Miller's Crossing

Update 2016-06-21

Miller's Crossing is een film uit 1990 van de broers Joel en Ethan Coen over twee misdaadfamilies tijdens de drooglegging in de dertiger jaren van de vorige eeuw. De film focust op hoe ook criminelen omgaan met moreel besef in relatie tot hun daden en omgang met anderen. Ondanks goede recensies was de film geen groot succes.
Het verhaal draait om Tom Reagan (Gabriel Byrne), die een belangrijke post heeft in de bende van Leo O'Bannon (Albert Finney). Leo is ook de plaatselijke leider van het stadje. Als de bendeleider Johnny Caspar (Jon Polito) Bernie, de broer van Leo's vriendin Vera, wil ombrengen houdt Leo dat tegen, ondanks Tom's raad om dat niet te doen. Intussen heeft Vera ook een relatie met Tom, die weet dat zij alleen aanpapt met Leo om Bernie's hachje te redden. Hij vertelt dit aan Leo, maar die geeft niet toe en verstoot zowel Tom als Vera, waarop Tom overstapt naar de bende van Caspar. Die draagt hem vervolgens op om Bernie om te brengen...

Carter Burwell kreeg van de Coen-broers de gelegenheid om een wat meer orkstrale score voor deze film te maken - zijn eerste orkestrale score. De muziek van deze score is voor een film van dit karakter bijna te lieflijk. Het prachtige thema komt bijna om de andere track terug in een mooie symfonische uitvoering. Groot nadeel van deze score is dat die mooie tracks zo ontzettend kort zijn, zoals de hele score ontzettend kort is, nog geen half uur.

De openingstrack speelt al gelijk het mooie thema voor de O'Bannon-clan, en dat thema heeft duidelijk een Ierse kleuring meegekregen, mede ingegeven door het feit dat de O'Bannon-clan uit Ierland afkomstig is. Dit thema heeft Burwell gebaseerd op een bestaande Ierse traditional 'Limerick's Lament'. Het zou Gabriel Byrne, die zelf uit Ierland komt, zijn geweest dit dit Ierse sentiment heeft voorgesteld aan de Coen-broers en Burwell. Burwell heeft vervolgens het thema gebaseerd op de traditional en er daarnaast via de instrumentatie wat extra Ierse kleuring aan gegeven. Vooral de openingstrack laat dit het meest duidelijk horen, maar niet alle tracks waarin het thema terugkomt hebben dezelfde mate van Ierse klank. Toch zijn de tracks waarin het thema terugkomt zonder meer de mooiste van het korte album en duren ze samen niet veel meer dan pakweg een kwartier.

Behalve de mooie thematracks bevat de score ook tracks die duidelijk minder gemakkelijk in het gehoor liggen. De tweede track laat de andere kant van de film goed merken: het is een gangsterfilm, met een donker, spannend en tamelijk melodieloze track met meer minimalistische muziek op langgerekte tonen.
De hoofdtrack Miller's Crossing is ook een donkere track die wat langer duurt, maar wel weer erg eentonig is met een magere lang aangehouden underscore, waarbij op het eind de spanning toeneemt, waarbij een soort jankende klanken toegevoegd zijn.
Een track waar ik niets van begrijp is de 5 (!) seconden durende 'Rage of the Dane'. Wat moet je met zo'n track, die niet meer is dan een korte grom?
'Nightmare' is wat de titel aangeeft. Geen fraaie muziek, maar een hoop creepy klanken op grommende underscore. 'What Heart?' is een korte track met nietszeggende tonen in een spannende setting.

Naast deze duidelijk minder aangenaam in het gehoor liggende tracks staan op het album een aantal tracks die duidelijk afwijken. Dat begint bij 'King Porter Stomp', een soort jazzy BigBand nummer, waarin we teruggaan naar de dertiger jaren van de vorige eeuw. Het is zeker geen onaardige track. Ook 'Runnin' Wild' is zo'n BigBand track, maar dan eentje die veel vrolijker is en wel lekker wegluistert, zelfs als Joe Grey nog beperkt wat zingt aan het einde van de track.
Dan is er nog zo'n song uit het begin van de vorige eeuw, die veel bekender is. 'Danny-boy' is een song in een mooie orkestrale uitvoering en prachtig gezongen door Frank Patterson. Vooral de hoge noten geven kippenvel. De song 'Danny Boy' is een van oorsprong Ierse melodie en, hoewel de tekst van een Engelsman is, is het lied begin vorige eeuw uitgegroeid tot een soort lijflied van de Ierse immigranten in Amerika en Canada.

De 'End Titles' is een track, waarin het thema nog een keer prachtig de boventoon voert in een symfonische uitvoering en ook eentje die nog heerlijk lang duurt (voor deze score). Het orkest mag even vol uithalen, maar klinkt toch vaak wat gedempt, wat mede komt door de tussentonen die Burwell gebruikt. Die tonen geven een wat melancholieke kleur aan het op zich bijna romantische thema. Een erg mooie track.
De score sluit af met een kort stukje uit een jazzy BigBand-song die ook weer gezongen wordt door Frank Patterson. De song eindigt wat vreemd en daarmee sluit ook dit album toch wat typisch af.

Kortom, Carter Burwell heeft voor Miller's Crossing een score gecomponeerd met een prachtig thema dat terugkomt in meerdere helaas veel te korte tracks. Daarnaast zijn er een aantal spannende tracks, die vooral aan de minimalistische kant zijn en met weinig melodie. Dit zijn duidelijk de minder fraaie tracks. Maar ook de BigBand tracks zijn niet helemaal mijn ding. Toch weten die mooie thematracks, samen met de song 'Danny Boy' de waardering nog naar 71 uit 100 punten te trekken.