Chris is een getrouwde man, die vroeger graag met z'n vriend Toni de bloemetjes buiten zette, vooral toen ze in Parijs waren. Nu hij is gesettled en een rustig leven leidt komt Toni, na tien jaren, ineens weer op de proppen. En hij begint te porren in het leventje van Chris. Hadden ze het vroeger niet veel beter? Beleefden ze toen niet van alles? Is het nu niet enorm saai? Allemaal vragen waar Chris zo geen antwoord op heeft. Hij wordt gedwongen om een keuze te maken...
Mark Knopfler maakte de score voor deze film. Maar op de soundtrack is slechts de helft van de tracks van Knopfler. Dat is op andere scores van zijn hand wel anders. De score tracks van Knopfler hebben een erg wisselende kleur. Zo is de titeltrack een mooie stevige track, die aan het slot van het album terugkomt met zang van Knopfler zelf, wat erg fraai uitpakt en dit zijn dan ook beide de mooiste tracks van de soundtrack. De melodie van die tracks is fraai en melodieus, vlot en fraai gezongen.
De andere tracks van Knopfler halen dat niveau bij lange na niet. De meeste tracks van Knopfler hebben een behoorlijke jazzy inslag. De ene track is wat rustiger, zoals Annick, die wel iets van een latin-lounge-achtige sfeer heeft. Andere zijn wat ruiger, zoals Brats, die een rock-achtige sfeer heeft, maar allemaal hebben ze die jazzy inslag, die mij niet bekoren kan. She's Gone heeft daar dan nog de minste last van en ligt wat dichter tegen de balladsfeer van Knopfler aan, waar hij bekend van is.
De helft van de soundtrack bestaat uit songs. Django Reinhardt is echte jazz, met viool en gitaar, waarvan Minor Swing zeker wel aardig is. De bekende song van Françoise Hardy zeurt een beetje, is ook best te pruimen, maar ook niet meer dan dat. Peaches van The Stranglers beschouw ik als de meest irritante track van het album, die op een wild deuntje bijna rappend een tekst afdraait. Niet fraai.
Dan zijn de beide oude hits Sultans of Swing van, jawel, de Dire Straits met Mark Knopfler en So You Win Again van Hot Chocolate twee gouwe ouwe die mij nog prima bevallen. Alison van Costello is weer een song met een wat jazzy tint, die mij niet ligt.
Kortom, Metroland bevat een beperkt aantal fraaie tracks van Mark Knopfler en een paar aardige songs, maar alles bij elkaar komt het over als een beetje bij elkaar gezocht, al zal het in het tijdsbeeld van de film prima passen. Maar ik heb de film niet gezien en beoordeel de soundtrack als luisteraar. En dan valt het niet mee.
De sfeer is overwegend te jazzy, een stijl die mij niet ligt. De eerste en laatste track zijn erg fraai, voor de overige tracks raad ik aan om het album te laten liggen, tenzij je een jazzliefhebber bent.