aan, maar blijft het goed beluisterbaar. De bonustracks voegen nauwelijks iets toe aan de score. De waardering komt op 66 uit 100 punten, wat nog net een zeventje oplevert.