Hero

Hero is een comedy-achtige film van Stephen Frears en vertelt het verhaal van kruimeldief Bernie LaPlante (Dustin Hoffman). Als er een vliegtuig neerstort redt hij de overlevenden, maar schenkt daar verder geen aandacht aan. Wel verliest hij een schoen bij die actie. De andere schoen geeft hij daarna aan zwerver John (Andy Garcia) die hij toevallig ontmoet. Als vervolgens de media de held oproepen om zich te melden is Bernie weer eens gearresteerd. John gebruikt de schoen om aan te tonen dat hij de redder is.
De band tussen Bernie en z'n zoon is maar matig, vanwege z'n scheiding, maar de zoon is dol op held John. Bernie kan intussen niemand overtuigen van de echte waarheid en besluit om dat maar zo te laten. De wereld heeft immers helden nodig en of ze nu echte helden zijn of niet blijkt vaak onbelangrijk. Toch vertelt hij z'n zoon in de dierentuin nog een keer hoe het echt gegaan is. En als hij dat doet roept een vrouw dat haar dochter in de leeuwenkooi is gevallen...

George Fenton componeerde de muziek voor de film. Dat het een comedy is heb je bij het beluisteren niet zo in de gaten, want echte hoempa-muziek ontbreekt gelukkig. Een enkele track heeft nog wel wat die kenmerken, maar verder valt het reuze mee.
De score bevat een aantal verschillende stijlen. Een aantal tracks zijn vlot en hebben een heldhaftig thema met grootse orkestrale klanken. Vaak hangt hier een gospelsfeer aan. Dat wordt overigens versterkt door de gebruikte melodieën van bestaande gospels, zoals My Special Prayer of Glory Hallelujah. De song van en gezongen door Luther Vandross, waar de score mee opent, is qua tekst eigenlijk ook een gospel. Ook komt het bekende Auld Lang Syne nog voorbij, al is dat geen gospelsong, het klinkt wel zo.

Naast de prachtige melodieën die Fenton gedeeltelijk uit de oude doos gehaald heeft en in een iets ander (maar wel erg mooi) jasje heeft gestoken, heeft de score ook een heel andere sfeer in een aantal tracks. The Plane Crash is een lange track met voornamelijk suspence-achtige klanken en melodieën.
Vanaf Million Dollar Reward slaat de sfeer om naar een meer jazzy karakter. The Man I Love (ook in de reprise) is een soort lounge muziek op een jazzy melodie, die niet is gecomponeerd door Fenton, maar door Ira Gershwin. Het jazzy karakter wordt door Fenton doorgezet in de solo pianotrack Dinner For Two. In The Hotel Lobby komt zelfs de saxofoon op de proppen op een echte jazz track met bas, drum en piano.
Reunion begint enigszins jazzy, maar heeft een erg mooie melodie die na een halve minuut orkestraal wordt overgenomen. Daarna volgt de kortste en tegelijk een van de mooiste tracks van de score, het vol orkestrale Angel Of Flight 104.
The Ledge Part 1 is een erg mooie en rustige track als deel van een grotere. Parts 2 en 3 van dezelfde track is vooral suspence muziek.
De twee voorlaatste tracks zijn weer erg mooie symfonische en melodieuze tracks, die vol orkestraal en toch rustig klinken. De track A Pair Of Shoes is daarbij de uitbundigste van de twee, waarbij je aan het eind nog een keer het oude bekende Auld Lang Syne hoort.
De score sluit af met de instrumentale versie van de openingssong van Luther VanDross. De melodie van beide tracks is wat mager en de instrumentatie van de laatste heeft net teveel jazzy invloeden om mooi te klinken.

Kortom, de tracks die niet van George Fenton zijn, horen bij de minder fraaie tracks. Maar ook Fenton heeft een aantal tracks gecomponeerd die niet zo geweldig zijn. Gelukkig staat er ook ruim voldoende bijzonder fraaie muziek op deze score om er heerlijk van te kunnen genieten. De algehele waardering komt op 73 uit 100.