True Grit


Nonesuch Records (075597977516)
Filme | Data de lançamento: 21/12/2010 | Formato: CD, Download
 

Inscreva-se agora!

Mantenha-se mais informado e tenha acesso à informação de colecionadores!





 

# Rastrear   Duração
1.The Wicked Flee2:34
2.Father's Gun2:57
3.Little Blackie1:05
4.Your Headstrong Ways1:22
5.A Great Adventure1:56
6.River Crossing1:33
7.We Don't Need Him Do We?0:30
8.The Hanging Man0:55
9.A Methodist and a Son of a Bitch0:49
10.Talking to Horses1:20
11.A Turkey Shoot3:00
12.Talk About Suffering0:35
13.La Boeuf Takes Leave2:44
14.Taken Hostage2:00
15.One Against Four1:37
16.The Snake Pit3:15
17.Ride to Death2:28
18.I Will Carry You1:58
19.A Quarter Century1:23
20.The Grave0:59
 35:00
Envie sua opinião Ocultar críticas em outros idiomas

 

True Grit - 09/10 - Revisão de Steve Ewing, apresentado em (Inglês)
Carter Burwell is definitely not one of the most famous composers in the business, yet there is a certain refinement to his composing, especially with True Grit, that is unlike anything else heard today. The odd thing is that that very refinement is, in fact, the music’s inherent simplicity. Rather than attempting to write some epic, Hans Zimmer-like score, which many composers might have been tempted to do if composing for a westerner like True Grit, Burwell instead took a step back and created a truly joyous listening experience out of very little.

Which isn’t to say that his composing is elementary. Anything but. In fact, I would argue that being able to produce such a satisfying and powerful score with so little is more challenging than making a similarly wonderful score with an oversized orchestra and synthesized, booming percussion like Zimmer might.

Indeed, the central melody introduced at the beginning repeats throughout the soundtrack. But often the tracks are short and little more than a couple of phrases of whole notes. Yet what Burwell does with such modest scoring is remarkable. The track “Your Headstrong Ways,” for instance, is just 30 seconds of the main theme, but with a slightly jollier and upbeat string melody that flawlessly embodies the emotions of the film’s indefatigable and always-positive 14 year old main character. Conversely, the track “We Don’t Need Him Do We?”, which is just 49 seconds long, is a small fragment of that same main melody but played far more slowly and with the low brass in the basement pedal-note range (played nicely in balance and not obnoxiously loud like in a Zimmer score), evoking a very clear and compelling sense of foreboding. “I Will Carry You,” one of the last tracks, does an excellent job of conveying the urgency of the accompanying scene in the movie - a scene in which time is of the essence and all hope seems lost. But rather than going the easy route and making it a titanic track with machine gun snare to evoke direness of fleeting time, the implied ticking of the clock is conveyed by gentle harp strumming, and the melody is played calmly over the harp by orchestra.

Perhaps the most stirring and grand track is “One Against Four,” with the first 40 seconds of the track featuring what seems to be a handful of trombones managing to play in the range normally reserved for trumpets, with the rest of the low brass underneath. If you’ve seen the film, you’ll know this is only fitting for the occasion. Once again, it is not the scale and breadth of instrumentation or the gusto that make the music compelling. It is Burwell’s excellent embodiment and utilization of instruments’ potential, making the Zimmer “Wall of Sound” unnecessary. Paying homage to Burwell’s roots as a pianist, many of the tracks are either partially or exclusively piano playing the central melody slowly and minimally, with rarely anything more than the single melody line in the right hand and light, spread out chords in the left hand. Once again, it is its simplicity that is beautiful, much like how a small, modest Quaker chapel is beautiful despite its lack of adornment or architectural flourish.

And that’s what this soundtrack is really about. It is not an experiment of how complex music can be or what kind of cutting-edge synthesizers can be worked in. The movie is about simple and uncomplicated people living in a time when clothes, homes, and every other aspect of life were modest and austere. And that’s exactly what this soundtrack is, and it works wonderfully.
True Grit - 09/10 - Revisão de Lammert de Wit, apresentado em (Holandês)
De nieuwe film van Joel & Ethan Coen heet True Grit. Het is een remake van de oude film met John Wayne als sheriff Rooster Cogburn die in de nieuwe gespeeld wordt door Jeff Bridges. Het is het verhaal van een meisje wier vader vermoord wordt, waarna zij de sheriff chartert om samen met haar op jacht te gaan naar de moordenaar. Het duo wordt vervolgens nog aangevuld met Matt Damon, die z'n eigen redenen heeft om zich daarbij aan te sluiten.

Zoals gewoonlijk bij de broers Coen is de film van een score voorzien door Carter Burwell. Het is een voor een western ongewone score geworden. De typische 'western muziek' ontbreekt vrijwel geheel.
De score wordt gedragen door oudere melodieën van religieuze liederen (hymns), waarmee Burwell aanhaakt bij de achtergrond van het meisje. Daarmee opent de score en volgen een aantal rustige hymn-achtige tracks die erg mooi getoonzet zijn. Nu ben ik een gelovig iemand en die voor mij herkenbare klanken spreken misschien daardoor extra aan.
De eerste tracks leiden dan ook het verhaal in en laten de tocht van start gaan op deze prachtige en rustige klanken. Burwell opent de score met een solo piano track. Father's Gun bevat hetzelfde thema, maar dan op strijkers. Little Blackie geeft een andere hymn-melodie op piano met underscore van violen.
'Your Headstrong Ways' is een heerlijke melodie op strijkers met daar doorheen een cornet met een prachtige afwijkende sound. In track 5 komt het eerste (hoofd)thema weer terug en is al iets van de spanning voelbaar. Diezelfde spanning zit ook in 'River Crossing'. Het hoofdthema komt op een vrolijke maar erg korte manier terug in 'We don't need him'. De iets langere volgende track speelt prachtig orkestraal weer een andere hymn. Ook veel te kort.
'Talking to horses' is weer zo'n mooie rustige hymn-track met orkest die het hoofd thema speelt. 'A turkey shoot' is de eerste echt 'spannende' track, waarin Burwell langgerekte tonen gebruikt, afgewisseld met laagtonige effecten. 'Talk about suffering' speelt weer een hymn op solo piano, maar is weer erg kort.
'LaBoeuf takes leave' is een volgende track met langgerekte spanningsopbouwende tonen, percussie-effecten en weinig melodie. Ook 'Taken Hostage' is zo'n spannende track. Hier wordt in het begin drummuziek aan toegevoegd, waarna de lange tonen het weer overnemen. 'One against four' begint als aktietrack met vol orkest, maar gaat ook al snel over in de trage lang aangehouden strijkertonen. Ook 'The snake pit' is zo'n track, wanneer het meisje door een slang bedreigd en gebeten wordt, met daarnaast veel suspence effecten, waarna de track eindigt als een orkestrale hymn. Het prachtige thema wordt vervolgens op een wat dramatischer toon uitgewerkt in 'Ride to death' door orkest met piano in de lead. Kippenvelmuziek. 'I will carry you' is net zo'n kippenvel-track met een nog iets gedragener toonzetting van alleen hoge strijkers.
'A quarter century' is weer zo'n bekende hymn op solo piano. En ook in 'The grave' speelt de piano solo het thema op een melancholieke manier.
De afsluitende hymn wordt prachtig gezongen door Iris DeMent, met haar typerende 'country'-stem.

Kortom, Carter Burwell levert hier een prachtige score af, die vrijwel volledig is geënt op oudere Amerikaanse hymns, die op een erg fraaie manier omgezet zijn naar de score voor deze film. Op een paar suspence-tracks na is dit een geweldige score. Jammer dat veel van die mooie tracks zo kort duren. Jammer ook dat de hele score slechts 35 minuten duurt.
True Grit - 09/10 - Revisão de Wim Minne, apresentado em (Holandês)
De Western is altijd al een speciaal genre geweest. Vaak verguisd als 'Amerikaans overdreven patriottisme' en vanwege zijn talloze clichés. Het genre, dat vrijwel onmiddellijk ontstond bij het begin van de film, is veel genuanceerder dan dat. De films worden vanaf de jaren 30 terug A - producties en het jaar 1939 speelt hier een grote rol in. Toen kwam John Ford's Stagecoach uit en men zag dit als het punt waarop de Western volwassen was geworden. Geen kartonnen personages meer, geen overdreven nationalisme, eerder een film die de sociale ongelijkheid tussen de personages aankaartte en personages van vlees en bloed voorschotelde. De Indianen bleven the bad guys, maar ook hier kwam verandering in, in latere Westerns. Westerns gingen nu over een bepaalde problematiek handelen en konden als echt A - genre beschouwd worden.

Meer nog dan Sergio Leone en Clint Eastwood, zijn het John Ford en John Wayne die voor eeuwig met de Western verbonden zullen blijven. Beiden begonnen hun carrière in de jaren 20 en waren verantwoordelijk voor de heropstanding van het genre. Wayne werd echter nooit als een volledig acteur beschouwd, omdat de man enkel de stoere, getormenteerde held kon spelen. Toen Wayne in 1948 in Red River speelde, leidde dit tot verbazing bij Ford: I didn't know that big son of a could act as well! Wayne's carrière bleef echter bestaan uit de Western. En over zijn meer dan 40-jarige carrière won hij maar één Oscar. Die voor True Grit in 1969. Vanaf dan behoorde John Wayne pas echt tot het Amerikaanse Pantheon van de allergrootste sterren.

Nu, anno 2010 is de Western weer een beetje uitgeblust, ondanks de rijke geschiedenis. Of de Coen - brothers daar verandering in kunnen brengen, blijft de vraag, wat wel vaststaat is dat ze een heerlijke ode aan de Western hebben afgeleverd. Een ouderwetse cowboy - film waar het filmplezier vanaf straalt, een ouderwetse, zéér geslaagde popcornfilm.

Carter Burwell kreeg - zoals wel vaker - de opdracht om hier de muziek voor te voorzien. Het lijkt wel of Burwell wou aansluiten met de traditie voor die voor Morricone de gang van zaken was. Een simpel thema, voornamelijk op piano of een strijker gespeeld, dat pompeus klinkt. Het thema is zo simpel dat het melancholisch wordt en ontroerend.
Is er dan geen actiemuziek? De western is toch een actiegenre ook? Jazeker, die is er en op die momenten hoor je de melancholie die Burwell in gedachte had toen hij de muziek schreef. De dreigende toon kan het thema niet volledig verhullen.
De hele score is opgebouwd rond dit ene thema, maar verveelt niet. Het thema is namelijk zo ontroerend dat het een plezier blijft om naar te luisteren, en bij weg te dromen.
World Soundtrack Awards: Best Original Soundtrack of the Year (Nomeado)


Informe uma falha ou envie-nos informações adicionais!: Login

 



Mais