Ladyhawke

Richard Donner is een bekende regisseur die deze fantasy-vertelling op z'n naam heeft staan. Het verhaal gaat over Pillippe Gastone en Etiene Navarre, die vrienden worden nadat Phillippe ontsnapt is uit de kerkers van Aquila. Etiene Navarre is al eens eerder aan de Bisschop van Aquila ontsnapt, waarbij hij samen met Lady Isabeau op de vlucht geslagen is. De Bisschop had zijn oog op Lady Isabeau laten vallen, maar toen ze hem samen met Navarre ontvluchtte heeft hij hen beiden vervloekt, waardoor Navarre 's nachts een wolf wordt en Lady Isabeau overdag een havik. Samen met Phillippe Gastone bereiden ze een plan voor om de Bisschop in z'n eigen stad uit de weg te ruimen...

De componist van de score is Andrew Powell, die nauwelijks bekend is van z'n filmmuziek (hij heeft slecht 2 scores op z'n naam staan), maar destemeer van de popmuziek. In de wereld van de popmuziek is hij producer, arrangeur, dirigent en ook muzikant en componist. Hij is ook de componist en arrangeur van de wereldhit Music van John Miles. Daarnaast is hij bekend van The Alan Parsons Project, waarmee hij op bijna alle albums een grote vinger in de pap heeft gehad.
Als je dan vervolgens naar de klank van de score voor Ladyhawke luistert, dan is onmiskenbaar dat dit de 'sound' is van The Alan Parsons Project. Natuurlijk komt dat ook omdat Alan Parsons zelf de score heeft geproduceerd. Als je houdt van de muziek van The Alan Parsons Project moet je zeker zorgen dat je deze score in handen krijgt.

De muziek van Ladyhawke heeft een hoog instrumentale-popmuziek-gehalte. De arrangementen en vooral ook de percussie zijn typisch poppy. De melodieën van de symfonische tracks van de score zijn fraai en harmonieus, maar de score kent ook een relatief groot aantal spannende tracks, die vaak matig beluisterbaar zijn en veelal van nogal minimalistische muziek zijn voorzien. De variatie in de muziek is overigens vrij groot, waarbij zelfs Gregoriaans gezang niet ontbreekt.
Gelukkig staan er op het album van de score net voldoende erg fraaie tracks met mooie melodieën, waaronder de heerlijke themamelodie, die regelmatig terugkeert. Die fraaie tracks zijn meestal mooi symfonisch uitgewerkt, vaak met fraaie glijdende vioolpartijen en regelmatig speelt de hobo nogal eens een fraaie leadpartij. Ook heeft Powell een paar tracks een fraai romantisch tintje gegeven, o.a. met een rustige en warm tokkelende gitaar.
Vanuit The Alan Parsons Project komen de bijzonder fraaie elektrische gitaarklanken met hun warme klankkleur, die in een aantal tracks korter of langer te horen zijn. Vooral in de track 'Final Reunion' is die gitaarmuziek op een geweldige manier in de track verwerkt. Deze laatste track van de score is tevens de mooiste en klinkt ook het meest als Alan Parsons Project muziek, waarbij de sfeer ook wel die van de hit Music van John Miles benadert, met z'n crescendo's en intermezzo's. Het prachtige thema is hierin ook volledig uitgewerkt en komt in verschillende variaties steeds weer voorbij.
Op het album staat ook nog een single met als titel Ladyhawke Theme. Nu is de eerste helft van deze track nogal elektronisch uitgewerkt, op een manier die in de score niet voorkomt en ook niet fraai is. Het thema is hier nergens te bekennen. Dat komt pas in de tweede symfonische helft van de track aan bod, zoals het in de score al te horen was.

Kortom, Andrew Powell heeft met Ladyhawke een score gecomponeerd met twee gezichten. Aan de ene kant zijn er de fraaie symfonische tracks, die ofwel mooi orkestraal uitgewerkt zijn ofwel met een beperkter instrumentarium op een mooie rustige, soms romantische manier de thema's uitwerken. Aan de andere kant zijn er de vele thrillerachtige tracks met vaak nogal minimalistische muziek op nauwelijks een melodie, die alleen dienen ter ondersteuning van de spanning in de film. Helaas is slechts grofweg eenderde van de score symfonisch, tweederde is als thrillermuziek aanwezig. De symfonische tracks waardeer ik met een 9, de overige tracks met een 3. Gemiddeld kom ik dan op een zesje.
Toch mag deze score niet in je verzameling ontbreken als je fan bent van The Alan Parsons Project, want met name de symfonische tracks hebben de klankkleur die liefhebbers van Alan Parsons als muziek in de oren zal klinken.