Species II

Dit is de twaalfde recensie uit de Edward Shearmur-serie.

Vorige: Dedication
Volgende: Passengers

De Amerikaanse science fictionthriller Species II is geregisseerd door Peter Medak, die vooral voor tv-series regisseert. De film is overigens meer horrorfilm dan thriller en de opvolger van de originele Species-film uit 1995. De acteurs en actrices uit het origineel deden ook weer mee in de tweede deel. De film is door de critici slecht ontvangen, mede omdat dit tweede deel niet echt voortborduurt op het eerste deel, maar meer een losstaand verhaal is. Ook in de bioscopen viel de opkomst tegen, waardoor de film niet uit de kosten kwam. Toch zouden er na dit tweede deel nog twee delen volgen, die echter alleen op dvd zijn uitgekomen.
Het verhaal begint met een ruimtereis, waarbij de bemanning allerlei grondmonsters heeft verzameld en daarmee op weg is naar de aarde. In een van die grondmonsters zit iets wat onderweg ontdooit en de bemanning raakt hiermee besmet, maar kennelijk zonder nadelige gevolgen, op een van de wetenschappers na. Terug op aarde mogen ze tien dagen geen seks hebben, maar een van de bemanningsleden voelt zich daar niet door belemmerd en al snel blijkt waarom...

Nadat Christopher Young de muziek componeerde voor de originele Species-film, heeft regisseur Medak voor de opvolger Edward Shearmur gevraagd. Hij had samen met Michael Kamen al eerder voor Medak gewerkt en dat was goed bevallen. Vanuit die werkrelatie heeft Medak Shearmur gevraagd voor de score, die in Medak's visie vooral orkestraal moest worden. Maar Shearmur zat eerder aan een elektronische score te denken. Het resultaat kwam er tussenin te zitten, waarbij Shearmur geen rekening hield met Young's score en gewoon vanaf nul begonnen is met het componeren van de muziek.

Shearmur stond nog maar aan het begin van z'n carriere, na een poos met Michael Kamen te hebben samengewerkt. Dit was zijn eerste horrorthriller. Shearmur heeft daarin een mix van orkestrale muziek en elektronische klanken weten te creëren die de spanningseffecten goed weet te plaatsen, maar ook ruimte heeft voor meer ingetogen tracks, met name wanneer het om het personage Eve in de film gaat. Voor haar heeft Shearmur een heel aardig orkestraal thema gemaakt, dat ook af en toe terugkomt in de score.

Het album opent echter met twee songs. De eerste is een blues song die gezongen en gespeeld wordt door B.B. King. Hij heeft de song niet zelf geschreven, maar het klinkt wel als een echte B.B. King song, compleet met het voor hem typerende, wat metalige gitaargetokkel.
De tweede song wijkt hier nogal van af. De band Apollo Four Forty speelt op een stevig up-tempo ritme tamelijk rocky muziek, waarin niet gezongen wordt. Hooguit worden op de achtergrond wat woorden geroepen. In de verte lijkt de song wel wat op Peter Gunn van Emerson, Lake & Palmer, in ieder geval qua sfeer.

Na deze beide lange tracks begint Shearmur's score met de track 'The Red Planet', een tamelijk symfonische track, met een licht dreigende, maar heel aardige melodie. De track loopt fraai uit op een climax.
Vervolgens pakt Shearmur uit met fraaie en melodieuze klanken in 'On the Surface'. Hoewel er een lichte dreiging hoorbaar is blijft de muziek orkestraal en erg aangenaam klinken. Halverwege wordt de dreiging wat versterkt met meer creepy muziek, maar dat duurt slechts kort, waarna de mooie melodieuze muziek verder gaat op lichte pianoklanken.
Pas bij de track 'Mating Season Begins' wordt de spanning voelbaar. Met een voortdurend pulserende basklank wordt de toon gezet, waar in de tweede helft meer grimmige klanken en een hol klinkende percussie overheen worden gezet. Als het volume toeneemt is de spanning compleet.
De grimmigheid en dissonante muziek worden vervolgens gemixt in 'First Blood', die een flinke creepy kleuring heeft. Dat laatste geldt ook voor de tweede helft van 'Starting a Family', die aanvankelijk nog tamelijk rustig begint.
Het pulserende effect komt flink terug in 'Pursuit', waarbij die pulsen op het kloppen van een hart lijken. Met solo cello en vooral snelle violen weet Shearmur de spanning flink op te voeren, tot een heftige climax aan het einde van de track.
Met 'The Cocoons' begint Shearmur rustig op te bouwen. Eerst is de muziek bijna lievig, om vervolgens steeds dreigender te worden. Steeds zijn er de ijl klinkende violen hoorbaar, die voor een creepy kleuring zorgen. En die creepy kleuring geldt ook voor de voorlaatste track 'In the Barn', met name vanaf ruim 1 minuut. Weer zijn er dan die snelle violen, maar nu aangevuld met snelle koperblazers, die de nodige extra heftigheid toevoegen, tot aan de lage slotklanken van de track.
In de laatste track komt het thema voor Eve pas duidelijk voor het voetlicht in een rustige orkestrale track, waarin de piano de track opent, om opgevolgd te worden door houtblazers en violen. De dreiging neemt weer toe in de tweede helft, met de eerder gehoorde lage pulserende bastoon, waar strijkers en allerlei effecten overheen gezet zijn. De track eindigt wat mager met een eenvoudige fade out van deze klanken.

Toch heeft Shearmus een kwalitatief goede score afgeleverd voor deze horrorfilm. De verplichte creepy muziek, met z'n dissonante, grimmige en grillige klanken ontbreekt natuurlijk niet, maar toch heeft de score zoals hij op dit album te horen is voldoende aangename rustige momenten.

Kortom, met Species II heeft Edward Shearmur een heel aardige horrorscore gecomponeerd, die beter te beluisteren is dan menige andere horrorscore. Maar er is nog ruim voldoende spannende en creepy muziek aanwezig om ook de horrorfanaten van dienst te zijn. De vooral orkestrale muziek doet het goed en met de nodige elektronische effecten weet Shearmur er een score van te maken met veel dreiging en spanning, terwijl in de rustiger momenten toch steeds ook de dreiging hoorbaar is. De waardering voor de aangename beluisterbaarheid komt daarmee op een voor een horrorscore heel redelijke 63 uit 100 punten.