Jumanji

Het verhaal van de film Jumanji draait om een oud bordspel met magische krachten.
De film begint in het jaar 1869, wanneer in een bos een kist wordt begraven. Allan Parrish is de tiener die honderd jaar later de kist terugvindt. De kist bevat een spel en hij en z'n vriendinnetje Sarah besluiten het spel 'Jumanji' te gaan spelen. Maar ze komen er al snel achter dat er met het spel allerlei vreemde dingen gebeuren. Hoe verder in het spel hoe groter de gevaren lijken te worden. Totdat Allan werkelijk in het spel opgaat en in een soort oerwoud terecht komt, waar de tiener moet zien te overleven. Sarah ontvlucht vervolgens het huis.
Vele jaren later vinden twee kinderen het spel op de zolder van hun huis en ze gaan het spel spelen...

Door diverse oorzaken is de film nogal geflopt en een van die oorzaken zou best eens in de score van James Horner kunnen liggen. Voor regisseur Johnston had Horner al eerder gewerkt en de verwachtingen waren dan ook hoog gespannen voor Jumanji, mede gezien ook het feit dat Horner in die tijd de beste scores uit z'n carriere maakte.
Maar de score voor Jumanji werkte niet goed genoeg. Dat blijkt ook wel als je de muziek los van de film beluistert. Horner heeft een paar zware thema's gecomponeerd die de score moeten dragen en die ook wel af en toe meer of minder duidelijk terugkomen. Die thema's zijn best aardig, maar sneeuwen nogal eens onder in het chaotische geweld van veel van de tracks van de score.
Daarmee is gelijk het probleem met de score duidelijk. Het is zeker geen verhalende score geworden die via fraaie thema's en mooie melodielijnen op pad gaat met de personages in de film, maar het is meer een score geworden die de angsten en spanningen van die personages versterkt. De muziek is vooral spannend, en niet eens zozeer avontuurlijk. Soms is het zo chaotisch en atonaal dat het niet zou misstaan in een horrorscore. Daarbij is er duidelijk gebrek aan voldoende structuur. Horner heeft te weinig de typerende Jumanji-motieven in de muziek benadrukt in de verschillende tracks, waardoor ze wat als los zand aan elkaar hangen. Het tempo van de muziek is binnen tracks vaak nogal wisselend en daardoor komt de score als geheel onrustig over en laat de score zich minder prettig beluisteren.

Deze 'complete score' is een uitgebreide versie van de 'original score', waarvan alle tracks ook op deze complete versie staan, zij het vaak met een iets afwijkende lengte. Die afwijkingen zitten soms in het midden van een track, waarbij delen zijn ingekort, zoals bij 'The Monsoon'. Bij de 'End Titles' is het atonale deel aan het begin op de original versie verdwenen, terwijl het grotere middendeel vooraan staat bij de 'End Titles' op de complete score, die dan weer veel junglegeluiden heeft op het einde van de track, zodat de lengte precies gelijk geworden is.
Naast dit soort verschillen staan er twee keer zoveel tracks op de complete score ten opzichte van de originele versie. De complete score duurt dan ook bijna 20 minuten langer. Veel van die extra tracks duren echter maar kort en de meeste van die tracks bestaan vooral uit underscore. Toch zijn er een paar tracks bij die zeker opwegen tegen de muziek op de original versie, maar de muziek blijft in het stramien van de original score en voegt weinig opvallends toe.

De film gaat over een magisch bordspel en je zou verwachten dat dit volop in de score tot uiting komt. Maar dat is niet zo. Toch bevatten een aantal tracks wel die kleuring van magie, met z'n twinkelende sfeer. Maar verder is het vooral spanning en duisternis die de score kenmerken. De score voor Jumanji heeft volop de stijl een volwaardige thrillerscore. Daarin is de complete score niet anders dan de original score.

Kortom, met zijn score voor de film Jumanji heeft James Horner de boot gemist. De basisideeën voor de score zijn zeker veelbelovend, vooral het Jumanji-thema is donker, maar best fraai. Horner laat het echter te weinig uit de verf komen. In plaats van muziek met fraaie thema's die de score tot een mooi geheel maken, benadrukt Horner vooral de thrillerkant van score. Hierin komen dan wel een paar fraaie motieven voor en ook wel een paar aangename delen van tracks, maar te vaak wordt het weer door relatieve chaos overstemd.
Toch zit er in de score best wel mooie muziek. Er zijn een paar tracks die het goed doen. Maar veel tracks zijn toch te atonaal en thrillerachtig of te wispelturig, met de sterke afwisseling van rust en chaos binnen dezelfde track. De waardering voor de complete score is vergelijkbaar met die van de original versie en komt op 62 uit 100 punten.
Heb je de keus tussen de complete of de original versie, kies dan voor de complete. Als je de original score al hebt, dan is de complete score nauwelijks een aanwinst.