Pan


Sony Classical 09/10/2015 Download
Sony Classical 16/10/2015 CD (0888751640429)
WaterTower Music 02/10/2015 Download
WaterTower Music 2015 CD (0789294441668)
WaterTower Music 04/05/2015 CD (0791687295956)
WaterTower Music 02/10/2015 CD (0794043185847)
Filme Lançamento do filme: 2015
 

Inscreva-se agora!

Mantenha-se mais informado e tenha acesso à informação de colecionadores!





 

# Rastrear   Duração
1.Opening Overture2:41
2.Air Raid/ Office Raid1:40
3.Kidnapped/ Galleon Dog Fight5:09
4.Floating/ Neverland Ahoy!2:29
5.Smells Like Teen Spirit2:11
6.Blitzkrieg Bop0:58
7.Murmurs of Love and Death3:27
8.Mine Escape5:01
9.Inverted Galleon1:56
10.Neverbirds1:54
11.Something’s Not Right3:20
12.Tramp Stamp2:33
13.Origin Story3:57
14.Pirates vs Natives vs Heroes vs Chickens4:21
15.Crocodiles and Mermaids3:24
16.A Warrior’s Fate4:10
17.Flying Ship Fight7:23
18.A Boy Who Could Fly5:10
19.Transfiguration2:18
20.Fetching the Boys3:10
21.Little Soldier2:37
 69:49
Envie sua opinião Ocultar críticas em outros idiomas

 

Pan - 09/10 - Revisão de Sander Neyt, apresentado em (Holandês)
Blackbeard: We have an ancient prophecy from the fairy kingdoms who lived on this island. The prophecy tells of a boy, born of the love between a fairy prince and a human girl. The boy would be disappeared from this world, until he was old enough to return and lead an uprising against me. The boy, so says the prophecy, who could fly.

Er zijn verhalen die verfilmd worden op allerlei manieren. Zoveel zelfs, dat we het soms beu worden. Sommige verfilmingen van Dracula zijn zodanig slecht, dat zelfs Bram Stoker uit zijn graf zou kunnen opstaan om de regisseurs persoonlijk te vermoorden omdat ze zijn creatie zo hebben afgeslacht. Ook Frankenstein van Mary Shelly ontsnapt er niet aan; wat de laatste mislukking met James McAvoy en Daniel Radcliffe nog maar eens bewijst! Ook Peter Pan van J.M. Barrie kunnen we nu aan dat lijstje toevoegen. Van het verhaal van Peter Pan zijn er een biljoen verfilmingen gemaakt, maar eigenlijk feitelijk heeft er nog geen enkele film, het boek oneerbaar verfilmd. Sommige manspersonen vinden dat wel van Hook, maar we weten allemaal dat Hook een Guilty Pleasure is. Met deze Pan, is er wel een oneerbare verfilming van het verhaal van Peter Pan. Hollywood zit zonder ideeën en dat bewijst deze film nog maar eens. Met verfilmingen heeft deze recensent geen enkel probleem. Ook niet als er een leuke twist is, zoals met Oz The Great And Powerfull. Waar deze recensent dan wel een probleem mee heeft, is dat de filmmakers tegenwoordig ervoor zorgen dat de personages die we allemaal kennen, niet eens meer op de personages lijken. Dit lijkt een rare en vreemd stelling, maar ik zal dit staven met twee voorbeelden. In deze film is James Hook opeens dé beste vriend van Peter Pan. Neen, Hollywood. Zo niet he! Hook en Peter Pan zijn net zo grote vijanden zoals Dracula en Van Helsing, maak Hook niet tot de vriend van Peter Pan, dat aspect alleen al zorgt ervoor dat de film volledig zijn geloofwaardigheid verliest! Een ander voorbeeld is Maleficent. Wie de naam Maleficent hoort, denkt direct aan de meesteres van alle kwaad, wat ze in feite is, een personificatie van het kwaad. Dan maakt Disney een film waar zij de centrale figuur is en opeens is ze een antiheld! Disney had nu net eens de kans in handen om een film te maken over de villain, maar ze durfden blijkbaar niet om het risico te nemen. Persoonlijk vind deze recensent dat de interpretatie van Kristen Chenoweth in Disney Descendants meer tegen het originele personage aanleunt dan de Jolie versie.
Excuseer voor deze kleine uitbarsting want Pan heeft ook wel zijn goede momenten! Het is een feit dat het verhaaltechnisch een rommeltje is. Het verhaal is een slap aftreksel van alle fantasieverhalen dat we de laatste jaren hebben gezien en het feit dat de film de personages zo respectloos behandelen wil niet zeggen dat het niet eens de moeite is om naar te kijken. De regisseur is immers Joe Wright en we weten allemaal dat die man over een visuele flair beschikt waar menig anderen jaloers op zijn. Pan ademt van de eerste seconde tot de laatste die visuele flair uit en het is jammer dat het verhaal niet beter is, anders konden we misschien een nieuwe moderne klassieker aan de lijst toevoegen. Maar ja, sommige mensen vergeten dat het verhaal altijd het belangrijkste aspect is van een film...
Nog een positieve zaak van de film is de muziek! Normaal gezien zou Dario Marianelli de film van muziek voorzien en zijn naam stond al gecrediteerd bij de trailers, maar alsnog werd hij vrij laat vervangen door de enige echte John Powell. Heel onverwacht kwam zijn naam uit de lucht gevallen waardoor we een grote verrassing kregen in 2015. Want kan John Powell nog wel iets verkeerd doen bij de liefhebbers der filmmuziek?! Zijn lekker ouderwetse stijl van leidmotieven, orkestrale grandeur en catchy thema's doet ons allemaal watertanden van pure verrukking. En dat doet Powell opnieuw met deze Pan! Het is zijn eerste Live Action film sinds Knight And Day, daterende van 2010. Maar al bij de eerste seconden van Overture bewijst Powell dat hij het niet verleerd is!

Vreemd genoeg begint de score met een mooie pianoversie van het hoofdthema. Ja, Powell wind er geen doekjes om en gaat vanaf seconde één van start met zijn hoofdthema. Het thema is vintage Powell, met andere woorden, het is lyrisch, het is herkenbaar en het is gewoonweg prachtig. Het is zo'n thema die zich meteen in je hoofd nestelt en waarbij je je afvraagt waar het al die tijd heeft gezeten. Het hoofdthema representeert Peter zelf en doorheen dit doldwaas avontuur maakt Peter heel wat mee. Dus met andere woorden Powell moet zijn thema adapteren. En man, daar slaagt hij alweer in met verve! Je zou het niet zeggen als je het eerst op de piano hoort, maar dit is een thema met een zodanig hoog Swashbuckling gehalte dat je je zelf op een piratenschip wenst.
Dit kan je vooral goed horen in Mine Escape. Dit is zowat dé leukste track van het gehele album. Powell doet waar hij goed in is, en bouwt geweldig goed op. Al werken de elektronisch pulserende synthesizers een beetje op mijn systeem maar als hij op 1:49 van die track alle remmen loslaat dan hebben we de beste echte piratenmuziek sinds Cutthroat Island, zo'n twintig jaar geleden. Pulserende strijkers geaccompagneerd met houtblazers beginnen met een prachtige versie van het hoofdthema dat zich doorheen de track steeds verder gaat uitbouwen om dan te exploderen in een hoogtepunt dat u laat recht springen uit uw zetel om te roepen: Ow Yes!
Het hoofdthema is verweven door heel de score. De melodie is herkenbaar, maar Powell adapteert het altijd zodanig geweldig dat je toch altijd goed moet luisteren om het te herkennen. Het komt in elke track voor, maar het verschil tussen dezen Pan en pakt nu de eerste Harry Potter is net de variatie. Bij Pan moet je je aandacht erbij houden om het eruit te halen, bij Harry Potter wordt het nogal slaapverwekkend na een tijdje.
Powell schreef ook nog een secundair thema dat de relatie tussen hem en zijn moeder representeert. Voor het eerst te horen in Kidnapped/ Galleon Dog Fight. Dit thema van de moeder is zo een beetje het hart van de score. Dat merk je aan het emotionele pianospel waarbij het thema geïntroduceerd wordt. Het is een liefdevol doch triestig thema geworden. Je voelt de liefde die Peter voelt voor zijn moeder maar ook het gemis, dat gevoel dat iets zo dichtbij is, alsnog zo ver weg is. Dat merk je zeker in de volgende incarnatie van het thema namelijk in Floating. De licht spelende strijkers spelen het zodanig mooi, dat je er gewoonweg een traan door laat. Het magische aspect komt hier ook zeker en vast naar boven dankzij de vele belletjes die je hoort op de achtergrond! Een top emotioneel moment in een toptrack!
In Origin Story krijgen we het thema te horen met een vreemde twist aan het hele thema. Dankzij de grove synthesizers die de track openen. Een track dat een geweldig koor en een geweldige en verrassende opbouw kent. Het dient als ruggengraat voor de hele film en daarbij ook de score en Powell stelt niet teleur. Hij schrijft hier mogelijks de meest emotionele track van de gehele score! Het koor maakt het geheel dat ietsje meer net zoals chocoladesaus bij een Dame Blanche! Puristen zouden kunnen zeggen dat het geheel nogal leunt op de twee Dragon scores en die hebben meer dan gelijk. Maar komaan het klinkt gewoon goed!

Buiten de twee thema's valt er nog genoeg te beleven aan de score. Ten eerste hebben we de geweldige fabelachtige, licht geniale actiemuziek. Het boven beschreven Mine Escape is misschien dan wel de leukste track van de score, het is de finale die uit de laatste vier tracks bestaan die het meeste indruk maken. A Warior's Fate bevat zowel kracht als emotie dankzij het dominante koor (dat meermaals zijn opwachting maakt op het einde van de score) en de emotionele strijkerspassages. Flying Ship Fight is dan terug het middelpunt van de actie. Het zeven minuten durende meesterwerk is het beste actiestuk dat Powell in de laatste jaren heeft neergepend, en ja deze recensent telt de How To Train Your Dragon scores erbij. Powell wisselt de thema's op een perfecte manier af, met de geweldige variatie die we intussen gewend zijn van de componist!
A Boy Who Could Fly opent met de meest emotionele statement van het hoofdthema opnieuw gespeeld op de piano. Waar verschilt deze versie met de versie in de eerste track? Wel de piano speelt de melodie iets trager en dat maakt het geheel allemaal iets tragischer. Na de emotionele versie van het hoofdthema, bouwt Powell op om dan het orkest te laten exploderen in een overdonderend actie stuk waar het koor opnieuw centraal staat. Fetching The Boys gaat dan terug naar de roots van de score. Powell grijpt terug naar de ritmische blazers die we in het begin van de score horen! Het is een geweldige afsluiter van een geweldige score. Een score waar de instrumentatie terug van een hoog niveau is zoals we van Powell gewoon zijn. De verschillende lagen van het orkest vullen elkaar aan en elke luisterbeurt ga je elementen ontdekken die je nog niet door had. En dat is de sterkte van John Powell! De man kan schrijven voor alle niveau's in het orkest! Dat bewijst hij keer op keer!
Al was deze recensent tot hiertoe heel lyrisch over deze score, het kent toch zijn minpunten. Waar John Powell kan schitteren, schittert hij zoals we van hem gewoon zijn. Deze recensent weet niet wie op het 'lumineuze' idee kwam op populiare rockmuziek te verwerken in de score, maar het is verschrikkelijk. Correctie, ik nuanceer. Muzikaal gezien zijn de twee rocksongs niet slecht. Ik vind het ook geen slecht idee om de piraten te laten zingen, maar moet het echt Nirvana zijn? In de film is het zo ongepast, zo volledig uit de context getrokken... De film speelt zich in de echte wereld zelfs af tijdens de Tweede Wereldoorlog, lang voordat Kurt Cobain werd geboren... Het slaat nergens op! Op cd is het ook ongepast om het te beluisteren al moeten we toegeven dat technisch gezien er niets mis aan de songs. Ook is het fijn om de ruwe stem van Jackman te horen en de kwaadaardige lach die hij verkondigd. Alleen hebben ze het verkeerde lied gekozen. Blitzkrieg Pop is mogelijks nog erger. Gelukkig duurt dit gedrocht nog geen minuut. De eerste song van Lily Allen genaamd Something's Not Right is niet slecht, maar net zoals de twee andere songs is het volledig misplaatst in de film. Moest dit lied nu tijdens de End Credits worden gespeeld, dan had deze recensent er geen probleem mee, maar tijdens de film wordt het gespeeld en het slaat echt nergens op. In plaats krijgen we een afgrijselijke song te horen tijdens de aftiteling. Het is een op synthesizers gebaseerd lied en het is de moeite niet om het te beluisteren!

Conclusie.
Na dit gezegd zijnde, als we de score van Powell apart bekijken zonder de afgrijselijke nummers ertussen kunnen we eigenlijk niet veel slecht zeggen. De thema's zitten goed, de actie luistert lekker weg en Powell doet wat hij het beste kan. De luisteraar volledig meenemen op een avontuur die hij niet snel zal vergeten. Sommige puristen gaan zeggen dat de ontwikkeling van de thema's niet van zo'n hoog niveau zijn en de puristen hebben gelijk. Maar wees nu eens eerlijk? Wie geeft daar nu om? De thema's zijn geweldig, de orkestraties zijn van een enorm hoog niveau en de actie is om uw vingers van af te likken. Dit is eindelijk nog eens een score waarbij je kan zeggen: dit is nu eens leuke muziek om te beluisteren! Geen zware tracks of zware passages. Maar gewoonweg één grote rollercoaster vol melodieuze schoonheden, vol met orkestrale vernuftigheden zoals we van niemand anders meer gewoon zijn!
Het enige minpunt is dat de songs misplaatst zijn, compleet uit de context getrokken en gewoonweg niet prettig om naar te luisteren. Voor de rest heeft Powell een score geschreven die perfect vervoegd kan worden bij het rijtje waar ook Cutthroath Island van Debney staat of The Adventures of Robin Hood van Korngold. Met andere woorden; dit kan wel eens een klassieker worden. Wie echte piratenmuziek wilt horen, vergeet Pirates Of The Caribbean, maar zet deze Pan maar eens op. Een mooie 8.5 dus afgerond een 9.
Pan - 10/10 - Revisão de Thomas Jenkins, apresentado em (Inglês)
Easily one of Powell's strongest efforts, at times meeting or exceeding his work on the Dragon trilogy.

Outros lançamentos de Pan (2015):

Pan (2015)


Informe uma falha ou envie-nos informações adicionais!: Login

 



Mais