Howl

Toen dichter Allen Ginsberg het gedicht met de titel Howl schreef, met name toen het gepubliceerd werd, waren de rapen gaar. De uitgever en een van de boekverkopers werden beschuldigd van het verspreiden van obcene geschriften en werden gearresteerd. De film gaat over de rechtzaak die hieruit voorvloeide.
De film is een soort drieluik, over de dichter Ginsberg, over de rechtzaak in 1957 en over het gedicht zelf.

Carter Burwell werd aangetrokken om de score te componeren. De titels van de tracks van Burwell verwijzen voor een deel naar het gedicht Howl.
Burwell heeft de score tamelijk minimalistisch opgetrokken, zoals hij wel vaker doet. Maar in dat minimalisme brengt hij ook een soort afstandelijkheid aan, waardoor de score niet warm klinkt en wat lastiger beluisteren is. De muziek ligt niet allemaal even prettig in het gehoor.
Zoals in veel van Burwell's scores speelt ook in Howl de gitaar een grote rol. Maar nu geen meeslepende thema's of aansprekende melodieën, hoewel bij vlagen wel fraaie stukjes voorkomen in verschillende tracks. De melodieën zijn wat donker en af en toe wat jazzy gekleurd, zoals ook Desplat of Marianelli wel gebruiken. Door die kleuring komt de muziek koel en wat afstandelijk over, wat versterkt wordt door de toepassing wat extra galm. Solo instrumenten maken dit effect nog groter en ook de elektrische gitaar die regelmatig rauwe tonen voortbrengt, zorgen ervoor dat de muziek niet gemakkelijk wegluistert.
Een paar andere instrumenten die Burwell in de score vaak laat terugkomen zijn de piano en de solo viool. Beide worden ze gebruikt om melodieën ten gehore te brengen die een dramatische lading met zich meedragen en die daarbij vervreemdend werken.
Dit alles maakt de score niet gemakkelijk beluisterbaar. De soms bijna psychedelische werking van de muziek heb ik bij het beluisteren ervaren als onprettig en als waardering kom ik dan ook niet hoger dan een heel minimaal zesje.