Nikita


Virgin Records France (3268440307326)
Virgin Records France (3268440707324)
Filme | Ano: 1990 | Lançamento do filme: 1990 | Formato: CD, Vinil
 

Inscreva-se agora!

Mantenha-se mais informado e tenha acesso à informação de colecionadores!





 

# Rastrear   Duração
1.Rico's Gang Suicide3:12
2.Playing on Saucepans1:28
3.As Cold as Ice0:43
4.The Sentence1:24
5.Paradise ?1:10
6.Failed Escape3:37
7.Learning Time4:08
8.A Smile1:18
9.Fancy Face1:47
10.First Night Out4:00
11.POKMOP4:01
12.The Las Time I Kiss You0:58
13.The Free Side3:41
14.I Am on Duty !2:25
15.Josephine and the Big Dealer0:48
16.Mission in Venice5:56
17.Fall2:41
18.Let's Welcome Victor1:10
19.Last Mission2:14
20.We Will Miss You2:56
21.The Dark Side of Time4:23
 54:00
Envie sua opinião Ocultar críticas em outros idiomas

 

Nikita - 04/10 - Revisão de Lammert de Wit, apresentado em (Holandês)
De Franse film Nikita, of ook wel La Femme Nikita, is geregisseerd door Luc Besson (Léon, The Fifth Element), die deze behoorlijk geweldadige film een film noir-stijl meegaf. De ontvangst van de film was nogal matig, zowel in Frankrijk als elders in de wereld. Toch werd de film in de bioscopen redelijk bezocht. De film zorgde voor twee remakes, een in 1991 als een Hong-Kongse versie en in 1993 maakte regisseur John Badham een Amerikaanse versie, getiteld Point of no Return. In 1997 is er een tv-serie gemaakt, die op de Franse film is gebaseerd.
Het verhaal draait om de jonge Nikita (Anne Parillaud), die aan de drugs is en in een anarchistisch milieu leeft. Als ze meedoet aan een beroving van een winkel komt daarbij een politieman om het leven en ze wordt tot levenslang veroordeeld. In de gevangenis wordt echter haar dood in scene gezet, waarna ze in dienst komt van een pseudo-overheidsorganisatie, waarvoor ze als moordenaar moet gaan werken. Een alternatief heeft ze niet. Aanvankelijk gaat alles goed...

De muziek bij de film is van de Franse componist Eric Serra, die in de tachtiger jaren ook al de muziek voor eerdere Besson-films componeerde en ook na die tijd nog voor Besson bleef werken. Zijn muziek voor de film is volledig elektronisch en bestaat voor een groot deel uit soundscape-achtige klanken. Muziek is in een flink aantal tracks nauwelijks aanwezig, omdat de klanken en effecten dit dan geheel hebben overgenomen. Die vaak percussie-achtige klanken en effecten hebben vaak een wat industriële kleuring, waardoor het allemaal nogal afstandelijk klinkt, met veel galm en echo's en vaak zonder enige melodie, soms met beperkt wat melodieuze motieven. Dat zorgt ervoor dat een groot deel van de muziek nogal lastig in het gehoor ligt.
Zo bestaat de langste track van de score 'Mission in Venice' slechts uit een doorlopende monotone elektronische underscoreklank, met daarop beperkt wat incidentele percussie. Pas na vier minuten ontstaat er iets van een melodie, maar die is al snel verdwenen om weer in de nietsige underscore weg te zinken, waarna wat percussie de zes minuten vol maakt.
Bij een track als 'Playing on Saucepans' zegt de titel al genoeg. Overigens is de underscore in de muziek nauwelijks hoorbaar. In 'The Sentence' speelt het geluid van een vervormde stem een sterk irritante rol, alsof die stem over een soort intercom wat zegt, zonder dat het verstaanbaar is. Daar overheen ligt dan een laagje percussie. Niet fraai.

Een beperkt aantal tracks is wel melodieus of beperkt melodieus en dat zijn duidelijk de meest aantrekkelijke van de score. En toch is ook dan de muziek vaak weer tamelijk aan de eenvoudige kant, met een melodie en underscore op synthesizer, waarbij beperkt wat percussie wordt toegevoegd. Echt fraaie tegenmelodieën of verrassende arrangementen blijven toch wel ver weg en we moeten het doen met de beperkte instrumentatie van de synthesizer en de wat simpele muziek. Zelfs wanneer in 'Learning Time' toch wel wat speciale klanken in een heel aardige melodie worden gegoten, blijft de muziek wat simpel. Ook een min of meer romantisch getinte melodie als in 'The Last Time I Kiss You' wordt door de simplistische stijl van de track verkloot. Het hoort helaas een beetje bij Serra dat veel van zijn muziek nogal aan de expirimentele kant van het spectrum zit.
Een van de betere melodieuze tracks is 'The Free Side', waarin saxofonist Gilbert Dall'Anese een belangrijke bijdrage levert. De track heeft een soort bluesrock stijl en de saxofoon zorgt voor een aangename sfeer in de track.

Het album sluit af met de song 'The Dark Side of Time', wat een soort elektropopsong is en waarbij Eric Serra zelf de zang voor z'n rekening neemt. De tekst van de song is van Luc Besson. Dit is zeker een van de betere tracks van het album, waarin op z'n minst nog een fatsoenlijke en heel aardige melodie gepresenteerd wordt.

Kortom, met zijn score voor La Femme Nikita heeft Eric Serra een nogal soundscape-achtige score gemaakt. Veel muziek is totaal niet melodieus en de tracks die wel melodieus zijn, zijn veelal behoorlijk aan de simplistische kant. Elektronische percussie, klanken en geluiden spelen de belangrijkste rol in de score, die daardoor niet erg gemakkelijk in het gehoor ligt. De paar meer melodieuze en betere tracks kunnen dat lang niet goed maken. De waardering komt dan ook niet hoger dan 35 uit 100 punten, wat een karig viertje oplevert.

Outros lançamentos de Nikita (1990):

Nikita (1990)
Nikita (1991)
Nikita (2012)
Nikita (2014)
Nikita (2018)
Nikita (2019)
Nikita (2019)
Nikita (2020)


Informe uma falha ou envie-nos informações adicionais!: Login

 



Mais