The Change-Up


Filme | Data de lançamento: 02/08/2011 | Formato: Download
 

Inscreva-se agora!

Mantenha-se mais informado e tenha acesso à informação de colecionadores!





 

# Rastrear   Duração
1.Peeing on a statue – Titles1:18
2.Waking up2:07
3.The Lorno suite2:50
4.Tatiana!1:23
5.You’re in my body – To the fountain!1:07
6.Changed up1:29
7.Dressing up Dave1:07
8.Mitch’s theme2:10
9.Rotate your turret0:55
10.Change up piano – Jamie cries1:57
11.Baby suite1:07
12.Mitch evolves2:31
13.Rollerblading – I love you, daddy1:26
14.Baseball afternoon0:37
15.The kinkabe merger2:54
16.We could wait a day2:39
17.Lights out – Schedule 4 harrassment1:24
18.The skipperling tattoo part 12:19
19.Dave is Dave & Mitch is Mitch2:51
20.Anniversary toast1:26
21.The change-up3:39
 39:16
Envie sua opinião Ocultar críticas em outros idiomas

 

The Change-Up - 06/10 - Revisão de Lammert de Wit, apresentado em (Holandês)
De Amerikaanse komedie The Change-Up is geregisseerd door David Dobkin (Wedding Crashers, Shanghai Knights), met Ryan Reynolds en Jason Bateman als elkaars tegenspelers. De film is door de pers nogal matig ontvangen, maar was toch behoorlijk succesvol aan de kassa's van de bioscopen.
Het verhaal draait om Mitch en Dave, twee vrienden, die nogal elkaars tegenpolen zijn en tegelijk jaloers zijn op elkaars manier van leven. Mitch is een nogal losbandig levende acteur, terwijl Dave een wat stugge advocaat is. Op een avond bezoeken ze beiden een bar, waar ze dronken worden. Buiten urineren ze in een fontein in het park en doen daarbij een wens. De volgende ochtend blijkt die wens vervuld en zijn ze daadwerkelijk van lichaam gewisseld. Maar Dave voelt zich helemaal geen acteur, laat staan een losbandige, terwijl Mitch helemaal geen verstand heeft van wetten en regels, maar wel hoe hij Dave's knappe assistente moet verleiden...

De muziek bij deze komedie is voornamelijk van John Debney. Aanvankelijk zou Theodore shapiro de opdracht hebben gekregen om de score te componeren, maar kennelijk is de productiemaatschappij niet helemaal tevreden geweest over Shapiro's inspanningen en hebben ze John Debney gevraagd om dit over te nemen of op z'n minst voor een groot deel. Op de end credits van de film wordt Shapiro's naam dan ook alleen vermeld als componist van de aanvullende muziek.
Het score-album dat uitgebracht is, bevat een aantal van Shapiro's composities. Een paar van Shapiro's tracks horen bij de fraaiste van dit album. Debney's muziek ligt qua stijl wel wat in het verlengde van de muziek van Shapiro. Die stijl is vooral vlot en poppy, met een wat funky randje, vooral in de eerste helft van het album.

Het album opent met de track 'Titles', die al gelijk de sfeer van de score weergeeft. De track werkt dan ook als een soort korte suite. Met een popmuziek-achtig deuntje wordt hier een best wel aardige track opgevoerd, compleet met het nodige gitaarwerk en drums.
Wat volgt is een van de mindere tracks van Shapiro, met 'Waking up'. De muziek is wat funky en minimalistisch tegelijk. Daarbij introduceert Shapiro een vreemdsoortig instrument die steeds een soort jengeltoon er tussendoor gooit. Niet zo fraai.
'The Lorno Suite' is waarschijnlijk een wat bedekte tracktitel. De muziek is behoorlijk funky en varieert heel erg in tempo, wellicht aangepast op de beelden in de film, maar die variatie werkt als luistermuziek niet echt geweldig.
Dan is er de track 'Tatiana!', die evenals 'To the Fountain' een nogal up-tempo wat ruige track is, met stevige drum en elektrische gitaarwerk. Maar dan weer zonder fraaie melodieën en met een lichte funky touch, zoals de meeste tracks.
De tweede track van Shapiro op dit album is de track 'Changed Up', die begint als een wat minimalistische en vreemde track met een hoop elektronische effecten op de achtergrond. De laatste halve minuut ontaard de muziek in een soort metal hard-rock kleuring, die je maar beter snel kunt skippen.

Maar Shapiro heeft ook een paar prachtige tracks gecomponeerd, die meegenomen zijn op dit album. 'Change-Up Piano / Jamie Cries' is een mooie underscore melodie, met een wat melancholieke kleur. De mooie melodie wordt rustig op piano gespeeld en begeleidt door fraaie gedempte pianomuziek en synthesizerklanken. Een erg fraaie track, die de gevoelige snaar weet te raken.

Aanvankelijk is ook 'Mitch Evolves' een mooie rustige track met tokkelende gitaar op rustige underscore van synthesizerklanken en cello, maar de laatste halve minuut komt plotseling een nogal ruige popkleuring naar voren die de fraaie klanken vakkundig om zeep helpen. De track 'I Love You, Daddy' is omgekeerd en begint met een nogal poppy rock gedeelte van een halve minuut om daarna tot rust te komen op een onderlaag van op zich fraaie, maar wat saaie synthesizerklanken.

Met 'The Kinkabe Merger' pakt Debney dan wat meer orkestraal uit aan het begin en eind van de track. De fraaie en melodieuze muziek wordt echter afgewisseld met nogal nietszeggende momenten met nauwelijks muziek. Er staan meerdere tracks op deze score met gedeelten waarin de muziek wat saai en minimalistisch voorkabbelt.
Ook de komedie wordt in de score niet vergeten. 'Shedule 4 Harrassment' brengt die staccato-achtige muziek in een stevig jasje, maar dan klinkt het nog steeds niet fraai.

Met 'The Skipperling Tattoo' weet Shapiro toch weer wat licht te laten schijnen, met een mooie orkestrale track, die echter pas na een halve minuut echt begint. Met keyboard op een stevige muziek van strijkers, weet Shapiro een heel aardige melodie te presenteren. Ook Debney weet overigens met fraaie klanken van piano op violen en lichte koperblazers een fraaie track neer te zetten met 'Dave is Dave & Mitch is Mitch'. Datzelfde geldt voor 'Anniversary Toast', die ook weer erg fraai is en daarbij prachtig ruimte geeft aan akoestische gitaarklanken.

Het album sluit af met de fraaie, melodieuze, vlotte titeltrack, die weer de piano als leidend instrument heeft, op violen, elektrisch gitaar en andere mooie toevoegingen. Met een songtekst was dit zonder meer een fraaie popsong geweest. Maar als instrumentale track doet de muziek het erg prettig en werkt deze toe naar een mooie climax.

kortom, met The Change-Up heeft John Debney een wat magere score gecomponeerd, die helemaal aan het einde toch nog fraai uitpakt. Maar het zijn drie van de zes tracks van Theodore Shapiro die de show stelen. Verreweg de meeste van Debney's muziek en beide eerste tracks van Shapiro hebben te weinig melodie en hebben vooral ook last van een soort funk-pop stijl die niet aanspreekt. Sommige tracks hebben fraaie stukjes, maar dat wordt dan niet doorgezet, waardoor de muziek toch wat heen en weer slingert en daarmee eigenlijk niet overkomt. Vooral de vier laatste tracks maken nog het nodige goed, samen met de tiende track, waardoor de waardering nog uitkomt op 62 uit 100 punten.


Informe uma falha ou envie-nos informações adicionais!: Login

 



Mais